Prawdziwie i szczerze kocha się ….tylko raz. Nie istnieje żaden powód do kochania. Kochamy za nic.
Piękna złota polska jesień roku 1938. On i Ona. On syn bogatego szanowanego lekarza Niemiec, ona córka Polaka i Żydówki pochodzi z ubogiej rodziny. Młodzi zakochują się w sobie z wzajemnością. Wszyscy są przeciwni tej miłości. Rodzice, otoczenie. Czarny scenariusz sprawdza się pogłoski o wojnie nie były tylko straszeniem społeczeństwa przez polityków i spikerów radiowych. Szaleniec rozpętuje piekło na ziemi. Heinrich idzie na front. Stefania zostaje w rodzinnym mieście z nadzieją na jego powrót….z nadzieją czeka…na jakiś znak. Czeka na niego.
Pamiętna deszczowa noc. Stefania ten dzień zapamięta do końca swojego życia i ten dzień będzie rozpamiętywać, będzie go co jakiś czas przywoływać ….będzie niczym nie zagojona rana, która się jątrzy na sercu i na duszy powodując nieznośny ból.
Mijają lata. Ich miłość chociaż została rozdzielona na pół przetrwała i trwa nadal. Ciało pamięta przelotny dotyk , parę godzin bycia z kimś zostaje na lata. Zapach potu, włosów przypływa znikąd w środku dnia. W inżynierii nazywamy takie zjawisko pamięcią plastyczną materiału, w chemii pamięcią substratu, a w życiu tęsknotą. Całe życie za sobą tęsknili. Nigdy nie mogli się pogodzić z tym, że zostali rozdzieleni. Zostali okłamani. Oszukani. Każde z nich myślało, że to drugie nie żyje. Kiedy oboje byli już w podeszłym wieku zastanawiali się czy się spotkają ,, tam ‘’ wysoko, czy jedno pozna drugie ? Czy chociaż ,, tam ‘’ będą mogli być razem, jeżeli nie dane było to im tu i teraz w tym życiu na tym świecie.
Ewa Formella ,, Listy do Duszki ‘’ niezwykle piękna podróż do przeszłości, niezwykle piękna, a zarazem smutna opowieść o wielkiej i prawdziwej miłości. Miłości , która od samego początku była potępiona. Jakby cały świat się wściekł i zaprzysiągł sobie, że musi zniszczyć to uczucie. Zniszczyć to uczucie, które dopiero co zaczęło kiełkować, nigdy nie rozwinęło się w pełni. Prześladowania, wrogie nastroje, jeszcze wczoraj sąsiedzi Niemcy , Polacy , Żydzi dziś polityka stawia ich po innych stronach barykady. Stają się wszyscy wrogami. Nastawieni wszyscy przeciwko sobie, a tych dwoje po prostu zakochali się w sobie. Miłość nie wybiera, nie można tego zaplanować. W tym właśnie leży jej urok. Tajemnica. Słodka, piękna tajemnica niczym niewypowiedziane szczęście.
Złość, furia, nienawiść, zapędy dyktatorskie, chęć władzy niszczy nie tylko miasta, niszczy także ludzi albo od razu ich zabijając albo zabija się ich na raty, uśmierca się ich wewnętrznie. Niszczy im się dusze i przedziurawia serca. Potoki łez.
Z ruin powstają nie tylko miasta, ale także z ruin powstają marzenia. Moje marzenia, twoje marzenia, nasze marzenia. Wracam do zrujnowanego miasta. Wszędzie słyszę kpinę, po co wracasz ? Do czego, tam nic nie ma. Nic ! Rozumiesz tam nic już nie ma. Patrzę przed siebie i idę. Jak to tam nic nie ma ? A moje życie, a moja miłość ? Przecież to jest tak w życiu, jeżeli już raz utopisz się w jej / jego oczach to utopiłeś/ aś się już na całe życie. Wracaj szaleńcze ! Wracaj ! Słyszę głosy ludzi z tyłu. Nie zwracam na nich uwagi, zaczynam biec, biegnę….biegnę do Ciebie. Są takie oczy, których nie zapomnisz do końca życia. W tych oczach widzisz cały swój świat. Wokoło mogą być ruiny, ale to nie twój świat, twój świat jest w oczach w których utopiło się twoje serce.
Serce każe szybciej biec…..więc biegnę. Nawet po latach, po wielu latach poznam Cię po oczach. Oczy się nigdy nie zmieniają. Nawet po latach spojrzę w twoje oczy tak jak dawniej, tak jak wtedy….
Tak naprawdę to nie sposób opisać wszystkich wrażeń jakich doświadczymy w trakcie i po przeczytaniu tej książki. Można opisać fabułę, streścić co nieco / małe te co nieco, jak mawia Kubuś Puchatek/ ale czy jest sens produkować się i w końcowym efekcie i tak w marny , dość lichy sposób przedstawić swoje spostrzeżenia czytelnikowi , który zamierza i waha się ją przeczytać. Nie ma innego wyjścia jak się z nią zmierzyć.
Historia opisana na faktach. Nie jest lukrowana . Jest w sam raz. Prawdziwa. Są łzy. Jest nadzieja. Jest miłość.
Refleksja. Czasami następuje złość i pretensja w trakcie czytania…na tych , którzy niszczyli tą miłość. Ale na samym końcu następuje coś w rodzaju przebaczenia. Przebaczenie jest oznaką siły. Przebaczają tylko ludzie silni. Przebaczają tylko ludzie, którzy potrafią kochać.

Minęło tyle lat, a ja ciągle przed swoimi oczami widzę Twoją twarz. Widzę Twoje oczy, widzę Twój uśmiech. Czasami wydaje mi się, że czuję Twój zapach, słyszę Twój kroki. Słyszę Twój głos. Czasami w te dni….i noce….czuję, Twój dotyk…..pomyślisz, że oszalałem. Masz rację ja oszalałem na Twoim punkcie !

Polecam szczerze w szczególności dla takich romantyków jak ja , ale nie tylko. Dla niedowiarków też książka ,, Listy do Duszki ‘’ może być interesująca. Każda kartka do listy do …twojej. mojej duszy………………….Tam wszędzie gdzie kończy się rozum, tam rządzić zaczyna serce .

Prawdziwie i szczerze kocha się ….tylko raz. Nie istnieje żaden powód do kochania. Kochamy za nic.
Piękna złota polska jesień roku 1938. On i Ona. On syn bogatego szanowanego lekarza Niemiec, ona córka Polaka i Żydówki pochodzi z ubogiej rodziny. Młodzi zakochują się w sobie z wzajemnością. Wszyscy są przeciwni tej miłości. Rodzice, otoczenie. Czarny scenariusz sprawdza...