Wygląda na to, że jestem jedyną osobą na świecie, która nie rozumie fenomenu tej książki. ;) Podczas lektury kompletnie nie czułam tego, o czym piszą autorzy entuzjastycznych recenzji - targania emocjami, osaczania klimatem i zachwytu pisarskim stylem. Nie uwierzyłam w ten świat, bohaterowie pozostali dla mnie anonimowi dosłownie i w przenośni - nie umiałam przejąć się ich losem. Irytował mnie styl McCarthy'ego - te urywane, poszarpane zdania, notoryczne powtórzenia.

Poza tym non-stop miałam wrażenie, że autor chce mnie za wszelką cenę wzruszyć, ale takie łatwe do przejrzenia intencje odnoszą zazwyczaj odwrotny skutek. Irytował mnie dzieciak - i to właśnie tym, czym miał w założeniu budzić ciepłe emocje: swoją bezradnością i paplaniną z powtarzanym co chwila "tatusiu". Miałam cały czas uczucie, że się mną próbuje bezczelnie (i nieudolnie) manipulować. Jak w "Mam talent", gdzie wystarczy pokazać niezbyt utalentowane dziecko, żeby i tak się wszyscy rozpływali we wzruszeniach. ;)

Szczerze? W pewnym momencie, gdy po raz enty czytałam jak to ojciec z synem przetrząsają kolejny dom albo rozpalają ognisko, życzyłam im jakiegoś koszmaru, żeby się wreszcie zaczęło coś dziać. A to chyba nie bardzo było intencją autora. ;) I - nie, nie jestem pozbawioną ludzkich uczuć psychopatką; zdarza mi się beczeć przy lekturach.

Wygląda na to, że jestem jedyną osobą na świecie, która nie rozumie fenomenu tej książki. ;) Podczas lektury kompletnie nie czułam tego, o czym piszą autorzy entuzjastycznych recenzji - targania emocjami, osaczania klimatem i zachwytu pisarskim stylem. Nie uwierzyłam w ten świat, bohaterowie pozostali dla mnie anonimowi dosłownie i w przenośni - nie umiałam przejąć się ich...