Cormac rozpaczliwie sugeruje że interesuje się naukami ścisłymi, nie wpływa to jednak na wartość i jakość jego literatury. Pisarz jest tak dobry, jak jego ostatnia książka.

Cormac rozpaczliwie sugeruje że interesuje się naukami ścisłymi, nie wpływa to jednak na wartość i jakość jego literatury. Pisarz jest tak dobry, jak jego ostatnia książka.

Zakończyłem czytanie po 35% książki i tej części dotyczy moja opinia. Oceny nie wystawiam. Przed lekturą byłem nastawiony pozytywnie ze względu na polecenie. Szybko jednak doznałem wrażenia, że autor wykorzystuje postać bohaterki do egzaltowania się swoim intelektualizmem i to wrażenie tylko narastało, czasem do poziomu szerokiego uśmiechu (mimo że rozumiem tragiczny i depresyjny wydźwięk tej książki). Przykładem może być absurdalny fragment, gdy psychiatra ni stąd ni zowąd zadaje pacjentce pytanie czym jest gluon. Tak samo od czapy pojawiają się hasła o dokonaniach fizyków i dziełach filozofów, lub artystów. Tematy, które same w sobie są bardzo ciekawe, jednak w tym wydaniu, dla mnie bezwartościowe. Miało być głęboko, tragicznie i mądrze, jest śmiesznie. Może tak wygląda obraz współczesnej filozofii, próbującej przylepić się do nauki.

Zakończyłem czytanie po 35% książki i tej części dotyczy moja opinia. Oceny nie wystawiam. Przed lekturą byłem nastawiony pozytywnie ze względu na polecenie. Szybko jednak doznałem wrażenia, że autor wykorzystuje postać bohaterki do egzaltowania się swoim intelektualizmem i to wrażenie tylko narastało, czasem do poziomu szerokiego uśmiechu (mimo że rozumiem tragiczny i...

Nie wiem jak ocenić tę książkę. Z jednej strony czytało mi się ją bardzo dobrze. Bohaterka jest bardzo ciekawą osobą i zagłębienie się w jej psychikę wciągnęło mnie dość mocno, tak samo jak większość tematów do rozważań, które porusza w trakcie rozmów z terapeutą. Z drugiej nie jestem w stanie zweryfikować większości ogromu zaprezentowanej wiedzy z dziedziny matematyki i filozofii, o którą wiele dialogów się tu rozbija, co utrudnia prowadzenie własnych refleksji na te tematy. Ale może tak miało być? Bohaterka w końcu jest matematycznym geniuszem, wspaniała skrzypaczką, ma synestezję, trudną przeszłość i doskonałą pamięć. Nic dziwnego, że większości jej słów nie zrozumiem w pełni.
Szacunek dla autora za zebranie tej całej wiedzy na potrzeby książki (czego znów nie jestem w stanie zweryfikować, ale jakoś tak wierzę w ludzi).
Tak czy inaczej postać zbudowana świetnie: wiarygodnie i ciekawe. Wiele fragmentów zapisałem do rozkminienia w przyszłości, no i czytało się to, jak już wspomniałem, bardzo dobrze, więc chyba ocena... bardzo dobra?

Nie wiem jak ocenić tę książkę. Z jednej strony czytało mi się ją bardzo dobrze. Bohaterka jest bardzo ciekawą osobą i zagłębienie się w jej psychikę wciągnęło mnie dość mocno, tak samo jak większość tematów do rozważań, które porusza w trakcie rozmów z terapeutą. Z drugiej nie jestem w stanie zweryfikować większości ogromu zaprezentowanej wiedzy z dziedziny matematyki i...

Nic nie wniosła do mojego życia, czytało się ok, ale zapomnę o niej

Nic nie wniosła do mojego życia, czytało się ok, ale zapomnę o niej

W pełni zgadam się z opiniami elwro, coriolan, Diabeł_Z_Caroc
Nie znam innych powieści Cormaca Mc Carthy’ego, więc na moje refleksje nie mają wpływu żadne osobiste sentymenty ani resentymenty. Dużą odwagą wykazał się pisarz poruszając w książce zagadnienia naukowe najwyższego kalibru, mimo braku formalnego wykształcenia w tych dziedzinach. Nie stawiam tej tezy jako zarzut. Doceniam i podziwiam wysiłek oraz zainteresowania pisarza matematyką, fizyką, filozofią. Sama je szczerze podzielam. Ale jak to się mówi, nie wytłumaczysz przekonująco czytelnikowi czegoś, czego sam do końca nie rozumiesz Chcę podkreślić – to nie jest zarzut, lecz raczej refleksja -najtrudniejsze zagadnienia matematyki są zrozumiałe jedynie dla nielicznej grupy ludzi na świecie. Niemniej jednak raził mnie dysonans pomiędzy np. wysoce abstrakcyjnymi rozważaniami o twierdzeniu Gödla o niedowodliwości niesprzeczności, a pojawiającymi się za chwilę błędami matematycznymi na poziomie podstawówki (np. dziwaczne słowa o twierdzeniu Talesa, tłumaczące proporcję jako różnicę, a nie równość ilorazów). Domniemam zatem, że i na poziomie dla mnie niedostępnym, mogło się wiele błędów, niewidzialnych dla mnie, pojawić.
Nie wiem, jak tekst książki brzmi w oryginale. Być może moje uwagi są niesłusznie skierowane w stronę samego autora. Podzielam uwagi innych czytelników – uważam, że bardzo zgrzyta tłumaczenie na język polski.
Dlatego też nie poczułam autentyczności w relacji między pacjentką a lekarzem. Nie poczułam geniuszu matematyczki, nie poczułam podziwu do niej. W jej wywodach czułam irytującą zarozumiałość, przeintelektualizowanie, więcej haseł niż treści.
Oczywiście jest w książce wiele ciekawych momentów, wiele inspirujących rozważań. I dlatego nie żałuję czasu spędzonego w Stella Maris. Ale oczekiwałam więcej. Więcej przekonującej prawdy.

W pełni zgadam się z opiniami elwro, coriolan, Diabeł_Z_Caroc
Nie znam innych powieści Cormaca Mc Carthy’ego, więc na moje refleksje nie mają wpływu żadne osobiste sentymenty ani resentymenty. Dużą odwagą wykazał się pisarz poruszając w książce zagadnienia naukowe najwyższego kalibru, mimo braku formalnego wykształcenia w tych dziedzinach. Nie stawiam tej tezy jako zarzut....

Stella Maris nie przypadła mi do gustu. Zdecydowanie lepiej podobał mi się Pasażer. Tam były super dialogi, niektóre czytalam dwa razy, ponieważ bardzo mi się podobały. Tutaj cała książka to rozmowa między główną bohaterką i jej terapeutą - lekarzem. Mnie to nudziło...

Stella Maris nie przypadła mi do gustu. Zdecydowanie lepiej podobał mi się Pasażer. Tam były super dialogi, niektóre czytalam dwa razy, ponieważ bardzo mi się podobały. Tutaj cała książka to rozmowa między główną bohaterką i jej terapeutą - lekarzem. Mnie to nudziło...

Znakomita książka. Wspaniałe dialogi, dużo wiedzy, ciekawe poglądy. Daje do myślenia. Polecam.

Znakomita książka. Wspaniałe dialogi, dużo wiedzy, ciekawe poglądy. Daje do myślenia. Polecam.

"Stella Maris" to zapis kilku rozmów między lekarzem a Alicią Western. Dziewczyna cierpi na zaburzenia psychiczne i ma halucynacje. Dodatkowo jest szalenie inteligentna. Rozmawiają o wszystkim: matematyce, filozofii, kazirodztwie, imaginacjach, bombie atomowej, rodzicach i muzyce. Z każdym kolejnym słowem dostrzegamy jak Alicia nudzi się podczas rozmowy. Często zmienia temat, wpada w dygresje i opowiada to, co jej ślina przyniesie na język. Czasem jednak jest szczera i prawdziwa. Przekazuje wtedy gorzkie prawdy o życiu, z którymi trudno się nie zgodzić. Jednocześnie dostrzega ciężar własnego życia i kłamie o tym, co najważniejsze. Jest pewna granica, której nie chce przekroczyć. Życie ją zawiodło. I uważa, że już tylko śmierć może przynieść błogie ukojenie. Jej geniusz odbił się od świata i zmierza ku zatraceniu. Będzie kolejną wybitną jednostką, której świat nie pozna. "Stella Maris" to książka, którą koniecznie trzeba przeczytać od razu po pierwszy tomie. Inaczej straci swój wydźwięk i moc. Co prawda wątpię, aby ktokolwiek w pełni zrozumiał ostatnią książkę Cormaca, ale jest to zaiste fantastyczna przygoda.

"Stella Maris" to zapis kilku rozmów między lekarzem a Alicią Western. Dziewczyna cierpi na zaburzenia psychiczne i ma halucynacje. Dodatkowo jest szalenie inteligentna. Rozmawiają o wszystkim: matematyce, filozofii, kazirodztwie, imaginacjach, bombie atomowej, rodzicach i muzyce. Z każdym kolejnym słowem dostrzegamy jak Alicia nudzi się podczas rozmowy. Często zmienia...

Mam problem z tą książką... połowy nie zrozumiałem, tej połowy mówiącej o teorii ( historii ) matematyki. Nigdy nie byłem mocny z przedmiotów ścisłych a według bohaterki umiejętność liczenia w myślach to nie matematyka. Jednak z drugiej strony pojedynek genialnej pacjentki z lekarzem psychiatrą jest emocjonujący ( szczególnie, że z pierwszej części wiemy co się stało z Alice ). Jej poglądy na życie są dość zaskakujące i chyba dołujące. Niesamowity opis co dzieje się z człowiekiem popełniającym samobójstwo poprzez utopienie. Bohaterka udowadnia z zimnym spojrzeniem, że taka śmierć nie jest ani łatwa, bezbolesna czy szybka. Przerażające i fascynujące. Trochę rozczarowuje mnie samo zakończenie. Ale nie można mieć wszystkiego.

Mam problem z tą książką... połowy nie zrozumiałem, tej połowy mówiącej o teorii ( historii ) matematyki. Nigdy nie byłem mocny z przedmiotów ścisłych a według bohaterki umiejętność liczenia w myślach to nie matematyka. Jednak z drugiej strony pojedynek genialnej pacjentki z lekarzem psychiatrą jest emocjonujący ( szczególnie, że z pierwszej części wiemy co się stało z...

Książka stanowi duet z Pasażerem. Alicia trafia do szpitala psychiatrycznego. Prowadzi rozmowy ze swoim lekarzem. Powraca do przeszłości ojca i brata, opowiada o swoim dzieciństwie i fascynacji matematyką. Jej odpowiedzi na zadawane przez lekarza pytania pozwalają lepiej zrozumieć niektóre wątki z Pasażera.

Książka stanowi duet z Pasażerem. Alicia trafia do szpitala psychiatrycznego. Prowadzi rozmowy ze swoim lekarzem. Powraca do przeszłości ojca i brata, opowiada o swoim dzieciństwie i fascynacji matematyką. Jej odpowiedzi na zadawane przez lekarza pytania pozwalają lepiej zrozumieć niektóre wątki z Pasażera.