Dużo charakterystycznych dla Pani Beaty metafor, dużo filozofowania, rozbierania każdego prawie tematu na czynniki pierwsze. Chociaż niewątpliwie pod względem psychologicznym książka jest dobra. Zawsze słowa Pani Beaty do mnie trafiają, jej przekaz jest czasami lepszy aniżeli magistra psychologii, ponieważ zbudowany jest z głębokiej autopsji. To czego uczy życie, nie nauczy żadna nawet najlepsza lektura studencka. No i często wdepnięcie w zło (tak jak to było w przypadku Pani Beaty),wytwarza solidny, stabilny system wartości i pozwala głosić to, co głosi autorka.
Mimo to, liczyłam, że chociaż w tej książce Beata Pawlikowska daruje sobie lub będzie jej przemyśleń mniej. Po przeczytaniu wszystkich książek podróżniczych Pani Beaty, które w pewnym momencie zaczęły być książkami bardziej psychologicznymi, mam dość. Znowuz moralizatorski ton, znowuz zdrowe jedzenie kontra śmieciowe jedzenie. Czytałam z efektem Déjà vu. Jeśli komuś to nie przeszkadza, "nie przejadl się" tymi zdrowymi radami, naukami, to polecam.
Ja napiszę od siebie: Pani Beato, proszę się ciut opanować!:)
Gdyby "wyciąć" wszystko to o czym piszę powyżej, książka byłaby dużo, dużo szczuplejsza.
Beata Pawlikowska pisze "pomiędzy" o sobie, swojej rodzinie, pasjach i są to ciekawe wspomnienia z przeszłości. Jednak są tylko dodatkiem, a powinny być daniem głównym.
Mimo wszystko książka nie jest zła, może wielu osobom słowa Pani Beaty są potrzebne jako wsparcie. W tym przypadku będzie to dla nich wspaniała duchowa pożywka.

Dużo charakterystycznych dla Pani Beaty metafor, dużo filozofowania, rozbierania każdego prawie tematu na czynniki pierwsze. Chociaż niewątpliwie pod względem psychologicznym książka jest dobra. Zawsze słowa Pani Beaty do mnie trafiają, jej przekaz jest czasami lepszy aniżeli magistra psychologii, ponieważ zbudowany jest z głębokiej autopsji. To czego uczy życie, nie nauczy...

W autobiografii pisarki zawarte są wspomnienia z dzieciństwa, dorastania, dorosłości. Akcent położyła w nich Pawlikowska na podejmowanie decyzji, wybory życiowe. Okrasiła wszystko naukami moralnymi i poradami, jak zdrowo jeść. Najbardziej interesujące wydają się opowieści o początkach pracy w radio, o samorozwoju intelektualnym, w tym o recepcji tekstów kultury masowej, o dojrzewaniu literackim, wreszcie o pracy w wydawnictwach. Wydaje się, że różnorodność książek Pawlikowskiej (poradniki, kursy, powieści, wspomnienia, książki kulinarne, kalendarze, kolorowanki),a także eklektyzm treściowy i gatunkowy w poszczególnych pozycjach z jej dorobku, nierozerwalnie łączy się z jej filozofią życiową , a w szczególności ze zrozumieniem faktu, że człowiek funkcjonuje na wielu płaszczyznach
i potrzebuje różnorodności. Że psyche i soma wpływają na siebie, że nie można tych sfer traktować odrębnie. Czy damy się namówić Beacie Pawlikowskiej epatującej radością i optymizmem do zmiany stylu życia?

W autobiografii pisarki zawarte są wspomnienia z dzieciństwa, dorastania, dorosłości. Akcent położyła w nich Pawlikowska na podejmowanie decyzji, wybory życiowe. Okrasiła wszystko naukami moralnymi i poradami, jak zdrowo jeść. Najbardziej interesujące wydają się opowieści o początkach pracy w radio, o samorozwoju intelektualnym, w tym o recepcji tekstów kultury masowej, o...

Jaka nudna książka!
Przysypiałam podczas czytania :-/
To nie jest żadna autobiografia tylko zwykle lanie wody jak to pani Beata ma w zwyczaju.
Ubogie słownictwo, mało tekstu na stronie, dużo pustych miejsc, bezsensowne rysunki na całą stronę które tylko marnują papier, a najgorsze jest to, że NIC nowego w tej książce nie ma!
To wszystko było już wałkowane sto razy w poprzednich książkach!
Po co znów roztrząsać jak to pani Beata nie lubiła chodzić do szkoły, nie lubiła się uczyć, jak to wagarowała, jak rada pedagogiczna chciała ją usunąć ze szkoły a wychowawca usprawiedliwił jej nieobecności, i tak dalej, i tak dalej.
Przecież to wszystko już było DOKŁADNIE opisane w książce W dżungli życia i wywiadach, i w gazetach, ileż można?!

Widać, że było to pisane na siłę, dla łatwego, szybkiego zarobku, bo jest popyt, to trzeba wykorzystać.
I jeszcze ten kiepski, ubogi styl pisania, wcale nie widać że to pisała autorka tak olbrzymiej ilości wydanych książek, raczej przypomina to początkującą blogerkę!
Ot, takie snucie nudnych opowiastek o jakichś mało znaczących epizodach, okraszone zachwytem nad sobą i swoim życiem.
Najlepiej podsumują to dwa słowa : STRATA CZASU :-(

Jaka nudna książka!
Przysypiałam podczas czytania :-/
To nie jest żadna autobiografia tylko zwykle lanie wody jak to pani Beata ma w zwyczaju.
Ubogie słownictwo, mało tekstu na stronie, dużo pustych miejsc, bezsensowne rysunki na całą stronę które tylko marnują papier, a najgorsze jest to, że NIC nowego w tej książce nie ma!
To wszystko było już wałkowane sto razy w...

To nie jest żadna autobiografia. To bardziej bibliografia odsyłająca do innych książek autorki i wskazująca, gdzie o czym napisała. Do tego irytujący opis tego, jak wymusiła na wydawnictwie pod wodzą niekompetentnej szefowej zaakceptowanie tej jej schrzanionej interpunkcji.

To nie jest żadna autobiografia. To bardziej bibliografia odsyłająca do innych książek autorki i wskazująca, gdzie o czym napisała. Do tego irytujący opis tego, jak wymusiła na wydawnictwie pod wodzą niekompetentnej szefowej zaakceptowanie tej jej schrzanionej interpunkcji.

Książka bardzo fajnie, ciekawie napisana.

Książka bardzo fajnie, ciekawie napisana.

Lekka książka do poduchy napisana w stylu typowym dla autorki. Nie odkrywa zbyt wielu tajemnic, jest po prostu przyjemna do poczytania.

Lekka książka do poduchy napisana w stylu typowym dla autorki. Nie odkrywa zbyt wielu tajemnic, jest po prostu przyjemna do poczytania.

Trochę nierealna. Nie wszyscy mają taki wybór jak autorka. Ostatnia część dłużyła się.

Trochę nierealna. Nie wszyscy mają taki wybór jak autorka. Ostatnia część dłużyła się.

Niesamowicie szczere zwierzenia Beaty. Inspirująca i dająca nadzieje na zmiany w życiu. Wiele porad i dobrych przemyśleń, które warto wdrożyć w życie.

Niesamowicie szczere zwierzenia Beaty. Inspirująca i dająca nadzieje na zmiany w życiu. Wiele porad i dobrych przemyśleń, które warto wdrożyć w życie.

Książka podnosi na duchu, chociaż podczas słuchania miała wrażenie, że pełno w niej chaosu .

No i nie jest to typowa autobiografia, prędzej nazwałabym tę pozycję przemyśleniami nad życiem .

Książka podnosi na duchu, chociaż podczas słuchania miała wrażenie, że pełno w niej chaosu .

No i nie jest to typowa autobiografia, prędzej nazwałabym tę pozycję przemyśleniami nad życiem .

Pokazuje optymizm Beaty oraz jak ważne jest zrozumienie samego siebie i robienie tego co chce serce. Lekko się czytało.

Pokazuje optymizm Beaty oraz jak ważne jest zrozumienie samego siebie i robienie tego co chce serce. Lekko się czytało.