"– Fione? – spytała niepewnie, nie wierząc, że usły­szy odpowiedź. – Fione!

Przy ołtarzu leżało coś, co przypominało rzuconą nie­dbale płachtę. Badb podeszła bliżej i natychmiast zorien­towała się, że to szata Fione. Podniosła ją i obejrzała. Po chwili materiał wypadł z jej ręki, a usta zadrżały. Badb zatkała je dłonią, próbując opanować szloch.

Szata Fione, porzucona samotnie na kamiennej po­sadzce, nosiła ślady walki. Była ubroczona krwią."

To już kolejna część przygód o czarownicy Kate. Nawet nie liczyłam, że tak bardzo przywiążę się do tej serii. Mam za sobą już III tom i ciągle chcę więcej. Zaskakuje mnie wyobraźnia autora i jego kreatywność. Niebywałym jest, że pomimo mojej dość dojrzałej już natury, Pan Adam z całą mocą odnajduje we mnie małą dziewczynkę. Polubiłam serię za niepowtarzalność, charyzmatycznych bohaterów oraz płynną akcję. Dzieje się w powieści dużo, lecz nie czujemy przy niej natłoku wydarzeń. Takie fantastyczne powieści mogę czytać i czytać...



Wydawałoby się, że Kate może już myśleć o spokoju w swoim życiu. Nic bardziej mylnego. Autor znowu miesza w jej życiu. Wrogowie powracają, a dziewczyna za wszelką cenę musi poradzić sobie z przeciwnościami. Tym razem mamy więcej Jaaru, tego dobrego oraz złego. Poznajemy nowe stworzenia - nie zawsze przyjazne. Jest co odkrywać!



"– Jestem czarownicą – syknęła – i będę robić swoją sprawę z czego tylko zechcę."

Jeśli czytaliście moje opinie o poprzednich tomach, to na pewno wiecie, że cenię sobie styl i język autora, jego pomysłowość oraz bohaterów. Kreuje ciekawe wątki, rozwijając je w dobrym kierunku. Mam straszną chrapkę na kolejne tomy. Wciąż mi mało. Ten tom uświadomił mi, że kolejne historie o Kate są coraz bardziej ciekawsze.



Reasumując, opowieść tą jak najbardziej polecam. Nie możecie jej przepuścić. Fanom autora życzę cierpliwości oraz dużej dawki mocy podczas czytania kolejnej części. Jeśli chcecie poznać losy wcześniejszych części, to zapoznajcie się z moją opinią. Pierwszy tom znajdziecie tutaj (Księga luster, drugi zaś znajduje się tutaj (Czarny amulet). Nie pozostaje mi nic innego, jak cierpliwie czekać na dalsze części.

"– Fione? – spytała niepewnie, nie wierząc, że usły­szy odpowiedź. – Fione!

Przy ołtarzu leżało coś, co przypominało rzuconą nie­dbale płachtę. Badb podeszła bliżej i natychmiast zorien­towała się, że to szata Fione. Podniosła ją i obejrzała. Po chwili materiał wypadł z jej ręki, a usta zadrżały. Badb zatkała je dłonią, próbując opanować szloch.

Szata Fione, porzucona...