Mimo że"reportaż to nieumiejętność przeżycia własnego doświadczenia egzystencjalnego za pomocą fikcji", jednak przekazywana prawda w swojej formie musi być ujęta. Stąd różnorodność gatunkowa tekstów: reportaże, eseje, opowiadania, wywiady. Szczygieł pozwala tej prawdzie zamieszkać w nas na krótszą chwilę lub kazać jej rozpanoszyć się w naszym życiu już na zawsze. W każdym razie świetnie podtrzymuje uwagę czytelnika, utrwalając teksty poddane obróbce czyjejś pamięci w zbiorze "Nie ma". Pracę reporterską traktuję jak przyglądanie się drugiemu człowiekowi i sobie – własnej reakcji, a tej umiejętności nie zabrakło autorowi. Dlaczego tytuł "Nie ma"? Bo wszystko przemija, przestaje istnieć, staje się nieobecne. Rzeczy utrwalone nie giną, dlatego dotyka nas to NIE MA. Zdjęcie Ewy zapisane w Excelu, jakby sukcesy i porażki można by było ująć tabelkę. Zdjęcie dokonujące aktu uwiecznienia starego ojca. Zatrzymanie czasu na kartach książki, gdy realne życie staje się nie do zniesienia (siostry Woźnickie). Można wyzbywać się rzeczy przed podróżą w niebyt, można podczas strzelania mężowi – żołnierzowi zawracać głowę pytaniem o sztućce, można posyłać rzeźby w świat i akceptować dialog społeczny z tymi, którzy kradną dzieła Tomasza Górnickiego. Można płakać po stracie kota, pracować w szkolnictwie po zabójstwie dziecka, podpaść władzy i zostać zdegradowanym, można chcieć żyć pięknie i zostać za swoje marzenie ukaranym, można też buszować w sklepie po umarłych. Nie każdemu majstrowanie przy ludzkiej duszy może się spodobać, jednak uświadamiając sobie swoją śmiertelność, pozbywamy się złudzeń, ale nie przestajemy doceniać szczęścia. Ta książka to ładne zaproszenie do wejścia w cudze życie.

Mimo że"reportaż to nieumiejętność przeżycia własnego doświadczenia egzystencjalnego za pomocą fikcji", jednak przekazywana prawda w swojej formie musi być ujęta. Stąd różnorodność gatunkowa tekstów: reportaże, eseje, opowiadania, wywiady. Szczygieł pozwala tej prawdzie zamieszkać w nas na krótszą chwilę lub kazać jej rozpanoszyć się w naszym życiu już na zawsze. W każdym...

Piękna.

Kwintesencja dobrej książki. Poruszająca. Cudownie napisana.

Piękna.

Kwintesencja dobrej książki. Poruszająca. Cudownie napisana.

OPINIA O KSIĄŻCE

OPINIA O KSIĄŻCE

nie da się tego czytać, po 100 stronach nie miałam pojęcia o co chodzi w tej książce, totalna beznadzieja.

nie da się tego czytać, po 100 stronach nie miałam pojęcia o co chodzi w tej książce, totalna beznadzieja.

Gdy się nad tym zastanowimy, to ciekawe, że bardzo jesteśmy w stanie odczuwać 𝘣𝘳𝘢𝘬.

W swoim zbiorze Mariusz Szczygieł eksploruje temat związany z koncepcją 𝘯𝘪𝘦 𝘮𝘢; obietnica jest syta, solidna, ambitna. Jej realizacja – moim zdaniem – nierówna i rozczarowująca.

Autor już pierwszym rozdziałem zrobił na mnie niepochlebne wrażenie; odczułam jakby zachwyt nad samym sobą, och, jak to wspaniale potrafi przetłumaczyć i zapamiętać wiersz z Czeskiego metra, och, jak to potrafi ze zwykłej podróży uczynić coś większego – obsadzić pasażerów w roli aktorów, uczynić ich interesującymi przez soczewkę swojej perspektywy.

Nieco lepiej robiło się w momentach, gdy w pełni głos zostawał oddany innym postaciom, czyli bohaterom zbioru. Część historii była poruszająca, owszem, ale może ten ich brak uniwersalności obierał przesłaniu? Bo myślę że każdy z nas doświadczył utraty, braku, swojego własnego 𝘯𝘪𝘦 𝘮𝘢, a jednak sytuacje tych konkretnych osób (czy miejsc) były w większości bardzo jednostkowe.

Miło było przeczytać o pięknej willi, wzruszyć się nad chłopcem… za dużo było tu za to skakania z tematu na temat, urywania, nieodpowiadania, niedookreślania. Wiele rozdziałów nie odznacza się niczym w pamięci, bo przelatuje trochę abstrakcją albo trwa zbyt krótko, by zaistnieć w znaczeniu.

Nie mogę powiedzieć, że język był poplątany czy jakkolwiek wadliwy; nie mogę powiedzieć, że był tu wyraźny brak researchu. Z drugiej strony nie mogę też stwierdzić, że jakoś dobrze poznałam tu styl Szczygła – zbyt wiele było tu cudzych słów, czasami cytowanych długimi fragmentami, dosłownie. I okej, czasami to rozumiem, ale nie czuję, że jestem w stanie po tej lekturze coś powiedzieć o jego stylu. No, chyba że o tych niechlubnych w moich oczach fragmentach, gdy pokazuje jaki to on (nie) jest.

Troszkę takie kręcenie się w kółko o niczym. Nurkowanie na głęboką wodę w jednej historii i ledwo dotykanie tafli innej. Świadome zwodzenie i czasami nużące komplikacje.

Wobec takiego zachwytu nad autorem pewnie sięgnę po coś jeszcze, ale raczej nieprędko.

ig: @tylkotrocheczytam

Gdy się nad tym zastanowimy, to ciekawe, że bardzo jesteśmy w stanie odczuwać 𝘣𝘳𝘢𝘬.

W swoim zbiorze Mariusz Szczygieł eksploruje temat związany z koncepcją 𝘯𝘪𝘦 𝘮𝘢; obietnica jest syta, solidna, ambitna. Jej realizacja – moim zdaniem – nierówna i rozczarowująca.

Autor już pierwszym rozdziałem zrobił na mnie niepochlebne wrażenie; odczułam jakby zachwyt nad samym sobą,...

Genialne opowiadania. Niesamowite ile można napisać o czymś czego nie ma ...

Genialne opowiadania. Niesamowite ile można napisać o czymś czego nie ma ...

Bardzo dobry zbiór, spodziewałem się czegoś cięższego a tu jednak mile rozczarowanie, bo zakres znaczeń Nie Ma okazał się szeroki. Niemniej jednak reportaż o dzieciobójczyni z MEN wyrył się w głowie i jak rodzic pewnie nie o nim nigdy nie zapomnę. Ale to dobrze.

Bardzo dobry zbiór, spodziewałem się czegoś cięższego a tu jednak mile rozczarowanie, bo zakres znaczeń Nie Ma okazał się szeroki. Niemniej jednak reportaż o dzieciobójczyni z MEN wyrył się w głowie i jak rodzic pewnie nie o nim nigdy nie zapomnę. Ale to dobrze.

Bardzo lubię, sporo ciekawych historii, niektóre ciężkie i smutne ale jakże prawdziwe, inne lżejsze, takie z życia. NIE MA ma wiele znaczeń, zastosowań,
skojarzeń i emocji.
Po pięknym wstępie o "zapraszaniu do swojego domu osób, które odeszły..." i jakże pięknym zakończeniu, co autor Mariusz by powiedział pod koniec swojego życia....to proste a tyle znaczące słowo - z tych kilku "magicznych" jakich uczą nas w dzieciństwie 😉 polecam!

Bardzo lubię, sporo ciekawych historii, niektóre ciężkie i smutne ale jakże prawdziwe, inne lżejsze, takie z życia. NIE MA ma wiele znaczeń, zastosowań,
skojarzeń i emocji.
Po pięknym wstępie o "zapraszaniu do swojego domu osób, które odeszły..." i jakże pięknym zakończeniu, co autor Mariusz by powiedział pod koniec swojego życia....to proste a tyle znaczące słowo - z...

Kurczę. Nie ma nie ma w "Nie ma", a właśnie tego szukałam. Chciałam czegoś, co mnie sponiewiera, chciałam czuć smutek i brak, w ogóle coś czuć.
Oczywiście opowiadania są nierówne, jak to w zbiorze... Kilka może zostanie ze mną na dłużej (np. to o siostrach pisarkach, które popełniły samobójstwo, albo o nauczycielce skazanej w przeszłości za zabójstwo dziecka),ale jakoś... To moje pierwsze zetknięcie z tym autorem i miałam naprawdę pozytywne nastawienie, a teraz się boję - może styl Szczygła nie jest dla mnie?

Kurczę. Nie ma nie ma w "Nie ma", a właśnie tego szukałam. Chciałam czegoś, co mnie sponiewiera, chciałam czuć smutek i brak, w ogóle coś czuć.
Oczywiście opowiadania są nierówne, jak to w zbiorze... Kilka może zostanie ze mną na dłużej (np. to o siostrach pisarkach, które popełniły samobójstwo, albo o nauczycielce skazanej w przeszłości za zabójstwo dziecka),ale jakoś......

Książka jest fascynująca

Książka jest fascynująca