Skłamałbym mówiąc, że wszystko tutaj mi się podobało. Są ze 3-4 opowiadania dobre bądź bardzo dobre, reszta - przyjemne czytajki, często bez jakiejś błyskotliwej narracyjnej puenty, mimo że aż się prosi, by chociaż podsumowanie wyrwało je z okowów przeciętności.

Wybiórczo na pewno warto poznać "Nos" oraz "Jak Iwan Iwanowicz pokłócił się z Iwanem Nikiforowiczem", choc ostrożnie mogę polecić chyba cały zbiór, bo długie to to nie jest, a nawet w swych najsłabszych momentach nadal zalicza się do sprawnej literatury. No i mamy jeszcze smaczek w postaci ciekawej listy osób przekładających dzieła p. Gogola, na czele z Julianem Tuwimem.

Skłamałbym mówiąc, że wszystko tutaj mi się podobało. Są ze 3-4 opowiadania dobre bądź bardzo dobre, reszta - przyjemne czytajki, często bez jakiejś błyskotliwej narracyjnej puenty, mimo że aż się prosi, by chociaż podsumowanie wyrwało je z okowów przeciętności.

Wybiórczo na pewno warto poznać "Nos" oraz "Jak Iwan Iwanowicz pokłócił się z Iwanem Nikiforowiczem", choc...

Czasami zdolność dostrzegania zawiłości ludzkiego charakteru można porównać do muzycznego słuchu absolutnego. Ta rzadka umiejętność, pozwalająca na wyśmienite zbadanie istoty wnętrza, objawia się ogromną bystrością w przypadku przyglądania się spodniej stronie tego, co ludzie często by chcieli ukryć. Gdy muzyk posiada wrodzoną biegłość w rozpoznawaniu bezwzględnej wysokości dźwięków, to ma szansę stać się mistrzem w swoim fachu. Tymczasem jeśli mamy do czynienia z wielkim znawcą tematu w dziedzinie literatury, który jednym spojrzeniem oka, oraz kolejnym po nim ruchem pióra, potrafi naszkicować rzeczy nieuchwytne dla laika, to wtedy wiemy, że stoi przed nami pisarz tej miary co Mikołaj Gogol. Wielką sztuką jest gruntownie poznać a następnie przekazać potomnym, obyczajowość przewróconą na nice. Temu klasykowi rozsławiającemu rosyjskie piśmiennictwo, udało się to jak mało komu.

Opowiadania Mikołaja Gogola stanowią ciekawy przykład twórczości, która mogłaby tworzyć ulubione widoki pejzażystów ludzkich charakterów. Wydaje mi się, że ten jasnowidz wszystkiego zła gniotącego Rosję, potrafi za pomocą swojego gorzkiego śmiechu wzbudzić ogromną życzliwość tych wszystkich ludzi, którym na sercu leży naprawa stosunków społecznych. Swoim pozorowanym zrozumieniem dla łajdaków pragnie, aby czytelnicy sami wydali na nich odpowiedni wyrok. Łagodzi szorstkie słowa ale nawet wygładzając zarzuty oczekuje, że ten kto go czyta, ten również roztropnie myśli. Bez względu na to, jak poprawnie zatemperowane pióro by dostał do ręki, to zawsze odmaluje nim prawdziwy widok nieprawdopodobnych wersji.

U Gogola dobrze jest znać znaczną osobistość aby sprawa przybrała pomyślny obrót. Biada tym, którzy tak jak Akakiusz Kamaszkin poznali nie tych co trzeba. Źle mogą skończyć ludzie pokroju Chomy Bruta, chcącego wywinąć się od sprawiedliwości egzekwowanej przez legendarne ukraińskie demony. Nadprzyrodzoność w gogolowskich opowiadaniach stanowi istotny aspekt wszystkich opowieści i dodaje tajemniczego posmaku niesamowitym historiom. Kancelaryjny dowcip i zabawne paszkwile rzucane na swoich bohaterów nie tyle Gogola bawią, co niepokoją prawdziwością z pozoru absurdalnych zarzutów. Chociaż zatroskanie pisarza nad ludzkim upadkiem jest przesłonięte wyszydzaniem rang tytularnych i uporczywym zażywaniem tabaki, to jednak można je w opowiadaniach wyraźnie odczuć.

Groteskowość opowiadań Mikołaja Gogola ukazuje, jakim niezrównanym satyrykiem był rosyjski pisarz. Jego specyficzny artystyczny język, wzbogacony o wyraziste słownictwo powoduje, że czyta się go lekko i nadzwyczaj przyjemnie. Nieobca Gogolowi tematyka ludowa, wprowadza przemieszanie wiejskiego stylu z salonowym wdziękiem petersburskich salonów. Były momenty, że podejrzewałem autora opowiadań o znajomość ze wszystkimi diabłami ukraińskich podań ludowych. Diable figle rzeczywiście potrafią wyjątkowo rozśmieszyć ale też zwracają uwagę na powszechne ludzkie przywary, tak często krytykowane przez prześmiewczy styl Mikołaja Gogola. Zachęcam Was do zapoznania się z dziełami wyrosłego z romantyzmu mistrza rosyjskiej literatury. Z pewnością Was rozbawi i doprowadzi do refleksji nad ludzką moralnością.

Czasami zdolność dostrzegania zawiłości ludzkiego charakteru można porównać do muzycznego słuchu absolutnego. Ta rzadka umiejętność, pozwalająca na wyśmienite zbadanie istoty wnętrza, objawia się ogromną bystrością w przypadku przyglądania się spodniej stronie tego, co ludzie często by chcieli ukryć. Gdy muzyk posiada wrodzoną biegłość w rozpoznawaniu bezwzględnej wysokości...

Mikołaj Gogol większość swoich opowiadań poświecił satyrycznemu przedstawieniu sylwetek i opisów żywota pomniejszych carskich urzędników. Przedstawia ich na tle hieratycznej machiny biurokratycznej. Gogol dobrze poznał szczegóły świata który opisywał, zanim został pisarzem pracował w Petersburgu jako urzędnik rangi pośledniej. Administracja państwowa za panowania cara Mikołaja I, zwanego Żandarmem Europy, rozrosła się do monstrualnych rozmiarów, gdzie hierarchia i bezwzględne posłuszeństwo było hasłem przewodnim. Do zadań samego aparatu urzędniczego należało trzymanie w ryzach wiernopoddaństwa narodów wielkiego Imperium Rosyjskiego.
Przykładem opowiadań przedstawiających środowisko małych trybików biurokratycznego monstrum jest „Szynel”, opisujący historię pewnego petersburskiego urzędnika niskiej rangi, pana Akakiusza Kamaszkina. Jest to człowiek poczciwy, ale niezbyt uzdolniony, który wiedzie nędzną egzystencję, doświadczając od losu różnych udręk. Kolejnym opowiadaniem będącym ironią na urzędniczą oczywistość jest „Nos” , który charakteryzuje się szczególną dawką surrealizmu w fabuły, który występuje też w innych opowiadaniach, ale w mniejszym natężeniu.
We wszystkich opowiadaniach Mikołaja Gogola, fabuła jest tak naprawdę tylko pretekstem, kamuflowanym przesłaniem do krytycznej oceny ówczesnej rzeczywistości. Główne zarzuty koncentrują się na bezdusznej biurokracji, serwilizmie niższych rangą przed wyższymi rangami, gdzie zachowawczość i uniżona postawa przeważa nad inicjatywą i kreatywnością. Gogol musiał uciekać się do literackich paraboli, gdyż przez ówczesnych był atakowany jako zdrajca i wróg Rosji. Talent autora umożliwił przechytrzenie ówczesnej cenzury, a kolejnym pokoleniom dał możliwość obcowania z literaturą najwyższego rzędu.

Mikołaj Gogol większość swoich opowiadań poświecił satyrycznemu przedstawieniu sylwetek i opisów żywota pomniejszych carskich urzędników. Przedstawia ich na tle hieratycznej machiny biurokratycznej. Gogol dobrze poznał szczegóły świata który opisywał, zanim został pisarzem pracował w Petersburgu jako urzędnik rangi pośledniej. Administracja państwowa za panowania cara...

Niestety opowiadania nie są równe. Zdarzają się absolutne perełki, ale i takie przez które po prostu przekartkowałem. Czego by jednak nie mówić, "Nos" to arcydzieło na poziomie "Martwych dusz" i choćby dlatego warto po ten zbiór sięgnąć.

Niestety opowiadania nie są równe. Zdarzają się absolutne perełki, ale i takie przez które po prostu przekartkowałem. Czego by jednak nie mówić, "Nos" to arcydzieło na poziomie "Martwych dusz" i choćby dlatego warto po ten zbiór sięgnąć.

Opowiadania pisane lekko i porywające. Można przy nich odpłynąć w marzenia. Opisy postaci napisane z humorem i tak, że mogłyby stanowić samodzielne utwory.
Ale najbardziej zaskakujące dla mnie były nie tyle zwroty akcji, co zwroty od realizmu do fikcji. Aż musiałem czytać dwa razy jeden z akapitów opowiadania "Nos", bo nie mogłem uwierzyć, co się właśnie stało.

Opowiadania pisane lekko i porywające. Można przy nich odpłynąć w marzenia. Opisy postaci napisane z humorem i tak, że mogłyby stanowić samodzielne utwory.
Ale najbardziej zaskakujące dla mnie były nie tyle zwroty akcji, co zwroty od realizmu do fikcji. Aż musiałem czytać dwa razy jeden z akapitów opowiadania "Nos", bo nie mogłem uwierzyć, co się właśnie stało.

Jedno opowiadanie szczególnie zapada w pamięć, a mianowicie: "Jak pokłócił się Iwan Iwanowicz z Iwanem Nikiforowiczem" - pomyśleć tylko, że kiedyś ludzie śmiertelnie obrażali się za sformułowanie "gęsior".

Jedno opowiadanie szczególnie zapada w pamięć, a mianowicie: "Jak pokłócił się Iwan Iwanowicz z Iwanem Nikiforowiczem" - pomyśleć tylko, że kiedyś ludzie śmiertelnie obrażali się za sformułowanie "gęsior".

Ciągle do nich wracam. Arcydzieło.

Ciągle do nich wracam. Arcydzieło.

Kocham tego pana!

Kocham tego pana!

Świetne opowiadania, przesycone legendami i wierzeniami ludowymi,w których lekko czuć kiełkujące poglądy Gogola.

Świetne opowiadania, przesycone legendami i wierzeniami ludowymi,w których lekko czuć kiełkujące poglądy Gogola.

Wspaniałe zestawienie najlepszych opowiadań Gogola. Klasyczny styl z odrobiną humoru, który w wydaniu rosyjskiego pisarza został doprowadzony do perfekcji. Książka zadecydowała o tym, że Gogol dołączył do moich ulubionych autorów!

Wspaniałe zestawienie najlepszych opowiadań Gogola. Klasyczny styl z odrobiną humoru, który w wydaniu rosyjskiego pisarza został doprowadzony do perfekcji. Książka zadecydowała o tym, że Gogol dołączył do moich ulubionych autorów!