Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Człowiek musi zostać zauważony. Musi mieć kogoś, dla kogo będzie najważniejszy, i kogoś, komu przysłoni świat.

-Widzę ponadprzeciętnie wrażliwą dziewczynę, która chce, aby wszyscy wokół niej byli szczęśliwi, nawet kosztem jej szczęścia.
[...]- Widzę dziewczynę o sercu, które czuje zbyt mocno.-Ściszył głos.- Widzę dziewczynę, bez której ktoś kiedyś nie będzie potrafił żyć. I boję się[...]- I boję się, że tym kimś będę ja.

Bo tylko ludzie, którzy zaznali przyjaźni i miłości, wiedzą, czym jest samotność.

Odkąd go nie ma, widzę go wszędzie. W tłumie ludzi na ruchliwej ulicy i w cieniach rzucanych przez drzewa. Jest ze mną, gdy zasypiam. Potrafię wyobrazić sobie jego dotyk, który mnie rozgrzewa. Znam na pamięć każdy fragment jego twarzy, każdy pieg i każdą krzywiznę. Pod palcami czuję zabliźnione pręgi na jego przedramionach.

Odkąd go nie ma, jest ze mną wszędzie.

Skoro nie mogę być wolna - pomyślała - to wolę być martwa.

Nie wszystkie bajki są dobre i nie wszystkie kończą się dobrze, ale niektóre z nich możemy sami zmienić.

Przy tym grobie zrozumiałam, że choćbym nie wiem jak bardzo próbowała żyć tak jak moi rówieśnicy i choćbym nie wiem jak usilnie starała się udawać, że jestem taka jak inni, mój świat nigdy nie będzie zwyczajny.

Tylko ulotne momenty są tak naprawdę piękne.

Nie odwracaj się od osoby, która zobaczyła w tobie kogoś więcej niż zbędny element.

Doskonale wiedziałam, że śmiech nie zawsze oznacza radość. Czasami był wyrazem rezygnacji, często bezsilności, a niekiedy reakcją obronną na silną depresję.

Byłem ptakiem, który na chwilę przybrał kształt człowieka. Uwięziono mnie, ale teraz stałem się wolny i wróciłem po nią. Zawsze po nią wrócę. Nawet jeśli świat miałby się za chwilę zawalić, a wszyscy mieliby zginąć pod jego gruzami, ja po nią wrócę.

Jesteśmy tacy, jacy jesteśmy. Czasami nie potrafimy się zmienić, a innym razem nie chcemy, bo to sprawi, że nie będziemy tak naprawdę sobą.

Wiemy o sobie tylko tyle, ile pozwoliły nam na to okoliczności. Cała reszta to jedna wielka czarna dziura gdybania.

(...) czasami dobro staje się narzędziem dla zła. Jest słabością, którą łatwo wykorzystać.

Nie jesteś ozdobą. Jesteś najważniejszym elementem układanki.

Jutro nie zniknie tylko dlatego, że przestaniemy o nim myśleć.

Bo czy wszystko musi się zawsze kończyć źle? Czy w życiu nie dzieją się rzeczy piękne i dobre jak w baśniach?

Każdy dobry uczynek zostawia ślad. Czasami w postaci czerwonej smugi, a innym razem kropli, która drąży skałę. Każdy z nich zostawia swój ślad i zmienia świat.

Śmiech potrafi mieć wiele odcieni.

Musisz być silna - powiedział niespodziewanie.
-Zamknij swoje serce mocno i nie pozwalaj się ranić - kontynuował zachrypniętym głosem.
-Nikomu".

Uśmiechnął się słabo, gdy z jego ramion zaczęły się wysuwać pióra. I wtedy chłopiec wszystko zrozumiał. Nie był człowiekiem zmieniającym się w ptaka. Był ptakiem, który potrafi przybrać postać człowieka.

Był skrzywdzony ale nie załamany. Cierpiał ale nie zatracił się w cierpieniu, tylko działał".

(...) teraz myślę, że nic nie dzieje się bez powodu. Nic nie bierze się z niczego, a życie nie może być sumą przypadkowych zdarzeń. I gdybym mogła cofnąć czas, nie zmieniłabym niczego, ponieważ wierzę w efekt motyla. Wierzę, że najmniejsza ingerencja w przeszłość totalnie zmieniłaby bieg wydarzeń. Zmieniłaby moją teraźniejszość.

Adam żył. Był jednym z tych, którzy wciąż walczyli i cały czas mieli nadzieję.

Jego chłodne dłonie gładziły mój policzek czule i delikatnie, jakbym mogła się za chwilę rozpaść. Może tak właśnie by było, gdyby to był ktoś inny. Rozpadłabym się na milion części, z których nie dałoby się mnie już nigdy poskładać. Jednak to nie był ktoś inny. To był on. Chłopak, który mnie uratował.

Czasami dobro staje się pożywką dla zła. Ale zarówno dobro, jak i zło spłacają swoje długi.

Czasami nie mamy wpływu na to, co czujemy.

- Adam?
- Tak?
- Czy to sen?
- Nie wiem, ale jeśli tak jest, to śnisz o mnie, a ja śnię o tobie.

Doskonale wiedziałam, że śmiech nie zawsze oznacza radość. Czasami był wyrazem rezygnacji, często bezsilności a niekiedy reakcją obronną.

Czy może być coś w życiu bardziej przerazającego niż świadomość, że nie możesz dać miłości własnemu dziecku?