Moje kolejne spotkanie z Anastazją Kamieńską wywołało u mnie mieszane uczucia.
Z jednej strony pomysł na fabułę całkiem zgrabny: mamy i tajemnicę z przeszłości, i motyw zemsty, i kilka zbiegów okoliczności, no i oczywiście zbrodnię, która pozornie wydaje się zupełnie bez sensu, a jednak w tym przypadku pozory okazują się mylące. Do tego dochodzą realia życia w postsowieckiej Rosji, które stanowią interesujący klimat sam w sobie i są wspaniałym tłem do każdego rodzaju przestępstwa.
Z drugiej strony, niestety, ale p. Marinina sporo miejsca poświęciła aspektom stricte obyczajowym, które niczego nie wnoszą do sprawy i które niekiedy zwyczajnie mnie zmęczyły. Naprawdę szczegółowo trzeba było opisywać jak to nasza pani detektyw fotografuje psa, ubogacając tło kolorowymi apaszkami, odnotować ile kasy wydała na zdjęcia z małpką, wymieniać jakie potrawy zjadła w której knajpie, czy co nabyła, aby odświeżyć swoją garderobę?... Przy całkiem niezłym nagromadzeniu takich „ciekawostek” nużące i infantylne rozważania Kamieńskiej o mężu, pracy, upływie czasu (których też mało nie jest) dodatkowo irytują. Nie wiem, czy chodziło o sztuczne nadmuchanie książki, czy autorce przyświecał jakiś inny cel, ale w efekcie cała część środkowa książki to nudy na pudy.
Jak dla mnie to za mało kryminału w tym kryminale.

Moje kolejne spotkanie z Anastazją Kamieńską wywołało u mnie mieszane uczucia.
Z jednej strony pomysł na fabułę całkiem zgrabny: mamy i tajemnicę z przeszłości, i motyw zemsty, i kilka zbiegów okoliczności, no i oczywiście zbrodnię, która pozornie wydaje się zupełnie bez sensu, a jednak w tym przypadku pozory okazują się mylące. Do tego dochodzą realia życia w...