Były gliniarz aktualnie dziennikarz, Emil Żądło, zostaje "uwikłany" w proces poszukiwania starych japońskich drzeworytów. Wszyscy, którzy próbują rozwikłać zagadkę giną w dziwnych okolicznościach. Emila i jego partnerkę, również spotykają dziwne przygody, co utwierdza ich tylko w przekonaniu, że są blisko odkrycia prawdy. Po co komu mało warte drzeworyty? Jaką tajemnicę skrywają? Ale wiadomo, że jak nie wiadomo o co chodzi, to chodzi o pieniądze :) A sekrety długo skrywane, nie lubią wychodzić na jaw, bo w tedy czyjś misternie budowany świat burzy się jak domek z kart.

Były gliniarz aktualnie dziennikarz, Emil Żądło, zostaje "uwikłany" w proces poszukiwania starych japońskich drzeworytów. Wszyscy, którzy próbują rozwikłać zagadkę giną w dziwnych okolicznościach. Emila i jego partnerkę, również spotykają dziwne przygody, co utwierdza ich tylko w przekonaniu, że są blisko odkrycia prawdy. Po co komu mało warte drzeworyty? Jaką tajemnicę...

Pomysł w stylu "dziadka z wermachtu" trochę naciągany. Skoro nawet Panu Tuskowi nie zaszkodził prawdziwy dziadek, to Gniademu tym bardziej jego przodek z Kriegsmarine:)) Dlatego nie kupuje tej historii. Dodatkowy plus za sporo wiedzy. I plus mniej za to samo, bo było jej za dużo i trąciła wklejkami z wikipedii.

Pomysł w stylu "dziadka z wermachtu" trochę naciągany. Skoro nawet Panu Tuskowi nie zaszkodził prawdziwy dziadek, to Gniademu tym bardziej jego przodek z Kriegsmarine:)) Dlatego nie kupuje tej historii. Dodatkowy plus za sporo wiedzy. I plus mniej za to samo, bo było jej za dużo i trąciła wklejkami z wikipedii.

Jedyną zaletą tej książki jest nawiązanie do kultury japońskiej.
Wady: fabuła mało realistyczna, postaci płytkie i Emil co chwilę zapalający kolejnego papierosa, aż czuć ten smród. Mam wrażenie, że autorka kiedy tylko "zacięła się" i nie wiedziała, co dalej napisać, to pisała "Emil zapalił papierosa".

Jedyną zaletą tej książki jest nawiązanie do kultury japońskiej.
Wady: fabuła mało realistyczna, postaci płytkie i Emil co chwilę zapalający kolejnego papierosa, aż czuć ten smród. Mam wrażenie, że autorka kiedy tylko "zacięła się" i nie wiedziała, co dalej napisać, to pisała "Emil zapalił papierosa".

Żądło i nieco Japońskiej egzotyki. Połączenie śmiałe i zarazem udane. Sam Emil bez zmian. Trochę jak dziecko.

Żądło i nieco Japońskiej egzotyki. Połączenie śmiałe i zarazem udane. Sam Emil bez zmian. Trochę jak dziecko.

Nie lubię zostawiać rozpoczętych serii, więc sięgnęłam po kolejny tom przygód Emila Żądło i jego przyjaciół. Ta przygoda spodobała mi się dużo bardziej - choć w pewnym momencie miałam w głowie "no, nie - znowu taki sam schemat", ale okazało się to nie być prawdą ;) Przyjemnie, szybko się czyta, jest dużo ciekawostek o Japonii i jej kulturze. Opowieść jest dosyć "płaska" i niewymagająca, ale polubiłam bohaterów i z przyjemnością przeczytałam o ich nowych przygodach.

Nie lubię zostawiać rozpoczętych serii, więc sięgnęłam po kolejny tom przygód Emila Żądło i jego przyjaciół. Ta przygoda spodobała mi się dużo bardziej - choć w pewnym momencie miałam w głowie "no, nie - znowu taki sam schemat", ale okazało się to nie być prawdą ;) Przyjemnie, szybko się czyta, jest dużo ciekawostek o Japonii i jej kulturze. Opowieść jest dosyć...

Nie tylko dla fascynatów japońskich drzeworytów i historii Japonii z początków XX wieku. Wciąga!

Nie tylko dla fascynatów japońskich drzeworytów i historii Japonii z początków XX wieku. Wciąga!

Zmęczyła mnie ta książka. Pomysł może i niezły, ale wykonanie słabe. Irytowały mnie szczególnie dialogi: większość z nich kompletnie beż sensu oraz nic nie wnoszące do fabuły sceny.

Zmęczyła mnie ta książka. Pomysł może i niezły, ale wykonanie słabe. Irytowały mnie szczególnie dialogi: większość z nich kompletnie beż sensu oraz nic nie wnoszące do fabuły sceny.

16/52

16/52

Porównałbym to do przyjaznego kina familijnego. Bajka z elementami edukacyjnymi i delikatnym watkiem kryminalnym.

Porównałbym to do przyjaznego kina familijnego. Bajka z elementami edukacyjnymi i delikatnym watkiem kryminalnym.

Jest kryminał i jest historia sztuki - piękne japońskie grafiki - czyli jest dobrze.
Niestety mam podobne odczucia jak przy pierwszym tomie- historia dzieł sztuki została przedstawiona w jakiś taki " szkolny" sposób. Z okładki książki dowiedziałam się ,że autorka jest wielbicielką japńskiego drzeworytu. Czytając "Cień gejszy" nie domyśliłabym się tego. Bohaterowie podziwiają grafiki ale nic o nich nie wiedzą. Autorce pewnie chodziło o to żeby czytelnicy zdobywali wiedzę z bohaterami , ale momentami wypada to dziwnie.
Np. Marta po szybkim zapoznaniu się z zawilościami pisma japońskiego robi o tym obszerny wykład podając japońskie nazwy jego poszczególnych rodzajów. Zdolna kobieta.
System jest tak zagmstwany , że tuż po przeczytaniu nic z tego niepamiętamy odnosząc tylko wrażenie chaosu. Czy nie bardziej wiarygownie by to wypadlo gdyby autorka przedstawiła wszystko własmymi słowami?
Pozytywne jest to , że piarka kieruje naszą uwagę w stronę sztuki japońskiej , akcja jest dośc płynna , chociaż co do jej wiarygodności można by się spierać [ ze wzgledu na dużą ilość ofiar]. Mam sentyment do historii sztuki więc mimo wszystko mi się podobało.

Jest kryminał i jest historia sztuki - piękne japońskie grafiki - czyli jest dobrze.
Niestety mam podobne odczucia jak przy pierwszym tomie- historia dzieł sztuki została przedstawiona w jakiś taki " szkolny" sposób. Z okładki książki dowiedziałam się ,że autorka jest wielbicielką japńskiego drzeworytu. Czytając "Cień gejszy" nie domyśliłabym się tego. Bohaterowie...