Książka bardzo męcząca i mało wciągająca. Nie przepadam za stylem autora, za jego lubowaniem się w opisach ubioru i otoczenia, które nie wnoszą nic do fabuły, a jedynie zabijają jakikolwiek zalążek akcji. Najpierw autor katuje czytelnika przydługimi opisami, by na koniec skakać z wątku na wątek. Totalne nieporozumienie.

Książka bardzo męcząca i mało wciągająca. Nie przepadam za stylem autora, za jego lubowaniem się w opisach ubioru i otoczenia, które nie wnoszą nic do fabuły, a jedynie zabijają jakikolwiek zalążek akcji. Najpierw autor katuje czytelnika przydługimi opisami, by na koniec skakać z wątku na wątek. Totalne nieporozumienie.

Lubię styl pana Kellermana i stworzona przez niego postać dociekliwego psychologa dziecięcego, Alexa Delaware'a bardzo mi przypadła do gustu.
Jednak „Cicha wspólniczka” nie jest książką, którą się zachwyciłam. Gdzieś tak od połowy wyniki prowadzonego śledztwa są opisywane bardzo lakonicznie i tajemniczo. Na porządku dziennym są sformułowania w stylu: to, co przeczytałem utwierdziło mnie w moich podejrzeniach, ktoś tam opowiedział mi co wiedział, w artykule znalazłem informacje, których szukałem. Bez dalszego wyjaśnienia. Tym samym czytelnik zostaje wykluczony ze śledztwa i jedyne co mu pozostaje, to cierpliwie doczytać, jakież to podejrzenia się potwierdziły. Trudno też samemu mieć jakieś własne koncepcje, gdyż spora część wydarzeń to wspomnienia Alexa z przeszłości i wyłapanie jakichś niezgodności w zeznaniach świadków, czy skojarzenie pozornie niezwiązanych ze sobą faktów zwyczajnie nie wchodzi w rachubę. Krótko mówiąc: nie mając szans na rozwikłanie zagadki czułam się odstawiona na boczny tor i za bardzo mi się to nie spodobało.
Rozczarowała mnie też końcówka. Jak dla mnie zanadto wymyślna (żeby nie powiedzieć wydumana do granic możliwości) i za mało sprawiedliwa jeśli chodzi o główną zagadkę, oraz rozczarowująca jeśli mówimy o życiu osobistym głównego bohatera.
Przeczytałam książkę do ostatniej strony, ale lektura szła mi wyjątkowo opornie jak na tego autora.

Lubię styl pana Kellermana i stworzona przez niego postać dociekliwego psychologa dziecięcego, Alexa Delaware'a bardzo mi przypadła do gustu.
Jednak „Cicha wspólniczka” nie jest książką, którą się zachwyciłam. Gdzieś tak od połowy wyniki prowadzonego śledztwa są opisywane bardzo lakonicznie i tajemniczo. Na porządku dziennym są sformułowania w stylu: to, co przeczytałem...

Potwierdza się jedna z zasad Hollywoodu: jeśli pojawią się bliźnięta, do tego cholernie seksowne, nic dobrego z tego nie wyniknie. No i nie wynikło - historia, naciągana do granic możliwości, oferuje nam wszelkie odmiany kiczu, łącznie z powtarzalną manipulacja poprzez hipnozę, rodzeństwem cudownie odnalezionym po latach rozłąki, a nawet... zmartwychwstanie! I niestety z tomu na tom obserwujemy u autora (a w związku z tym i bohatera) stały spadek poczucia humoru na rzecz nagromadzenia scen rodem z kolejnych części Bonda, przeplatanych łzawymi scenkami osnutymi w okół cierpienia eterycznych dam i ich niewinnych dzieciątek. Spadek formy.

Potwierdza się jedna z zasad Hollywoodu: jeśli pojawią się bliźnięta, do tego cholernie seksowne, nic dobrego z tego nie wyniknie. No i nie wynikło - historia, naciągana do granic możliwości, oferuje nam wszelkie odmiany kiczu, łącznie z powtarzalną manipulacja poprzez hipnozę, rodzeństwem cudownie odnalezionym po latach rozłąki, a nawet... zmartwychwstanie! I niestety z...

Oczekiwałam, że ta część porwie mnie tak samo, jak poprzednie. Tymczasem czytało mi się ciężko, Kellerman wszystko bardzo pokomplikował. Oczywiście treść jest jak najbardziej wiarygodna, nie ma tu żadnej przesady, ale czytając czułam opór. „Cicha wspólniczka” jest niezła, mimo to nie porywa, nie zaskakuje lekkością. Taka lekko toporna powieść, jedna ze słabszych w serii z Alexem Delaware.

Oczekiwałam, że ta część porwie mnie tak samo, jak poprzednie. Tymczasem czytało mi się ciężko, Kellerman wszystko bardzo pokomplikował. Oczywiście treść jest jak najbardziej wiarygodna, nie ma tu żadnej przesady, ale czytając czułam opór. „Cicha wspólniczka” jest niezła, mimo to nie porywa, nie zaskakuje lekkością. Taka lekko toporna powieść, jedna ze słabszych w serii z...

Alex Delaware, dziecięcy psycholog, spotyka swoja dawną milłość na przyjęciu wydanym na cześć pewnego psychologa, który został dziekanem na renomowanej uczelni.
Sharon Ransom prosi go o spotkanie i pomoc, jednak następnego dnia popełnia samobójstwo. Alex wyjaśnia dlaczego, zaczyna cofać się w przeszłość życia Sharon i trafia na dramat, dziejący się za drzwiami gabinetu pewnego znanego psychologa...
Taka dosyć.

Alex Delaware, dziecięcy psycholog, spotyka swoja dawną milłość na przyjęciu wydanym na cześć pewnego psychologa, który został dziekanem na renomowanej uczelni.
Sharon Ransom prosi go o spotkanie i pomoc, jednak następnego dnia popełnia samobójstwo. Alex wyjaśnia dlaczego, zaczyna cofać się w przeszłość życia Sharon i trafia na dramat, dziejący się za drzwiami gabinetu...

Dawno nie zetknęłam się z książką, która wywołała we mnie podobne emocje. Niepewność połączona z ciekawością, strach przed kolejną stroną a jednocześnie przemożny głód wiedzy - co dalej? Dziś, po latach, zamykając książkę “Cicha wspólniczka” Jonathana Kellermana znów powróciły te przeżycia. Autor stworzył wspaniałą psychologiczną łamigłówkę, istne puzzle układające się w makabryczny obraz. Kolejne elementy zagadki odsłania przed nami Alex Delaware, psycholog dziecięcy i kochanek Sharon Ransom w czasach jej studiów. Spotykają się ponownie po latach, a kiedy ona ginie w podejrzanych okolicznościach, mężczyzna zagłębia się w przeszłość pełną niedopowiedzianych historii i tajemniczych zdarzeń. Posuwając się krok po kroku, chwytając się rożnych sposobów i tropiąc niczym wytrawny myśliwy Alex składa z okruchów wiadomości postać kobiety którą kochał. Przekonujemy się jednak, że pewne “trupy” warto pozostawić w szafie a intrygi, zboczenia i dewiacje mogą mieć korzenie głęboko wpuszczone w szacowne kręgi społeczne. Pojawiają się zagadkowe morderstwa, niewyjaśnione kwestie finansowe, tajemnicze awanse i niekompetentni psychologowie. Najgorsza prawda dotyczy jednak Sharon, jednej z trzech “cichych wspólniczek”.
Tak właśnie nazywane są bliźniaki, które uzupełniają się swoimi osobowościami, a czasami, z których jedna dominuje. W książce spotykamy trzy siostry, przy czym w wyniku ludzkich manipulacji zostają one rozdzielone i dryfują w stronę zaburzeń psychicznych. Pojawia się zatem okrutna, zdeprawowana Sherry, cnotliwa i inteligentna Sharon i trzecia siostra od urodzenia chora i wegetująca. Zamiana ról pomiędzy siostrami, przechodzenie z jednej osobowości w drugą, unikanie odpowiedzi i tajemnicze zniknięcia- to wszystko składa się na wyjątkowy klimat książki. Mimo, że pełno w niej psychologicznych wynurzeń, diagnoz, medycznych terminów, to napięcie nie znika od pierwszych stron. Jonathan Kellerman pokazuje nam mroczne możliwości ludzkiej psychiki i ostrzega, do czego mogą prowadzić zabawy w Boga. Osobowość ludzka jest bowiem zbyt krucha i podatna na sugestie, by bawić się nią jak tworzywem.

Dawno nie zetknęłam się z książką, która wywołała we mnie podobne emocje. Niepewność połączona z ciekawością, strach przed kolejną stroną a jednocześnie przemożny głód wiedzy - co dalej? Dziś, po latach, zamykając książkę “Cicha wspólniczka” Jonathana Kellermana znów powróciły te przeżycia. Autor stworzył wspaniałą psychologiczną łamigłówkę, istne puzzle układające się w...

Nie mogłam się od niej oderwać, mimo że świat zewnętrzny się o mnie upominał.
Szybka, zaskakująca i wyśmienita.

Nie mogłam się od niej oderwać, mimo że świat zewnętrzny się o mnie upominał.
Szybka, zaskakująca i wyśmienita.

Trochę niezbyt fajne zakończenie,wszystkim tak naprawdę się upiekło i nikt nie poniósł kary.Ale książka całkiem fajna,da się poczytać bez znudzenia.

Trochę niezbyt fajne zakończenie,wszystkim tak naprawdę się upiekło i nikt nie poniósł kary.Ale książka całkiem fajna,da się poczytać bez znudzenia.

Zmęczyła mnie - akcja flegmatyczna. Zawiodłam się na Kellermanie.

Zmęczyła mnie - akcja flegmatyczna. Zawiodłam się na Kellermanie.

Może być, na jeden wieczór.
Przeczytać, zapomnieć.

Może być, na jeden wieczór.
Przeczytać, zapomnieć.