Erin Beaty z rozmachem kontynuuje swą debiutancką serię, dzięki czemu w drugim tomie otrzymujemy jeszcze więcej przygód i intryg ze świata „Trylogii Zdrajcy”. Tylko dlaczego tytuł brzmi „Pocałunek szpiega”, kiedy oryginalny tytuł to „The Traitor’s Ruin”? To pozostanie dla nas zagadką. Lepiej skupmy się na treści książki, bo tutaj na szczęście czeka nas miłe zaskoczenie.

Sage Fowler wzięła życie we własne ręce, została asystentką głównej swatki Demory, wyruszyła w pełną przygód podróż. W efekcie zebrały się nad nią chmury politycznych gierek i intryg, które miały zburzyć pokój w całym państwie Demory. Wszystkie traumatyczne wydarzenia doprowadziły ją na królewski dwór, gdzie musi uzbroić się w cierpliwość, czekając na ukochanego kapitana. Jednak kłopoty nie mają wakacji, przypuszczają atak w pełnym słońcu, nie zważając na zniszczenia i udrękę. Od jednej odważnej decyzji Sage do kolejnej zostajemy uwikłani w sieć wyborów, w efekcie których nasi bohaterowie znajdą się daleko od domu.

Misje zwiadowcze, zamachy stanu, wyroki śmierci, zadziwiające sojusze, nieustanny oddech śmierci i niepewności na karku. Dodajmy do tego nieposłusznego księcia i międzynarodowa zawierucha gotowa. Pewne jest to, że nasi bohaterowie nie próżnują w „Pocałunku szpiega”. Dowiadujemy się również więcej o zwaśnionych sąsiadach Demory – Kimisarze i Casmunie, których historia, tradycje i mieszkańcy wyraźnie dodają fabule polotu i pikanterii. W tej części niejeden szpieg zostanie napuszczony na innego, a zwaśnione królestwa skrzyżują ze sobą miecze.

Autorka jest bezkonkurencyjna w tym, jak ukazuje postaci pozornie złe. Niezwykle szczegółowo przedstawia te uważane za złoczyńców, bierze ich w dłoń niczym monetę i obraca z każdej strony, byśmy ujrzeli, jak jej postaci są wielowymiarowe, zaskakujące i zdumiewające. Jak ktoś, kto jawi się nam bezdusznym wrogiem, dla kogoś innego może być bohaterem i uosobieniem honoru. Kładzie też nacisk na szacunek i brak nienawiści do przeciwnika, podziwia jego umiejętności i uświadamia, że koniec końców wszyscy jesteśmy tylko ludźmi i pionkami w rękach tych, którym marzy się wojna.

Żeńskie postaci to zdecydowane liderki tej serii. Są nieustępliwe, żądne wiedzy i gdy zamyka się im drzwi, one wchodzą przez okno lub – jak w tym przypadku – przez klapy wojskowego namiotu. Sage jest bez wątpienia bohaterką, którą da się lubić. Jest zawsze sobą, kocha czytać, sama decyduje o swoim losie, staje się szpiegiem i jest w tym bezkonkurencyjna. Sage nie jest pięknością ratującą świat jednym pstryknięciem, wydaje się dość przeciętna i nie dba zanadto o swój wygląd. Jej głównym atutem jest błyskawiczne kojarzenie faktów, pomysłowość w ekstremalnych sytuacjach i wywołująca u czytelnika palpitacje serca odwaga. Nie uchyla się od walki i należy do osób patrzących w przyszłość.

Zarówno Sage Fowler, jak i kapitan Alexander Quinn, mimo wzajemnego uczucia, są bardzo niezależnymi jednostkami. To wybitni wojownicy, ucieleśnienia złamanych ludzi, niepowtarzalnych istnień ludzkich. Nie obchodzą się ze sobą delikatnie, a miłość popycha ich do czynów, które stawiają świat w ogniu. Na nieszczęście stało się to, co dzieje się pomiędzy ludźmi, którzy ukrywają przed sobą zbyt wiele, mimo że walczą po jednej stronie. Z szafy wypadają trupy, a tajemnice wychodzą na światło dzienne. Czy pisana jest im zacięta walka również o siebie?

Seria staje się coraz ciekawsza, ominęła ją „klątwa drugiego tomu”, więc na zakończenie trylogii czekam z jeszcze większą niecierpliwością. Rozdziały książki są stosunkowo krótkie, dzięki czemu lektura jest lekka i dynamiczna. Czytelnikowi naturalnie przychodzi zainteresowanie nowymi postaciami, a opisy cierpienia fizycznego i psychicznego są tak realistyczne, że aż bolą czytającego. Przyznaję, że Erin Beaty potrafi zaskakiwać. Kiedy myślałam, że już nic nowego nie może się zdarzyć, dzieje się coś, co powala na kolana. Pojawiły się również nowe wątki i postaci, bez których obecnie nie wyobrażam sobie tej książki i przyszłości serii.

Autorka zachwyca, porywa, zaskakuje humorem, ale też nie szczędzi bólu i śmierci. Daje nam do myślenia. Pokazuje, jak ważna jest znajomość historii i tradycji, posiadania wiedzy, a nie tylko posiadania urządzeń ułatwiających dostęp do wiedzy. Udowadnia, że okazanie życzliwości tam, gdzie inni pokazali tylko siłę, może zmienić losy świata.

Anna Gajewska