Broniłam się przed skończeniem 'Adama'. Popełniłam błąd i zajrzałam na koniec powieści co spowodowało, że stanęłam okoniem, bo ja nie lubię takich zakończeń. Ale dzięki niech będą dwóm Uparciuchom, które namawiały i robiły marketing, bo gdyby nie One, nie dokończyłabym. A byłaby szkoda ;)

To magiczna historia. Te bajki, ten klimat, ten smutek a zarazem optymizm, że po każdej burzy, każdym deszczu musi wyjść słońce.
Cała książka to bajka o tym, że dwie zagubione dusze mogą znaleźć szczęście tylko gdy są razem.
Tęsknię za taką zimą jaka była jedną z bohaterów 'Adama'. Aż chciałoby się spędzić taki mroźny i śnieżny czas w chacie w lesie... Czytanie o domu rodzinnym bohaterki to czysta przyjemność ;) i magia. Naprawdę.

Ale smutek... Tak, smutku w tej książce nie brakuje. A najsmutniejsze dla mnie nie jest nawet to jakie życie miał kiedyś Adam, z czego się wyrwał. Najbardziej uderzył mnie fakt, że bohaterka to ONA. Ona która nie ma nawet imienia. Dziewczyna tak zagubiona i tak pragnąca uwagi i tak ignorowana, że nawet jej imię jest nieważne. Jakież to było smutne...

Nie jest to powieść typu uwielbianego przeze mnie. I gdyby nie ta magia i nie te bajki które urzekły mnie do granic to nie zachwyciłabym się tak. Ale w tym układzie nie umiem powiedzieć niczego innego jak: czytajcie, tę książkę trzeba poznać. Nawet jak nie przepadacie za autorką, bo ta książka to coś zupełnie innego niż jej standardowe powieści. Warto.

Broniłam się przed skończeniem 'Adama'. Popełniłam błąd i zajrzałam na koniec powieści co spowodowało, że stanęłam okoniem, bo ja nie lubię takich zakończeń. Ale dzięki niech będą dwóm Uparciuchom, które namawiały i robiły marketing, bo gdyby nie One, nie dokończyłabym. A byłaby szkoda ;)

To magiczna historia. Te bajki, ten klimat, ten smutek a zarazem optymizm, że po...