„Muzyka dla Isle” to pierwsza książka **Ewy Formelli, **jaką miałam okazję przeczytać. Pochłonęłam szybko, jednak po lekturze mam mieszane uczucia.
Akcja rozgrywa się współcześnie i podczas drugiej wojny światowej. Czasem przenosimy się też do lat powojennych, gdyż wydarzenia nie są przedstawione linearnie. Dzięki temu stopniowo odkrywamy prawdę o bohaterach i ich losach.
W 2015 roku Ilona po kłótni z mężem wybiega z domu. Nie przypuszcza, że to zdarzenie odmieni jej życie…
W roku 1942 dwaj bracia znajdują w lesie porzucone niemowlę. Przynoszą je do domu zamiast węgla, który mieli zbierać wzdłuż torów…
W tym samym roku dwunastoletnia Ilse Salman cudem unika śmierci w obozie koncentracyjnym…
Co łączy te wydarzenia?
Na odpowiedź nie musimy długo czekać, gdyż wątki szybko się krzyżują. Mimo iż akcja bywa przewidywalna, śledzi się ją z zainteresowaniem, tym bardziej iż oparta jest ona na autentycznych wydarzeniach, o czym autorka informuje we wstępie.
Zaletą jest przesłanie książki. Autorka obala mity i stereotypy; pokazuje, że podczas wojny nie wszyscy Niemcy byli źli i nie wszyscy Polacy okazywali się bohaterami.
W świecie zła i pogardy znajdowali się ludzie, którzy nawet w najbardziej skrajnych sytuacjach nie tracili nadziei i człowieczeństwa.
To samo potwierdza w posłowiu dr Wojciech Meixner, odwołując się również do historii swojej rodziny.
Niestety, powieść ma też wady.
To – jak dla mnie – zbyt infantylny styl. Mało wiarygodne i przekonujące okazują się też dialogi, w których dzieci rozmawiają takim samym językiem jak dorośli.
Książka zawiera sporo informacji o żydowskiej kulturze, ale przekazywane są one w sposób encyklopedyczny, co razi tym bardziej, że pojawia się w rozmowach bohaterów.
Szkoda, bo temat i problematyka – ważne, ponadczasowe i interesujące.
Nie wiem, jak napisane są inne powieści Ewy Formelli. Mimo iż język „Muzyki dla Ilse” mnie zawiódł, zamierzam sięgnąć z ciekawości po wcześniejsze książki autorki.

„Muzyka dla Isle” to pierwsza książka **Ewy Formelli, **jaką miałam okazję przeczytać. Pochłonęłam szybko, jednak po lekturze mam mieszane uczucia.
Akcja rozgrywa się współcześnie i podczas drugiej wojny światowej. Czasem przenosimy się też do lat powojennych, gdyż wydarzenia nie są przedstawione linearnie. Dzięki temu stopniowo odkrywamy prawdę o bohaterach i ich losach.
W...

Wybuch II wojny światowej to dramat dla wszystkich stron mniej lub bardziej zaangażowanych. Cierpią i dorośli i dzieci, ale czasem są sytuacje, że przeciwnik nie jest tym za kogo go uważamy.
I tak stało się w tej powieści, ktorej bohaterkami są dwie dziewczynki : mała żydowska Ilse oraz niemiecka Sabine. Ilse trafia do rodziny Sabine za pośrednictwem niemieckiego oficera. Sabine jest niezwykłą dziewczynką, utalentowaną muzycznie, ale niepełnosprawną ruchowo. Czas wojny to dla nich okres niezwykłej przyjaźni, która dawała im siłę do przetrwania trudnych lat.
Druga przestrzeń czasowa, to współczesność, w ktorej poznajemy Ilonę. Kobieta również przeżywa trudne chwile, bo odkryła zdradę męża. Zbieg okoliczności sprawia, ze trafia do niezwykłej rodziny. U nich odbudowuje swoją psychikę i trafia na ślad pianistki.
Autorka kolejny raz pokazuje oblicze wojny, ale tym razem trochę cieplejsze, bowiem zarówno oficer jak i niemiecka rodzina zrobili wszystko, aby dziewczynka przeżyła wojnę i wróciła do kraju.
Bardzo pozytwynym elementem powieści jest także pełna ciepła i życzliwości do innych rodzinka, do ktorej trafia zagubiona Ilona. Tam odkrywa całe pokłady wzajemnej sympatii.
Jednya rzecz, ktora mi trochę nie pasuje, to postać męża Ilony, który tak po prostu odpuszcza, bez poszukiwań żony, bez alamru że zniknęła. Tak naprawdę ten wątek można by zupełnie pominąć i wstawić coś innego, bo i tak jest bez znaczenia.

Wybuch II wojny światowej to dramat dla wszystkich stron mniej lub bardziej zaangażowanych. Cierpią i dorośli i dzieci, ale czasem są sytuacje, że przeciwnik nie jest tym za kogo go uważamy.
I tak stało się w tej powieści, ktorej bohaterkami są dwie dziewczynki : mała żydowska Ilse oraz niemiecka Sabine. Ilse trafia do rodziny Sabine za pośrednictwem niemieckiego oficera....

Za dużo pomieszania czasów akcji ale generalnie książkę czyta się z przyjemnością

Za dużo pomieszania czasów akcji ale generalnie książkę czyta się z przyjemnością

#muzykadlailse @formelita_ewfor @wydawnictworeplika #RECENZJA

Ewa Formella uchyliła dla nas wieko kolejnej Szkatułki wspomnień...Kolejny raz zabrała nas w przeszłość, w podróż która pozostanie odtąd i w naszej pamięci. Przenosimy się do 1942 roku.Dwóch braci wyrusza na tory kolejowe by zbierać węgiel.Jednak zamiast węgla chłopcy znajdują zawiniątko,a w nim malutkiego chłopczyka...Zabierają go do domu, ich mama musi podjąć decyzje co zrobić z chłopcem,który okazuje się żydowskim dzieckiem.On został a jego rodzinę rozdzielono i zabrano do obozu zagłady.Małą Ilse ratuje jeden z oficerów niemieckich.Wysyła ją do swojej rodziny,by tam pracowała i była towarzyszką jego niepełnosprawnej córeczki Sabine.Przestraszona,wymęczona i przepełniona po brzegi cierpieniem i tęsknotą Ilse rozpoczyna "nowe" życie.Zaprzyjaźnia się z Sabine która nie ma pojęcia jakie piekło Niemcy zgotowali Żydom, do jakich zbrodni byli zdolni.Nie wie że wśród tych "złych" ludzi jest jej Tatuś i starszy brat.Rozmowy z Ilse otwierają jej oczy...Lata mijają...Ilse opuszcza towarzyszkę i wyrusza do Polski z nadzieją na odnalezienie rodziny.
Autorka po raz kolejny poprzez realne wspomnienia pokazuje nam okrucieństwo wojny...a raczej ludzi którzy bezwzględnie niszczyli wszystko.Zabijali,poniżali i deptali ludzi i ich godność.Bez skrupułów ,często z uśmiechem na ustach.Stawali się katami, oprawcami i niszczycielami ludzi,rodzin,miłości I marzeń.Gdzieś tam,czasem znalazł się jakiś "lepszy" Niemiec który uratował lub chociaż przedłużył życie jakiegoś Żyda.Na takiego trafiła Ilse...dzięki niemu przeżyła,zaprzyjaźniła się z jego córką i odnalazła "kawalek" swojej rodziny.
Wojna nie pyta...nie ma litości.Jest glucha i ślepa.Pozbawiona uczuć.Robi swoje pozostawiając łzy,ból i puste miejsca,w których kiedyś ktoś żył,kochał,marzył,uśmiechał się...💙
Powieść tak samo jak dwie poprzednie urzekła mnie,wzruszyła,zastanowiła i ulokowała się w kąciku mojego serca.Bardzo polecam i zachęcam do przeczytania 💙💙💙
#wojna #milosc #rozpacz #dźwiękfortepianu #muzykaduszy #podróżbezpowtotu #czytampolskiepowiesci #czytaniejestw modzie #wspomnienia

#muzykadlailse @formelita_ewfor @wydawnictworeplika #RECENZJA

Ewa Formella uchyliła dla nas wieko kolejnej Szkatułki wspomnień...Kolejny raz zabrała nas w przeszłość, w podróż która pozostanie odtąd i w naszej pamięci. Przenosimy się do 1942 roku.Dwóch braci wyrusza na tory kolejowe by zbierać węgiel.Jednak zamiast węgla chłopcy znajdują zawiniątko,a w nim malutkiego...

Mam kłopot z oceną tej książki, bo plasuje mi się idealnie pomiędzy 5 (przeciętna) a 6 (dobra).

Zamysł powieści bardzo ciekawy. Jednak, cytując inną autorkę, "jest jak poranek bez rosy". Walka z irytacją, kiedy Ilona w kompletnie sztucznych okolicznościach poznaje rodzinę Zalewskich (w ogóle nie rozumiem wprowadzenia wątku romansowego, jest niepotrzebny i tylko denerwuje) oraz kiedy młoda Ilse klepie encyklopedyczne formułki, a rozmówcy zadają jej starannie przemyślane, wzorcowe pytania, psuje całą przyjemność z lektury.

Błędy językowe, liczne powtórzenia, chaotyczne wątki i styl zbyt szkolny jak na mój gust, wszystko to sprawiło, że ostatecznie zadecydowałam o ocenie "5". Szkoda mi trochę, bo fabuła miała potencjał.

Mam kłopot z oceną tej książki, bo plasuje mi się idealnie pomiędzy 5 (przeciętna) a 6 (dobra).

Zamysł powieści bardzo ciekawy. Jednak, cytując inną autorkę, "jest jak poranek bez rosy". Walka z irytacją, kiedy Ilona w kompletnie sztucznych okolicznościach poznaje rodzinę Zalewskich (w ogóle nie rozumiem wprowadzenia wątku romansowego, jest niepotrzebny i tylko denerwuje)...

Kiedy czytałam ostatni rozdział tej książki łzy popłynęły mi z oczu. Zapewne akurat ten ostatni rozdział może być fikcją literacką, ale cała opowieść mnie wzruszyła. Fabuła zbudowana jest w ten sposób, że teraźniejszość przeplata się z przeszłością w sposób oznaczony, co pozwala czytelnikowi na głębsze przeżywanie przeszłych wydarzeń, a jednocześnie pozwala na uniknięcie opisu całej wojny. Współczesność zdaje się być niejako tłem dla wspomnień, ale cała opowieść stanowi spójną całość.
Książka pokazuje, że w tych strasznych czasach II wojny światowej było wielu dobrych ludzi, którzy nie wahali się pomagać innym. Pięknie ukazana jest też przyjaźń, która potrafi przetwać wieloletnią rozłąkę i milczenie.
Dodatkowym atutem książki jest też przybliżenie czytelnikowi kultury i zwyczajów w których wychowywała się główna bohaterka. I to jest też dla mnie bardzo cenne.
Na końcu dodam, że przypadek sprawił, iż kilka utworów, które grała jedna z bohaterek na pianinie należy do moich ulubionych. Tak więc czytając wręcz słyszam tą muzykę w głowie.

Kiedy czytałam ostatni rozdział tej książki łzy popłynęły mi z oczu. Zapewne akurat ten ostatni rozdział może być fikcją literacką, ale cała opowieść mnie wzruszyła. Fabuła zbudowana jest w ten sposób, że teraźniejszość przeplata się z przeszłością w sposób oznaczony, co pozwala czytelnikowi na głębsze przeżywanie przeszłych wydarzeń, a jednocześnie pozwala na uniknięcie...

Lubię książki pani Formelli, ale tutaj czegoś mi zabrakło. Temat/historia jak najbardziej, ale przedstawiona bardzo powierzchownie, bez większych wzruszeń, wg mnie brak dopełnienia historii innych bohaterów. Trochę się rozczarowałam.

Lubię książki pani Formelli, ale tutaj czegoś mi zabrakło. Temat/historia jak najbardziej, ale przedstawiona bardzo powierzchownie, bez większych wzruszeń, wg mnie brak dopełnienia historii innych bohaterów. Trochę się rozczarowałam.

Bardzo dobra powieść. Smutna, bo dotyczy spraw ostatecznych. Chwilami zdarzenia wydały się naciągane, ale skoro to wspomnienia, nie ma co dyskutować. Gdybym miała określić jednym słowem, o czym jest, napisałabym - to powieść o Nadziei. Polecam.

Bardzo dobra powieść. Smutna, bo dotyczy spraw ostatecznych. Chwilami zdarzenia wydały się naciągane, ale skoro to wspomnienia, nie ma co dyskutować. Gdybym miała określić jednym słowem, o czym jest, napisałabym - to powieść o Nadziei. Polecam.

Fabuła historyczna bardzo ciekawa, niestety wątek współczesny jak dla mnie bez sensu, kobieta ucieka od męża i przypadkowo mieszka u obcej rodziny, tak po prostu weszła i zamieszkała :) , co z jej życiem, problemami, praca, domem, dziwne ...

Fabuła historyczna bardzo ciekawa, niestety wątek współczesny jak dla mnie bez sensu, kobieta ucieka od męża i przypadkowo mieszka u obcej rodziny, tak po prostu weszła i zamieszkała :) , co z jej życiem, problemami, praca, domem, dziwne ...

[...]

[...]