Każdy, nawet największy fan danego gatunku musi sobie zrobić od niego chwilę oddechu, w końcu co za dużo to niezdrowo. Ja odskocznię od ciężkich kryminałów znalazłam w tych lekkich — komediach lub obyczajowych z trupem w tle. Tak poznałam książki Iwony Wilmowskiej z serii o Agacie Brok. Zapraszam na I tom „Nikt nie słucha starych ludzi".

Agata to pracująca samotna trzydziestolatka, z dużym talentem do rozwiązywania zagadek. Kiedy jej ukochany wujek Antoni prosi ją, by przyjrzała się bliżej śmierci jego sąsiadki i przyjaciółki Leokadii, Agata postanawia mu pomóc. Policja uznała co prawda jej śmierć za samobójstwo, ale pan Antoni w tę wersję nie wierzy. Młoda dziewczyna z zapałem przystępuje do śledztwa, w którym pomaga jej kolega z pracy, Kermit.

Książka „Nikt nie słucha starych ludzi” to moje pierwsze spotkanie z autorką i jej stylem, który jest lekki i niewymuszony. Akcja może nie pędzi na łeb na szyję, a płynie w miarę jednolitym tempem, to nie brak w niej kilku zwrotów i zaskoczeń. Bohaterowie to zwyczajni ludzie, myślę, że każda osoba, która nie mieszka w domku jednorodzinnym, ma za sąsiada takiego pana Antoniego. Dobroduszny, poczciwy starszy pan z poczuciem humoru, u którego zawsze w miłej atmosferze można napić się herbaty.

„Nikt nie słucha starych ludzi” na pewno jest to trochę komedią, trochę obyczajem, a kryminałem na samym końcu. Mamy bardzo dużo odniesień do życia głównej bohaterki Agaty, możemy ją poznać i zrozumieć, dlaczego wujek Antoni zajmuje w jej życiu tak ważne miejsce. Dlaczego godzi się na to prywatne śledztwo, choć doświadczenia jako detektyw nie ma żadnego. U jej boku pojawia się Kermit, bo od czego ma się przyjaciół? A może jednak kogoś więcej niż przyjaciela?

Samo śledztwo jest bardzo typowe dla takich powieści, bohaterka wplątuje się w różne sytuacje, z których zgrabnie wychodzi, szuka, drąży i w końcu znajduje. Co, a może kogo? O tym przekonacie się, sięgając po „Nikt nie słucha starych ludzi". Na jedną rzecz chciałabym zwrócić Waszą uwagę, bo mimo że to komedia to jednak porusza dość istotną kwestię, otóż samotności starszych ludzi. Jak sam tytuł wskazuje, mało kto chce ich słuchać, a przecież dzięki swojemu doświadczeniu mają do powiedzenia bardzo dużo.
„-Ech, pani Bożenko, co ja będę panią zanudzał swoimi problemami. Pani taka młoda, niech się pani cieszy życiem, a nie traci je na słuchanie narzekań takiego starego piernika jak ja.
- Panie Antoni. Bez takich ludzi jak pan, ten świat dawno zszedłby na psy”.

Z przyjemnością będę śledziła dalsze losy bohaterów!

Każdy, nawet największy fan danego gatunku musi sobie zrobić od niego chwilę oddechu, w końcu co za dużo to niezdrowo. Ja odskocznię od ciężkich kryminałów znalazłam w tych lekkich — komediach lub obyczajowych z trupem w tle. Tak poznałam książki Iwony Wilmowskiej z serii o Agacie Brok. Zapraszam na I tom „Nikt nie słucha starych ludzi".

Agata to pracująca samotna...