Z książką Pani Tokarczuk jest tak, że nawet jak się człowiek na chwilę skupi na czymś innym nie ma problemu z powrotem. Tym bardziej jeśli książka to zbiór opowiadań, cudownych, fantastycznych a czasem ponurych i złowróżbnych opowiadań, ubranych w piękne słowa, osnutych mgiełką tajemniczości, które sprawiały, że nawet po 3 minutach tęskniłam za nimi, a nawet po 2 godzinach mogłam na powrót się w nich zanurzyć, tak jakby ten czas bez nich w ogóle nie upłynął.

Niektóre opowiadania odebrałam jako nasze życie tylko trochę (bardzo) odwrócone do góry nogami, jakby działo się pod podłogą albo w innym wymiarze. Takie osobliwe, fantastyczne, ukazujące nasze absurdalne strachy, które drzemią w czeluściach umysłów. Niekiedy czułam się jak podczas oglądania „Dnia Świra” albo jakbym czytała o czekającej nas niezbyt dobrej przyszłości. Nasuwało mi się mnóstwo pytań, nie dlatego, że tekst był niezrozumiały, ale dlatego, że był tak bardzo ciekawy, ale dość krótki – opowiadanie. Jednak mimo to uwielbiam krótką formę, ponieważ nie niesie ze sobą przesytu i zostawia miejsce na więcej. A Olgi Tokarczuk chce się więcej i więcej.

Opowiadania mądre i dające do myślenia, nie pozostawiają pustki. Niby takie nierzeczywiste, a bohaterowie z krwi i kości, prawdziwe emocje, aktualne problemy i pytania. Każde zakończenie przygniata swoją wielkością i jest wieloznaczne, pozostawia otwartą furtkę dla odpowiedzi jakie nam czytelnikom się nasuną. Dla mnie mistrzostwo.

Z książką Pani Tokarczuk jest tak, że nawet jak się człowiek na chwilę skupi na czymś innym nie ma problemu z powrotem. Tym bardziej jeśli książka to zbiór opowiadań, cudownych, fantastycznych a czasem ponurych i złowróżbnych opowiadań, ubranych w piękne słowa, osnutych mgiełką tajemniczości, które sprawiały, że nawet po 3 minutach tęskniłam za nimi, a nawet po 2 godzinach...