Wciągająca. Czytałam wersje po hiszpański, wiec nie wiem jak polskie tłumaczenie.

Wciągająca. Czytałam wersje po hiszpański, wiec nie wiem jak polskie tłumaczenie.

Rzadko tracę czas na książki banalne i tej szczerze mówiąc nie skończyłam. Sięgnęłam po nią, ponieważ słyszałam pozytywne opinie. Jednak.. Sam pomysł dosyć trywialny i mało prawdopodobny. Narracja płaska, teksty szablonowe, pospolite, mało błyskotliwe. Mnóstwo drętwych opisów, książka bez polotu. Nie mogę powiedzieć jednoznacznie, że zła, ale..czegoś tu zabrakło. Szkoda czasu.

Rzadko tracę czas na książki banalne i tej szczerze mówiąc nie skończyłam. Sięgnęłam po nią, ponieważ słyszałam pozytywne opinie. Jednak.. Sam pomysł dosyć trywialny i mało prawdopodobny. Narracja płaska, teksty szablonowe, pospolite, mało błyskotliwe. Mnóstwo drętwych opisów, książka bez polotu. Nie mogę powiedzieć jednoznacznie, że zła, ale..czegoś tu zabrakło. Szkoda czasu.

Książka jest naprawdę dobra. Byłaby bardzo dobra, gdyby skrócić ją mniej więcej o połowę. Byłoby większe tempo akcji i czytałoby się całość po prostu sprawniej.

Książka jest naprawdę dobra. Byłaby bardzo dobra, gdyby skrócić ją mniej więcej o połowę. Byłoby większe tempo akcji i czytałoby się całość po prostu sprawniej.

Książka ma prawie 640 stron z czego 240 , to rozbudowane opisy niczego . Początkowo autor dorzuca nieistotne szczegóły prawie niezauważalnie , ale z każdym rozdziałem przybywa ich na tyle , że zaczęły mnie irytować . Od połowy powieści akcja wlecze się już niemiłosiernie . Wynagradza to trochę dobry styl autora i zupełnie niezłe charakterystyki postaci . À propos bohaterów , według mnie są zbyt czarno-biali , a niektórzy zupełnie niepotrzebni . Niestety na kartach tej książki panuje tłok jak tokijskim metrze w godzinach szczytu i takież panuje w niej zamieszanie . Pan Faletti nawet epizodycznym postaciom nadaje nazwiska - to jakiś obłęd . Opis otwierania drzwi zajmuje mu kilka stron (to któryś z końcowych rozdziałów),bo autor nagle przypomniał sobie , że specjaliści do rzeczonych drzwi przyjechali we trzech granatowym VAN-em , a dowódca nagle popadł w rozterki natury etycznej . Litości !!!
To tylko przykłady . Niemniej mimo tych istotnych wad , muszę przyznać , że pomysł na intrygę kryminalną jest bardzo ciekawy .

Książka ma prawie 640 stron z czego 240 , to rozbudowane opisy niczego . Początkowo autor dorzuca nieistotne szczegóły prawie niezauważalnie , ale z każdym rozdziałem przybywa ich na tyle , że zaczęły mnie irytować . Od połowy powieści akcja wlecze się już niemiłosiernie . Wynagradza to trochę dobry styl autora i zupełnie niezłe charakterystyki postaci . À propos bohaterów...

Młody chłopak odkopuje ciało swojego zmarłego brata. Trzyma je w domu, w specjalnej szklanej trumnie.
Zabija ludzi, żeby zdjąć skórę z twarzy zabitego i nakładać na już rozkładającą się twarz brata.
Straszne, ale książka bardzo dobra.

Młody chłopak odkopuje ciało swojego zmarłego brata. Trzyma je w domu, w specjalnej szklanej trumnie.
Zabija ludzi, żeby zdjąć skórę z twarzy zabitego i nakładać na już rozkładającą się twarz brata.
Straszne, ale książka bardzo dobra.

Szału nie ma...

Szału nie ma...

Faletti poszedł po bandzie z wyobraźnią, okrucienstwem i metodami, jakimi sprawca pozbawiał życia swoje ofiary. Scenariusz "Ja zabijam" prawdopodobnie nigdy nie ujrzy światła dziennego, gdyż trudno by było przedstawić niektóre sceny na ekranie. Pan Nikt radzi sobie na tyle skutecznie, że nawet agent FBI nie jest w stanie znaleźć najmniejszych dowodów na morderstwa, jakie nastepują po sobie w Monte Carlo. Zabójca posługując się utworami muzycznymi wytycza śmiercionośny szlak, a jedynym punktem zaczepnym są wieczorne audycje, gdzie można usłyszeć wskazówki oprawcy. Frank Ottrobe z FBI, przebywający po ostatniej nieudanej akcji w Ameryce postanawia pomóc miejscowym policjantom. To co ich czeka przerasta samego czytelnika. Jeżeli pomyśleć, że w sprawe angażuje sie sam Generał Sił Zbrojnych USA, wystarczy aby siegnąć po tą książke

Faletti poszedł po bandzie z wyobraźnią, okrucienstwem i metodami, jakimi sprawca pozbawiał życia swoje ofiary. Scenariusz "Ja zabijam" prawdopodobnie nigdy nie ujrzy światła dziennego, gdyż trudno by było przedstawić niektóre sceny na ekranie. Pan Nikt radzi sobie na tyle skutecznie, że nawet agent FBI nie jest w stanie znaleźć najmniejszych dowodów na morderstwa, jakie...

Dużo przyjemniej by się czytalo, gdyby nie te "dziwne" i dłużace się opisy, metafory,porównania itd.

Dużo przyjemniej by się czytalo, gdyby nie te "dziwne" i dłużace się opisy, metafory,porównania itd.

Zaletą tej książki jest piękny, moim zdaniem, literacki, artystyczny język powieści. Dobrze zarysowane, wyraziste i realistyczne postaci (z wyjątkiem głównego mordercy). Ciekawa historia opowiedziana barwnie i plastycznie, poruszająca wyobraźnię obrazami.
To, co wzbudza mój sprzeciw, to postać mordercy, która wydaje się być zbyt wydumana oraz cała pseudopsychologia wokół tej osoby.
Rzadko mi się zdarza odgadnąć postać mordercy w trakcie czytania książki i zwykle nawet nie próbuję, ale zadziwiające jest, że w tej książce odgadnąłem nieomal natychmiast i nic mnie tu nie zaskoczyło w intencji autora.
Odnoszę wrażenie, że autor ma pewne braki merytoryczne w dziedzinie działania policji i służb specjalnych oraz tak jak wielu literatów nie ma wyobraźni „czasoprzestrzennej”, przez co sceny akcji i walk są nierealistyczne i niewiarygodne.
Mimo wszystko książkę tę oceniam dość wysoko i zaliczam do literatury, nie do makulatury.

Zaletą tej książki jest piękny, moim zdaniem, literacki, artystyczny język powieści. Dobrze zarysowane, wyraziste i realistyczne postaci (z wyjątkiem głównego mordercy). Ciekawa historia opowiedziana barwnie i plastycznie, poruszająca wyobraźnię obrazami.
To, co wzbudza mój sprzeciw, to postać mordercy, która wydaje się być zbyt wydumana oraz cała pseudopsychologia wokół...

Początkowo książka przypominała mi klimatem dzieła pisarza Jean-Christophe Grangé jednak tutaj fabuła nie rozwinęła się wystarczająco. Niby pojawiały się kolejne ofiary itd., ale wg mnie książka miała cały czas takie samo tempo.

Początkowo książka przypominała mi klimatem dzieła pisarza Jean-Christophe Grangé jednak tutaj fabuła nie rozwinęła się wystarczająco. Niby pojawiały się kolejne ofiary itd., ale wg mnie książka miała cały czas takie samo tempo.