Najwyższy szczyt Karkonoszy, będący jednocześnie najwyższym szczytem Sudetów, a moje miejsce zamieszkania w linii prostej dzieli 39 km. Trasa drogowa to jakieś 67 km i około godzina jazdy. Można więc rzec, że Karkonosze to moje okolice. W okresie letnim bywam w tej okolicy średnio dwa razy w miesiącu, jest to miejsce mi bliskie, stąd też żywe zainteresowanie literaturą związaną z tym obszarem.

Przemysław Semczuk, znany publicysta zajmujący się głownie historią PRL, tym razem wziął na warsztat prawdziwą historię zabójstwa słynnego karkonoskiego przewodnika Tadeusza Stecia (wydarzenie miało miejsce w 1993 roku). Od samego początku sprawa ta mrozi krew w żyłach i roznieca coraz to mniej prawdopodobne historie, łącząc zabójstwo ze zniknięciem wojennego złota Wrocławia i wiążąc osobę Stecia z premierem Jaroszewiczem. Bazowanie na faktach w tym wypadku to mocna wartość dodana tej książki. Mimo, że to fikcja mnóstwo tu odniesienia do rzeczywistych osób, miejsc i wydarzeń. Fabuła książki przenosi czytelnika na początek lat 90. kiedy to mozolnie wchodziły w życie zmiany ustrojowe i ustalenia Okrągłego Stołu. To ważny moment w historii Polski, nie tylko pod względem politycznym i gospodarczym, ale przede wszystkim społecznym, stąd też to temat nośny i często wykorzystywany w literaturze czy filmie.

Główną osią powieści jest śledztwo prowadzone przez jeleniogórską policję. Muszę zdradzić że pojawi się kilka wątków, które będą miały bezpośrednie powiązanie ze sprawą (graniczny przemyt w Górach Izerskich czy współpraca przygranicznych jednostek). Mocno podkreślany jest wątek środowiska homoseksualistów, nie ma się co dziwić gdyż Steć bywał w tym światku a jego odmienna orientacja była znana szerszej społeczności. Książka nie jest pozbawiona warstwy obyczajowej, sprawnie skrojonej i pasującej do reszty. Szczególnie, że te wstawki pojawiają się w miejscach kiedy trzeba rozluźnić akcję, to taki trochę wentyl bezpieczeństwa. Dodatkowo zwrot ku realiom życia w latach 90. pomaga zbudować tło całej powieści. Na szkolną piątkę sprawnie skrojone jest tempo powieści, które nie tylko podąża za odkrywaniem kawałków układanki śledztwa ale także pokazuje moment kiedy milicjant stał się policjantem, kiedy lokalna prasa to faktycznie pierwsza władza w mieście, a sytuacja gospodarcza zmusza drobnych przestępców do modyfikacji działań i podążania za zmianami. Dobrze oceniam nawiązania do rzeczywistych wydarzeń, jak choćby debiut polskiej wersji Playboya czy przywoływane tytuły nośnych w tych czasach filmów na kasetach wideo.

Powieść „Tak będzie prościej” to nie lada gratka dla wszystkich miłośników turystyki górskiej. Z dbaniem o szczegóły Semczuk opisuje historię powstania obserwatorium na Śnieżce, warunki bytowe w Domu Śląskim czy sposoby dojścia na sam szczyt. Smaczku dodaje fakt, że fabuła książki rozgrywa się w miesiącach zimowych więc wjazd na Śnieżkę, która szczyci się specyficznym klimatem zbliżonym do tego okołobiegunowego, czy to z polskiej czy czeskiej strony może przypominać wyprawy w Himalaje. Dużo miejsca autor poświęca też na opis samej Jeleniej Góry i okolicznych miejscowości – kto był, ten wie. Na mnie zrobił wrażenie opis dojazdu na Przełęcz Okraj i dalej przez granicę do czeskiego Peca pod Sněžkou.

Najnowsza książka Semczuka przypadnie do gustu tym czytelnikom, którzy zamiast galopującej fabuły wolą dobrze skrojoną historię opartą na faktach, którzy w powieściach lekko sensacyjnych liczą na ciekawy wątek obyczajowy. Książka ta spodoba się też miłośnikom gór, bo sporo miejsca tam zajmują. W trakcie lektury czytelnicy znajdą odpowiedź na pytania kto w tak brutalny sposób zakończył żywot najbardziej znanego przewodnika, jaki był motyw działania sprawcy, czy opowieści snute przez przewodnika to legendy budujące jego sławę czy też jest w nich ziarnko prawdy? Genialne jest to, że sam koniec powieści nie daje jednoznacznego zakończenia i pozostawia lekki niepokój i tajemniczość. „Tak będzie prościej” to dobra i szczerze napisana powieść. Z czytelniczym pozdrowieniem - polecam.

Najwyższy szczyt Karkonoszy, będący jednocześnie najwyższym szczytem Sudetów, a moje miejsce zamieszkania w linii prostej dzieli 39 km. Trasa drogowa to jakieś 67 km i około godzina jazdy. Można więc rzec, że Karkonosze to moje okolice. W okresie letnim bywam w tej okolicy średnio dwa razy w miesiącu, jest to miejsce mi bliskie, stąd też żywe zainteresowanie literaturą...