Tak naprawdę przystępując do napisania recenzji (czy też bardziej opinii, nie czuję się „recenzentem” tylko dwudziestokilulatką bez życia) Poczwarek należy zastanowić się, jak przedstawić dlaczego tak prosty pomysł, prosta historia opisana w prostych słowach i pozbawiona zabójczego tempa akcji jest niezwykle interesującą i fascynującą opowiastką, którą pochłania się w zastraszającym tempie.
Wyndham nie jest powszechnie znanym autorem, a przynajmniej nie w polskim środowisku. Jego pomysły zazwyczaj są proste, ale z jakiegoś powodu czytając je odnosimy wrażenie, że nikt inny nie wpadłby, żeby je opisać. Tworzył dobre pół wieku temu, w czasach zimnej wojny i strachu przed katastrofą atomową, co dobrze odzwierciedla tematyka jego powieści. Warto znać te realia, by zrozumieć, czemu jego proste formy mają taką, a nie inną siłę oddziaływania i zastosowane rozwiązania. Czuć w nich po prostu mentalność minionej epoki.
Przechodząc jednak do samej książki… Poczwarki napisane są w prosty sposób z perspektywy uczestnika zdarzeń, co nadaje całej opowieści niesamowitego klimatu. Choć postacie nigdy nie są dokładniej opisane czuje się je i rozumie. Czytelnik potrafi je określić oraz zapamiętać. Wiele rzeczy jest niedomówionych i niewyjaśnionych, ale poznaje się je z perspektywy społeczeństwa nieświadomego, choć dla nas są to rzeczy jasne.
Mamy więc postapokaliptyczny świat, który podnosi się z ruin dawnej cywilizacji. Mamy purytańską społeczność przypominającą nieco XIX wiek z mentalnością średniowieczną, gdzie każda odmiana jest obrazą Boga i musi zostać ukarana. My, czytelnicy wiemy, że wiele z anormalności jest skutkiem promieniowania, nie raz mamy dyskretne sugestie, które umiemy określić i zinterpretować. Rozumiemy czym było Cierpienie i co tak naprawdę się wydarzyło, ale dla tych ludzi jest to coś innego. Coś mniej uchwytnego, siła boska i kara za grzechy.
Czytając tę książkę zaczynamy wgłębiać się w świat o prostym, ale logicznym rozumowaniu. Naprawdę przywiązujemy się do postaci i zaczynamy rozumieć ich dylematy oraz problemy, a także dzielimy lęki. Choć akcja nie jest szybka, dzieje się wystarczająco dużo, by wciągnąć się i z delikatnym lękiem oczekiwać tego co nastąpi. Widzimy tu prześladowanie i chociaż w pewnym momencie przychodzi do nas myśl „jak można być tak głupim, żeby karać za coś takiego” nagle sobie uświadamiamy… Że polowanie na czarownice było przecież realne i zabijano ludzi ze znacznie mniej zrozumiałych pobudek.
I wtedy dociera do nas jak bardzo prawdziwa i rzeczywista jest ta historia.
Oczywiście wiele elementów książki naznaczona jest sposobem pisania tamtych czasów, ale to nie przeszkadza. Nie wadzi również fakt, że nie wszystko jest wyjaśniane i pokazywane. Wręcz przeciwnie! Poznajemy historię z perspektywy jej uczestnika, widzimy jego oczyma i tylko tyle, ile on sam może doświadczyć. Potrafimy interpretować inaczej pewne zjawiska, ale nadal nie wiemy wszystkiego. Wszystko to tworzy niezapomniany klimat, w którym każdy z nas tworzy własne odpowiedzi.
Również zakończenie zostawia za sobą pytanie.
Czy faktycznie jest szczęśliwe? I czy właśnie takiej przyszłości chcielibyśmy doświadczyć?
Podsumowując jest to krótka, aczkolwiek w moim odczuciu silna pozycja, która naprawdę wzbudza emocje, a którą pochłania się szybko i bez problemów. Wiele rzeczy jest opisanych prosto i realnie, bez pompatycznych czy dramatycznych scen. Na swój sposób styl przypomina pisane po latach wspomnienia, których autor nie ubarwia, a jedynie przedstawia jak faktycznie wyglądały.

I wiecie co? Strasznie mi się to podoba. To miła odmiana po ostatnim trendzie na spowolnienia akcji czy dramatyczne monologi.

Tak naprawdę przystępując do napisania recenzji (czy też bardziej opinii, nie czuję się „recenzentem” tylko dwudziestokilulatką bez życia) Poczwarek należy zastanowić się, jak przedstawić dlaczego tak prosty pomysł, prosta historia opisana w prostych słowach i pozbawiona zabójczego tempa akcji jest niezwykle interesującą i fascynującą opowiastką, którą pochłania się w...