Z przykrością stwierdzam, że kolejna dawka kryminalnych zmagań Sudera już za mną. Jestem na dodatek bardzo niepocieszona tym, że kilka miesięcy pracy Marka Stelara przeleciało mi przed oczami zaledwie w dwa dni. Były to jednocześnie dwa dni literackiej uczty, w której zasmakowałam się bez pamięci.
„Intrygująca zagadka, morderstwo i tajemnicze zaginiecie. Czy od kryminału można oczekiwać czegoś więcej?” pisał Leszek Herman. Zdecydowanie TAK!– zwłaszcza, jeśli za jego pisanie bierze się Marek Stelar.
Nazwać powieść „Niewiadoma” tylko kryminałem – to zdecydowanie za mało.
Nie brak w niej czarnego humoru, który wywołuje uśmiech;
Bohaterów tak realnych, że łamią wszelkie stereotypy;
Ludzkich doznań i wartości;
Scen wywołujących skrajne emocje i mrowienie na skórze;
Moralnych dylematów i walki dobra ze złem – w której nie ma wyznaczonej granicy;
I dobrej zabawy, w której sam kombinujesz, co i jak – aż do końca.

I to napięcie, które autor buduje powoli, ale skutecznie. Napięcie, które nie pozwala oderwać się od powieści i chłonie słowo za słowem niczym gąbka.
A co najciekawsze dla mnie samej, to fakt, że moją sympatie w książce skradł nie tylko sam Suder, ale i pozostali bohaterowi, których przeciętność okazuje się wyjątkowa i niezastąpiona.

Z przykrością stwierdzam, że kolejna dawka kryminalnych zmagań Sudera już za mną. Jestem na dodatek bardzo niepocieszona tym, że kilka miesięcy pracy Marka Stelara przeleciało mi przed oczami zaledwie w dwa dni. Były to jednocześnie dwa dni literackiej uczty, w której zasmakowałam się bez pamięci.
„Intrygująca zagadka, morderstwo i tajemnicze zaginiecie. Czy od kryminału...