"ᙅzαsαmı cıszα to nαjlepszα formα konɯersαcjı"

Dynamiczny, niezwalniający szalonego tempa, od pierwszej do ostatniej strony kryminał psychologiczny.

Bohaterowie są świetnie zarysowani, ich postacie NIE są płaskie i nijakie tylko bardzo dobrze przemyślane, (z tym, że wyczuwalne i denerwujące jest to, że pisarz w tej książce kobiety kreuje na zimne, twarde i pozbawione większej wrażliwości "baby", a charakterologię mężczyzn udelikatnia nadając im wyższy stopień (niż u kobiecych bohaterek) współczucia i wyrozumiałości), fabuła jest dość logiczna, język całkiem zrozumiały, a zakończenie w miarę satysfakcjonuje.
Aczkolwiek dla kogoś, kto sięga po twórczość pana Cartera nie po raz pierwszy, (bo to już ósmy tom z serii o nieomylnym detektywie Robercie Hunterze) kolejna część może wydać się wtórna, konwencjonalna i powtarzalna, motywy i zbrodnie są w podobnym charakterze, tylko mordercy się zmieniają, trochę to już nuży i nie zaskakuje tak bardzo jak na początku. Za dużo też brutalności i opisów sadyzmu.

Pisarz porusza ważną i bardzo aktualną tematykę, sięgającego już chyba plagi fachowo nazywanego Fonoholizmu, kładzie też nacisk na wszechobecną i na szeroką skalę pojętą aktywność ludzi w internecie, uzmysławiając nam, że dzieląc się swoim życiem na portalach społecznościowych warto zachować rozwagę, a nade wszystko umiar w przekazywaniu zarówno istotnych jak i nieistotnych informacji o sobie.

Nie oceniam źle, nie oceniam dobrze.
Oceniam sprawiedliwie mocna "5"
Warto przeczytać, lecz zachwytu próżno szukać.

"ᙅzαsαmı cıszα to nαjlepszα formα konɯersαcjı"

Dynamiczny, niezwalniający szalonego tempa, od pierwszej do ostatniej strony kryminał psychologiczny.

Bohaterowie są świetnie zarysowani, ich postacie NIE są płaskie i nijakie tylko bardzo dobrze przemyślane, (z tym, że wyczuwalne i denerwujące jest to, że pisarz w tej książce kobiety kreuje na zimne, twarde i pozbawione...