Nie kupuję tej historii.
W ogóle, wcale, absolutnie jej nie kupuję. Trafiła na półkę "strata czasu" ponieważ jedynie tym, że wreszcie się skończyła wywołała we mnie pozytywne uczucia.
To piąta książka Mii Sheridan po którą sięgnęłam i już wiem, że ostatnia. Z pozycji na pozycję jest coraz gorzej, tą pogrążyła się ostatecznie, więc nie widzę sensu brnąć w tym kierunku.
"Bez pożegnania" to historia stworzona na zasadzie kontrastów: Ona jest córką ubogiej meksykańskiej imigrantki, a Oni bogatymi farmerami z Kalifornii. I właśnie na podkreślaniu statusu społecznego głównej bohaterki skupia się 85% treści książki, jakby w trakcie jej pisania pani Sheridan zorientowała się, że tak naprawdę nie ma pomysłu na fabułę i postanowiła pisać jedno i to samo na co drugiej stronie!!!
Litości!!!
Mało tego! Cała ta historia opiera się na obietnicach nastolatków, którzy jeszcze nie znają życia, którzy jeszcze niczego nie przeżyli (a już skierowane do 14letniej!!!! wówczas Lii: " Obiecaj, że na mnie zaczekasz, że nie oddasz się innemu" trąci patologią!), a w których usta Autorka wkłada wydumane obietnice i deklaracje sięgające bardzo daleko w przyszłość. Całość jest więc kompilacją niedomówień i wynikających z tego nieporozumień. Nie, nie i jeszcze raz nie!
Myśląc o tej książce czuję żal.
Żal z powodu drzew, miejsc lęgowych ptaków i tlenu, które zostały zmarnowane aby mogło powstać coś takiego. Marnotrawstwo przez duże M, A, R, N, O, T, R, A, W, S, T, W, O.
Nie róbcie tego ze swoim czasem.

Nie kupuję tej historii.
W ogóle, wcale, absolutnie jej nie kupuję. Trafiła na półkę "strata czasu" ponieważ jedynie tym, że wreszcie się skończyła wywołała we mnie pozytywne uczucia.
To piąta książka Mii Sheridan po którą sięgnęłam i już wiem, że ostatnia. Z pozycji na pozycję jest coraz gorzej, tą pogrążyła się ostatecznie, więc nie widzę sensu brnąć w tym kierunku.
"Bez...