Lubię siegać po książki Aleksandry Marininy. Podoba mi się jej styl i to jak stworzyła cykl o Anastazji Kamieńskiej. Mimo wszystko "Motywy osobiste", niezbyt mi się spodobały. Przez ponad pół książki się nudziłam. Sprawa morderstwa nie wciągała. Dopiero pod koniec akcja przybrała nieco tempa i zaczęło robić się ciekawie. Brakowało mi w niej przede wszystkim "błyskotliwości" głównej bohaterki. Oczywiście ciekawie widać jak postać się zmienia, dojrzewa do pewnych kwestii, ale tego było tutaj za dużo.

Lubię siegać po książki Aleksandry Marininy. Podoba mi się jej styl i to jak stworzyła cykl o Anastazji Kamieńskiej. Mimo wszystko "Motywy osobiste", niezbyt mi się spodobały. Przez ponad pół książki się nudziłam. Sprawa morderstwa nie wciągała. Dopiero pod koniec akcja przybrała nieco tempa i zaczęło robić się ciekawie. Brakowało mi w niej przede wszystkim...

Nudy nudy nudy... fabuła ciągnie się jak flaki z olejem. Przeczytałem i w sumie nie wiem dlaczego zginął ten kto zginął. Strata czasu.

Nudy nudy nudy... fabuła ciągnie się jak flaki z olejem. Przeczytałem i w sumie nie wiem dlaczego zginął ten kto zginął. Strata czasu.

Po godzinie zorientowałem się że nie wiem o czym czytam i nic mnie to nie obchodzi.

Po godzinie zorientowałem się że nie wiem o czym czytam i nic mnie to nie obchodzi.

Powieść "motywy osobiste" to moja pierwsza styczność z twórczością Aleksandry Marininy i muszę przyznać, że książka wywarła na mnie bardzo dobre wrażenie. Jest to inteligentny kryminał z zawiłą zagadką, gdzie tempo akcji jest raczej spokojne. Niemniej historię śledzi się z niekłamaną przyjemnością. Sama postać Anastazji Kamieńskiej (tutaj już na policyjnej emeryturze, pracującej jako prywatny detektyw) jest ciepła i sympatyczna, a tok śledztwa prowadzony wraz z jej mężem nie raz powodował u mnie uśmiech na twarzy. Ogólnie sposób narracji dla mnie był bardzo ciepły i czasem postrzegałem Marininę jako taką życzliwą ciocię, która opowiada swoje historie. Sam zarys fabularny nie jest jednak już taki ciepły i nawiązuje do struktur władzy i organizacji rządowych z czasów ZSRR.

Powieść "motywy osobiste" to moja pierwsza styczność z twórczością Aleksandry Marininy i muszę przyznać, że książka wywarła na mnie bardzo dobre wrażenie. Jest to inteligentny kryminał z zawiłą zagadką, gdzie tempo akcji jest raczej spokojne. Niemniej historię śledzi się z niekłamaną przyjemnością. Sama postać Anastazji Kamieńskiej (tutaj już na policyjnej emeryturze,...

Uważam Marininę za pisarkę wybitną, mimo że pisze "tylko" kryminały. Jednak ta ich wielowątkowość porywa. Opanowała też trudną sztukę stworzenia głównej bohaterki, której w początkowych powieściach, kiedy Kamieńska pracuje jeszcze w milicji, nie sposób polubić. Kamieńska jest egoistką, wszystko kręci się wokół jej natręctw. Jednak w późniejszych powieściach postać okazuje się dynamiczna, zmienia się w sympatyczną panią w średnim wieku.
Przeczytałam już wiele książek Marininy i żadna mnie nie znudziła, czytam z rumieńcem na twarzy. Zwłaszcza, że uwielbiam literaturę rosyjską.

Uważam Marininę za pisarkę wybitną, mimo że pisze "tylko" kryminały. Jednak ta ich wielowątkowość porywa. Opanowała też trudną sztukę stworzenia głównej bohaterki, której w początkowych powieściach, kiedy Kamieńska pracuje jeszcze w milicji, nie sposób polubić. Kamieńska jest egoistką, wszystko kręci się wokół jej natręctw. Jednak w późniejszych powieściach postać okazuje...

Poprzednie książki serii zdecydowanie lepsze. Trochę wiało nudą.

Poprzednie książki serii zdecydowanie lepsze. Trochę wiało nudą.

Nie przebrnęłam. Bez sensu jest ta historia. Ani kryminał, ani zabawna, ani obyczajowa.
Daję 1 punkt za Kumpelkę, cieszę się, ze jej się poukładało.Poprzednia część z Kumpelką tak się jakoś pusto zakończyło, więc miło, ze autorka wspomniała w tej części, że wszystko w porządku.

Niestety reszta jest beznadziejna. Nie da się czytać. Nie ma żadnej ciekawej postaci. Nawet Anastazja jest całkiem niestrawna, nudna po po prostu. Zachowuje się jak stara ciotka, i nie jest to zabawne. Chodzi i się wzrusza, ale jakoś tak bez sensu. Te teksty o małpie i papudze są zwyczajnie żałosne.
Postacie kobiece są albo totalnie zdominowane przez mężczyzn, nawet Anastazja, która grzecznie pyta Loszkę czy może sobie kupić porcelanową filiżankę, a Loszka się zgadza, i Anastazja się cieszy, że on się zgodził.
Albo postacie kobiece są jakieś takie totalnie dziwaczne i wyemancypowane totalnie. Autorka znowu wprowadza postać super hiper uzdolnionej i genialnej staruszki która jest doskonała w każdym calu. Już to było w poprzedniej części, ale tutaj jest znowu powtórzone i sprowadzone do absurdu.

Mężczyźni są albo macho, albo jakieś zaprzeczenie macho. Dziwni. Nienaturalni.Taka jakaś płasko seksistowska jest ta historia.
Omdlewające kobiety albo kobiety totalnie wyzwolone, i do tego Anastazja jako stara, sentymentalna ciotka- klotka i długie wywody autorki, ze kobieta powinna być samodzielna, i rożne inne dziwne sentymentalne, naprawdę niestrawne kawałki

Nie polecam. Jakiś nieudany akurat ten kryminał.

Nie przebrnęłam. Bez sensu jest ta historia. Ani kryminał, ani zabawna, ani obyczajowa.
Daję 1 punkt za Kumpelkę, cieszę się, ze jej się poukładało.Poprzednia część z Kumpelką tak się jakoś pusto zakończyło, więc miło, ze autorka wspomniała w tej części, że wszystko w porządku.

Niestety reszta jest beznadziejna. Nie da się czytać. Nie ma żadnej ciekawej postaci. Nawet...

Czy nie jest prawdą, że lepsze jest wrogiem dobrego? Mając jednak w ręku dopiero jeden przeczytany tom serii "Anastazja Kamieńska", i to opatrzony wysokim numerem 29., trudno mi jednoznacznie ocenić, czy stanowi on dla mnie to lepsze czy jest może tylko dobry? Niesiony chęcią przeczytania całej reszty, zwłaszcza części oznaczonych w porządku malejącym lub - jak kto woli odwrotnie - od 1. do 28., muszę jednak poczynić założenie graniczące z pewnością, że główna bohaterka z wszelkich opresji wychodzi obronną ręką poza upływającym czasem (czas jako opresja!?),przed którym - podobnie jak każdy z nas - prędzej czy później musi się nisko pokłonić.

Ah...zapomniałbym, niech ktoś mi wytłumaczy, w jakim celu po zjedzonym spaghetti zamawia się sałatkę z ogórków i POMIDORÓW?

Czy nie jest prawdą, że lepsze jest wrogiem dobrego? Mając jednak w ręku dopiero jeden przeczytany tom serii "Anastazja Kamieńska", i to opatrzony wysokim numerem 29., trudno mi jednoznacznie ocenić, czy stanowi on dla mnie to lepsze czy jest może tylko dobry? Niesiony chęcią przeczytania całej reszty, zwłaszcza części oznaczonych w porządku malejącym lub - jak kto woli...

Z przyjemnością wróciłam do ulubionej serii detektywistycznej o Anastazji Kamieńskiej. Tym razem bohaterkę poznajemy w nieco innych okolicznościach czyli jako prywatnego detektywa współprowadzącego śledztwo. Fabuła interesująca oraz wciągająca. Powieść jest wielowątkowa. Ciekawie narysowane postacie oraz wielotorowa narracja, przeplatanie wątków sprawia, iż słuchacz audiobooka sam tworzy swoje hipotezy i z zapartym tchem czeka na finał rozwiązania zagadki śmierci starego lekarza. Polecam.

Z przyjemnością wróciłam do ulubionej serii detektywistycznej o Anastazji Kamieńskiej. Tym razem bohaterkę poznajemy w nieco innych okolicznościach czyli jako prywatnego detektywa współprowadzącego śledztwo. Fabuła interesująca oraz wciągająca. Powieść jest wielowątkowa. Ciekawie narysowane postacie oraz wielotorowa narracja, przeplatanie wątków sprawia, iż słuchacz...

"Motywy osobiste" to pierwsza, chiciaz nie, druga ksiazka Marininy, ktora mi wpadla w rece. Specyficzny styl pisarski sprawil, ze musialam sie troche dlugo wciagac w historie. Troche malo kryminalu w tym kryminale, fajnie poznaje sie za to rzeczywistosc Rosji w czasie przemian. Nastia troche mialka. Jej maz juz bardziej sensowny, mimo ze nie ma nic wspolnego z praca kryminalna. Zobaczymy. Dam jeszcze szanse tej autorce w przyszlosci.

"Motywy osobiste" to pierwsza, chiciaz nie, druga ksiazka Marininy, ktora mi wpadla w rece. Specyficzny styl pisarski sprawil, ze musialam sie troche dlugo wciagac w historie. Troche malo kryminalu w tym kryminale, fajnie poznaje sie za to rzeczywistosc Rosji w czasie przemian. Nastia troche mialka. Jej maz juz bardziej sensowny, mimo ze nie ma nic wspolnego z praca...