Przede wszystkim wielki plus dla wydawnictwa za okładki, czcionkę i format całej serii książek. Bardzo mi się podoba ten zamysł i przyznam szczerze, że w pewnym stopniu kupiłam je ze względu na wygląd właśnie.

Kiedy czytam książki Pani Tokarczuk to czuję się jakbym zapadała w ciepłą i puszystą kołdrę z wieloma metaforami i ukrytymi tajemnicami. Te opowiadania nie są równe. Część z nich jest bardziej tajemnicza, inne są po prostu zwyczajne. Wszystkie są miękkie i zatrzymują czytelnika na moment. Słowo "bizarne" w tytule wskazuje na pewien kierunek. Dla mnie bardzo przyjemny i pozytywnie zaskakujący.

Przede wszystkim wielki plus dla wydawnictwa za okładki, czcionkę i format całej serii książek. Bardzo mi się podoba ten zamysł i przyznam szczerze, że w pewnym stopniu kupiłam je ze względu na wygląd właśnie.

Kiedy czytam książki Pani Tokarczuk to czuję się jakbym zapadała w ciepłą i puszystą kołdrę z wieloma metaforami i ukrytymi tajemnicami. Te opowiadania nie są równe....

Po raz pierwszy sięgnąłem po książkę Olgi Tokarczuk. Ten zbiór opowiadań jest bardzo ciekawy choć nie wszystkie przypadły mi tak samo do gustu. Być może do tych, które mają w sobie dużo "fantastycznego pierwiastka" będę musiał jeszcze raz przesiąść za jakiś czas. Tak czy inaczej na pewno sięgnę po kolejne pozycje Autorki.

Po raz pierwszy sięgnąłem po książkę Olgi Tokarczuk. Ten zbiór opowiadań jest bardzo ciekawy choć nie wszystkie przypadły mi tak samo do gustu. Być może do tych, które mają w sobie dużo "fantastycznego pierwiastka" będę musiał jeszcze raz przesiąść za jakiś czas. Tak czy inaczej na pewno sięgnę po kolejne pozycje Autorki.

Jak w każdym zbiorze, są lepsze, sa gorsze, ogólnie warto przeczytać.

Jak w każdym zbiorze, są lepsze, sa gorsze, ogólnie warto przeczytać.

Opowiadanie uważam za jeden z trudniejszych gatunków literackich. Na zaledwie kilku stronach trzeba zawrzeć historię, która ma poruszyć Czytelnika, co nie jest łatwym zadaniem.
Zbiór opowiadań Olgi Tokarczuk jest zbiorem bizarnym, dziwnym. Autorka porusza się w różnych czasoprzestrzeniach i nie boi się dotknąć przyszłości i stworzyć własną, futurystyczną wizję świata.
Wszystkie opowiadania, choć zupełnie różne, traktują o szeroko pojętej duchowości, metafizyce, podejmowaniu decyzji i oswajają lęk przed tym, co nieuniknione.
Jak w przypadku zbioru, bywają opowiadania które bardziej poruszają i mniej bo trudno jednoznacznie stwierdzić, że są lepsze i gorsze. Mnie osobiście poruszyła "Góra Wszystkich Świętych", rozbawiły w swej prostocie "Przyprawy" i zaskoczyła zupełnie "Transfugia".
To wszystko napisane przepięknym językiem, o który tak trudno w dzisiejszych czasach i którego na próżno szukać w innych utworach literackich (nawet tych nagradzanych...).

Opowiadanie uważam za jeden z trudniejszych gatunków literackich. Na zaledwie kilku stronach trzeba zawrzeć historię, która ma poruszyć Czytelnika, co nie jest łatwym zadaniem.
Zbiór opowiadań Olgi Tokarczuk jest zbiorem bizarnym, dziwnym. Autorka porusza się w różnych czasoprzestrzeniach i nie boi się dotknąć przyszłości i stworzyć własną, futurystyczną wizję świata....

„Ona opowiada, że w lesie, daleko za bagnami, jest kraina, gdzie księżyc świeci równym blaskiem ze słońcem ciemniejszym niż nasze. (...)W krainie tej ludzie żyją na drzewach, a śpią w dziuplach. W ciągu księżycowego dnia wędrują na same szczyty drzew i tam wystawiają nagie ciała do księżyca, od czego ich skóra robi się zielona. Dzięki temu światłu nie muszą wiele jeść i wystarczają im leśne jagody, grzyby i orzechy. A jako że nie trzeba tam ziemi uprawiać ani siedzib budować, praca wszelka wykonywana jest dla przyjemności. Nie ma tam żadnych władców ani panów, nie ma chłopów ani księży. Gdy mają coś przedsięwziąć, zbierają się na jednym drzewie i radzą, a potem robią to, co uradzili. Jak się od tego kto uchyli, to dają mu spokój i zostawiają go; i tak wróci”.
O. Tokarczuk, Zielone dzieci [w:] Tejże, Opowieści bizarne

Zielone dzieci pochodzą z tomu Opowiadania bizarne O. Tokarczuk, których pierwsze wydanie miało miejsce w 2018 r. Historia ta przypomina średniowieczne zapiski z angielskich kronik o dzieciach z Woolpit. Według przekazów znaleziono je (chłopca i dziewczynkę) w wilczym dole i co zdumiało okolicznych mieszkańców to zielony kolor skóry1.
U O. Tokarczuk przenosimy się w czasy panowania króla Jana Kazimierza i jego medyka Williama Davissona, który złamawszy nogę, musiał pozostać w majątku Hajdamowicza. Tam też w okolicznych lasach mieszkańcy znaleźli zielone dzieci. Davisson tłumaczył ich zielony kolor skóry dostosowaniem się do naturalnych kolorów lasu, a ich potrzebę wystawiania ciała na światło słoneczne, czerpaniem życiodajnej energii i pokarmu na wzór roślin. Dzieci te wydawały się być spokrewnione z roślinami jako tworami samożywnymi. Pamiętać należy, że już sam Darwin2 zauważył istnienie chwiejnych granic w świecie naturalnym, m. in. związków świata roślin i zwierząt, w tym i człowieka. Potwierdzić to może zacytowana powyżej opowieść dziewczynki o miejscu, w którym żyła wraz z innymi.
Zielone dzieci żyły na drzewach, a spały w dziuplach. Usytuowanie ich domostw w nieokiełznanej dzikiej przyrodzie, każe nam widzieć ich związek ze światem roślin i zwierząt. Las jako skupisko drzew stał się naturalnym miejscem ich życia, dziupla schronieniem, (na podobieństwo życia ptaków i innych zwierząt). Rzeczywistość utopijna okazała się być bliska realnej. Pierwszym schronieniem człowieka były naturalne miejsca, chociażby drzewa, groty, jaskinie, dające cień, schronienie przed deszczem czy dzikimi zwierzętami. Jednakże rzecz ma miejsce za czasów panowania Jana Kazimierza, chłopi mieszkali w chatach krytych strzechą, szlachta we dworach, arystokracja w pałacach i zamkach, a mieszczaństwo w kamienicach.

Życiodajną siłą, pozwalającą istnieć utopijnym stworzeniom, było światło księżyca, przeciwieństwo promieni słonecznych, niezbędnych do rozwoju istot ludzkich, także zasilające proces wegetacji roślin. Dzieci Księżyca, jak można by nazwać mieszkańców utopijnej krainy, nie były rolnikami, nie musiały niczego uprawiać, nie żywiły się ziarnem zbóż czy zwierzyną, wystarczyły im dary lasu w postaci: grzybów, jagód i orzechów. Jako żywo przypominały wegetarian. Ani rolnictwo, ani budowa domostw, ani hodowla zwierząt nie zaprzątały im życia. Owszem, pracowały, ale tylko dla przyjemności. Kiedy zapytać ludzi, dlaczego pracują, większość odpowie, bo musi utrzymać dom, rodzinę potomstwo, itp. Szczęśliwi mieszkańcy utopii pozbawieni byli tych problemów.
W kwestii ustroju państwa, leśny świat - to idealna kraina, pozbawiona władców, panów, a nawet księży. Nie istniały w niej, więc żadne podziały społeczne, które tworzyłyby hierarchiczny układ zależności, między panem i niewolnikiem, między wyzyskującym a wyzyskiwanym, między ciemiężonym a ciemiężcą. Żadne poniżanie innych nie miało tu miejsca, podobnie jak tyrania czy despotyczne rządy. Wszelkie decyzje zapadały po wspólnych ustaleniach rady i obowiązywały wszystkich. Nawet, jeśli ktoś się z nich wyłamał, to i tak wracał do społeczności, gdy uświadomił sobie, że sam nie przetrwa. Tak oto, w leśnej głuszy kwitła demokracja, o której mogli marzyć mieszkańcy monarchii.
Swoboda obyczajowa pozwalała mieszkańcom zmieniać obiekty uczuć miłosnych (partnerów). Gdy pojawiały się na świecie dzieci, należały one do wszystkich. Każdy mógł być rodzicem. Nie istniała dla nich religia, nie znali Boga, nie mieli w swych szeregach księży. Nie zadawali sobie pytań o sens istnienia. Rewolucyjne ramy życia społecznego, w żadnym przypadku, ne powielały schematów patriarchalnych społeczności, w których ojciec jest głową rodziny i wszyscy domownicy powinni mu się podporządkować, dzieci winny słuchać starszych, żona męża, a wszyscy przestrzegać Bożych nakazów, z poszanowanie zdania księdza.
Z chwilą śmierci ciała leśnych mieszkańców nie były grzebane w ziemi, wieszano je na gałęziach drzew, by stały się pokarmem dla innych. Pożrą je ptaki i dzikie zwierzęta. Pochówek dokona się w powietrzu, nie na ziemi. Ciało, będące pokarmem, podtrzyma kolejne życie.

„Ona opowiada, że w lesie, daleko za bagnami, jest kraina, gdzie księżyc świeci równym blaskiem ze słońcem ciemniejszym niż nasze. (...)W krainie tej ludzie żyją na drzewach, a śpią w dziuplach. W ciągu księżycowego dnia wędrują na same szczyty drzew i tam wystawiają nagie ciała do księżyca, od czego ich skóra robi się zielona. Dzięki temu światłu nie muszą wiele jeść i...

Już kilka pozycji naszej Olgi za mną i jestem absolutnie zakochana w jej książkach, w jej stylu w „tym czymś”. Poniżej kilka zdań będących moimi odczuciami po lekturze Opowiadań Bizarnych.

Bizarny, znaczy dziwny. Więc mamy: dziwne opowiadania, dziwny świat, dziwni ludzie, dziwne wybory, dziwne zdarzenia. Wszystkie historie takie są, co momentami czyni lekturę dość trudną, a dodając do tego twórczość naszej autorki otrzymamy sztukę nad którą trzeba przysiąść, zrozumieć, wziąć głęboki wdech i zapomnieć o wszystkim co znamy. Dla mnie to niezwykłe w jaki sposób Olga zaciera granicę fantastyki, historii, współczesności, futurystycznej przyszłości i jeszcze buduje nowe drogi do zakamarków ludzkiej psychiki.

1. Pasażer- był dość trudny dla mnie, może dlatego że sama boję się przyszłości?
2. Zielone Dzieci - tak mnie to porwało, że nie pamiętam kiedy wróciłam. Rewelacja.
3. Przetwory - najbardziej realne opowiadanie ze wszystkich. Smutne, trywialne i prawdziwe.
4. Szwy - naprawdę się uśmiałam czytając to opowiadanie.
5. Wizyta - mam wrażenie, że właśnie do tego zmierza świat jeśli dalej będziemy prowadzić życie w sieci na pokaz.
6. Prawdziwa historia - nie ma znaczenia kim jesteś i co robisz. Nie ma nawet znaczenia jaki jesteś, wystarczy że ktoś będzie chciał zobaczyć w Tobie zło, bo dobro jest oczywiście gorsze, już lepiej być obojętnym.
7. Serce - dziwne podróże, dziwne pytania bez odpowiedzi
8. Transfugium - urzekło mnie zakończenie, urzekło mnie to jak bardzo Olga potrafi zmusić czytelnika do myślenia.
9. Góra Wszystkich Świętych - to opowiadanie zrobiło na mnie ogromne wrażenie. Myśląc o nim przechylam głowę ina prawą stronę i nie wiem co powiedzieć. Zmyślone, prawdziwe? Może takie i takie. Z całą pewnością warte każdej minuty.
10. Kalendarz ludzkich świąt -medialna manipulacja ludźmi … i znów niby zmyślone, a takie prawdziwe.

Olga Tokarczuk nie poda Wam jak na tacy sensu, morału czy problematyki ale wzbudza niemal chorą ciekawość by to dostrzec samemu.

Już kilka pozycji naszej Olgi za mną i jestem absolutnie zakochana w jej książkach, w jej stylu w „tym czymś”. Poniżej kilka zdań będących moimi odczuciami po lekturze Opowiadań Bizarnych.

Bizarny, znaczy dziwny. Więc mamy: dziwne opowiadania, dziwny świat, dziwni ludzie, dziwne wybory, dziwne zdarzenia. Wszystkie historie takie są, co momentami czyni lekturę dość...

Bizarne. Baśniowe, z drugim dnem.

Bizarne. Baśniowe, z drugim dnem.

1. Pasażer - 8/10
2. Zielone Dzieci - 6/10
3. Przetwory - 7/10
4. Szwy - 6/10
5. Wizyta - 5/10
6. Prawdziwa historia - 7/10
7. Serce - 5/10
8. Transfugium - 4/10
9. Góra Wszystkich Świętych - 8/10
10. Kalendarz ludzkich świąt - 4/10

1. Pasażer - 8/10
2. Zielone Dzieci - 6/10
3. Przetwory - 7/10
4. Szwy - 6/10
5. Wizyta - 5/10
6. Prawdziwa historia - 7/10
7. Serce - 5/10
8. Transfugium - 4/10
9. Góra Wszystkich Świętych - 8/10
10. Kalendarz ludzkich świąt - 4/10

Opowiadanie bizarne

On: Kochanie, a co robi wiertarka w lodówce?

Ona: Nie wiem, może Tośka ją tam włożyła.

Tośka: Co, znowu ja!?

Ona: Ygh, ale życie jest straszne!

Opowiadanie bizarne

On: Kochanie, a co robi wiertarka w lodówce?

Ona: Nie wiem, może Tośka ją tam włożyła.

Tośka: Co, znowu ja!?

Ona: Ygh, ale życie jest straszne!

Zbiór opowiadań bardzo nierówny i ta nierówność jest dwojakiego rodzaju: nie chodzi tylko o to, że jest kilka opowiadań słabych i kilka dobrych, ale też o to, że i tym lepszym można wiele zarzucić. Nierówność ta ma też ogromną rozpiętość.

Cztery opowiadania futurystyczne: „Wizyta”, „Transfugium”, „Góra wszystkich świętych” i „Kalendarz ludzkich świąt” – dwa ostatnie są najlepsze, najpełniejsze i najdłuższe. Widać w nich, że Olga Tokarczuk pewnie rozgościła się w futurystycznej konwencji, znalazła w niej miejsce dla swoich rozważań kulturowych i metafizycznych, jednocześnie bada ludzką duchowość i miażdży ze znanym sobie zacięciem zinstytucjonalizowaną religię, pamięta też o swoich psychologicznych korzeniach. „Kalendarz ludzkich świąt” to znakomita i naprawdę dająca do myślenia dystopia. Jeszcze bardziej urzekła mnie „Góra wszystkich świętych” – pomysłem, ciekawą konstrukcją przestrzeni, a przede wszystkim finalnie opowiadanie to mnie z a s k o c z y ł o. Niestety przeciwieństwem zaskoczenia była lektura „Wizyty” i „Transfugium”. Przy świetnych pomysłach wyjściowych brakuje tym opowiadaniom ikry, jakiejś próby przełamania schematów – czytając miałem niecodzienne wrażenie, że to nie ja śledzę treść, lecz treść podąża za moją intuicją i ta przewidywalność była trochę przesadna. Duży niedosyt.

Bardzo spodobała mi się miniaturka z początku zbioru: „Pasażer” to bardzo prosta idea wyrażona w idealnie pasującej do niej formie. Urzekła mnie również „Prawdziwa historia” – prosty, precyzyjny, a zarazem mocny obraz pokazujący, jak jedno zdarzenie i zbieg niefortunnych okoliczności, w połączeniu z osamotnieniem, potrafią w ciągu paru godzin wytrącić człowieka z jego miejsca w świecie i właściwie… zmienić jego status społeczny na „mniej niż zero”. Bardzo kafkowski klimat.

„Zielone dzieci” niezłe – ale bardziej zaintrygowały mnie poszczególne refleksje bohatera i rysik historyczny niż główny motyw. „Przetwory” i „Szwy” banalne i do bólu przeźroczyste. „Serce” wygląda jak próba napisania bardzo otwartego interpretacyjnie opowiadania – tylko tak, jakby wycięto wszelkie kluczowe fragmenty i zostawiono same didaskalia.

Moje 6/10 to po prostu średnia z ocen poszczególnych opowiadań.

Zbiór opowiadań bardzo nierówny i ta nierówność jest dwojakiego rodzaju: nie chodzi tylko o to, że jest kilka opowiadań słabych i kilka dobrych, ale też o to, że i tym lepszym można wiele zarzucić. Nierówność ta ma też ogromną rozpiętość.

Cztery opowiadania futurystyczne: „Wizyta”, „Transfugium”, „Góra wszystkich świętych” i „Kalendarz ludzkich świąt” – dwa ostatnie są...