"Szczęśliwy jak łosoś" składa się z kilkunastu esejów, w których Autorka stara się przybliżyć czytelnikom Norwegię, a także, nie czarujmy się, zarazić ich własną miłością do tego kraju. Jak wyszło? Raczej nie tak jak powinno.

Anna Kurek stara się rozwiać wszystkie nieporozumienia, mity, legendy i niejasności jakie narosły wokół Norwegii. Tylko nie wiem skąd ona te niejasności wytrzasnęła. W jednym rozdziale piszę o "najszczęśliwszym kraju świata", tolerancyjnym, bogatym i w ogóle przewspaniałym, a w następnym o "małym kraju gdzieś na północy Europy". Weź się kobieto zdecyduj! Twierdzi, że przeciętnemu Polakowi Norwegia kojarzy się z tym drugim, opowiadając jednocześnie o emigracji "za pracą". Mi, całkowicie przeciętnej Polce, kraj wikingów maluje się raczej jako bogaty i przyjazny, a nie "zimny i ciemny" jak to określa pani Kurek. Przez całą długość książki miałam ochotę Autorce zasugerować, żeby najpierw poznała własny kraj i rodaków, a później dopiero brała się za inne. Kolejną sprawą, którą mam do zarzucenia Autorce jest mylenie pojęć, denerwujące mnie absolutnie zawsze. Zajmę się tutaj jednym przypadkiem, tym widocznym w ostatnich rozdziałach, choć jeszcze kilka pomyłek mogłabym znaleźć. Dla dobra argumentacji przytoczę tutaj dwie definicje, według wikipedii, oczywiście:
Mniejszość etniczna – grupa etniczna, która jest osiedlona na terytorium innej zbiorowości i wyróżnia się odrębnym pochodzeniem i kulturą, a często także językiem i religią. (..) Mniejszość etniczna w odróżnieniu od mniejszości narodowej nie posiada i nigdy nie posiadała własnego państwa, które zgodnie z funkcjonalną teorią powstania państwa jest najwyższą formą rozwoju grupy społecznej.
Mniejszość narodowa – grupa ludzi zamieszkująca obszar danego państwa, odróżniająca się od większości społeczeństwa językiem, kulturą, pochodzeniem etnicznym bądź religią. Mniejszość narodowa w odróżnieniu od mniejszości etnicznej posiada lub posiadała własne państwo, które zgodnie z funkcjonalną teorią powstania państwa jest najwyższą formą rozwoju grupy społecznej.
Droga Autorko! To nie jest to samo! A wnioskując z opisu z książki, ani Saamowie, ani Kvenowie za nic nie mogą być mniejszością narodową, a "leśni Finowie" ani tyle etniczną! (rozdział "Saamowie i Kvenowie", str. 243). Amen! Jeszcze jedna rzecz, krótko, bo miałam napisać tylko o mniejszościach: cytując (znowu!) za wikipedią: "Antarktyda nie należy do żadnego państwa i nie ma rządu, chociaż niektóre kraje roszczą sobie prawa do fragmentów jej terytorium. Kilka z tych krajów uznaje wzajemnie swoje prawa, ale żadne z nich nie jest powszechnie uznawane." To tyle na temat tamtejszych terenów Norwegii. Trzecia kwestia: jak już wspomniałam, Autorka bardzo chce "rozkochać" czytelnika w tym niewątpliwie pięknym kraju. W moim przypadku uzyskała wynik dokładnie odwrotny. O ile wcześniej do Norwegii i Norwegów czułam pewną niczym nie uzasadnioną sympatię, o teraz doszedł do tego delikatny niesmak. Wywołała go niekonsekwencja Autorki w swoich opisach. Dobrze, a teraz może kilka pozytywów: Wydawnictwo Poznańskie sprawiło się na medal, książka jest naprawdę pięknie wydana, korekta również w miarę porządna. Na plus Autorce zapisuję pomysł opisu Norwegów za pomocą odpowiedników polskiego Kowalskiego i Nowaka.

Ogólnie rzecz biorąc, niestety nie polecam. Książka jest zbyt nieprzemyślana, a do tego po jej napisaniu, a przed wydaniem nikt chyba tego nie przeczytał.

"Szczęśliwy jak łosoś" składa się z kilkunastu esejów, w których Autorka stara się przybliżyć czytelnikom Norwegię, a także, nie czarujmy się, zarazić ich własną miłością do tego kraju. Jak wyszło? Raczej nie tak jak powinno.

Anna Kurek stara się rozwiać wszystkie nieporozumienia, mity, legendy i niejasności jakie narosły wokół Norwegii. Tylko nie wiem skąd ona te...