Trzeci i ostatni tom z serii nie zawiódł. Jakość utrzymana w całej trylogii. Do końca bohaterowie byli interesujący, akcja wartka i ciekawa a do tego świetnie skrojona fabuła. Polecam

Trzeci i ostatni tom z serii nie zawiódł. Jakość utrzymana w całej trylogii. Do końca bohaterowie byli interesujący, akcja wartka i ciekawa a do tego świetnie skrojona fabuła. Polecam

Ta część zaczyna się bardzo emocjonująco. Emma jest zastraszana przez męża i trzymana z dala od Calisto, a on się miota z powodu wszystkich braków pamięci. Kiedy ma jakiś przebłysk, mówi o tym Affonzo i ginie człowiek. Ktoś bardzo nie chce, żeby sobie cokolwiek przypomniał.A Emma boi się o swoje dziecko, więc nie robi niczego, co mogłoby zdenerwować Affonzo. Cal ma coraz więcej przebłysków, szuka pomocy u rodziny Marcellos, a kiedy Emma rodzi dziecko w siódmym miesiącu ciąży, prosta arytmetyka zaczyna wiele mu mówić. Jednak w tym samym czasie ktoś chce go zabić i Calisto znika na kilka miesięcy. Ogrom emocji, wartka akcja, to wszystko sprawia, że nie można się oderwać od tej książki! I nawet jeśli to wszystko mogło się wydawać oderwane od rzeczywistości, to jest to wspaniała podróż po niesamowicie wciągającym świecie fikcji. Zdecydowanie polecam i mam nadzieję, że doczeka się polskiego wydania, bo naprawdę jest tego warta.

Ta część zaczyna się bardzo emocjonująco. Emma jest zastraszana przez męża i trzymana z dala od Calisto, a on się miota z powodu wszystkich braków pamięci. Kiedy ma jakiś przebłysk, mówi o tym Affonzo i ginie człowiek. Ktoś bardzo nie chce, żeby sobie cokolwiek przypomniał.A Emma boi się o swoje dziecko, więc nie robi niczego, co mogłoby zdenerwować Affonzo. Cal ma coraz...

Cóż historia zatoczyła kręg i w końcu po wielu perypetiach mogliśmy poznać szczęśliwe zakończenie Calisto i Emmy. Czy jestem rozczarowana? Trochę tak. Cała trylogia jest bardzo dobrze napisana, ale jej bohaterzy jakby za bardzo oderwani są od rzeczywistości. Rozumiem po części zachowanie Em, żeby nie powiedzieć prawdy Calisto, który stracił pamięć, ale wydaje mi się, że tak siebie chroniła, że w pewnych momentach bardziej narażała się na niebezpieczeństwo. Siebie i dziecko. Być może gdyby zdradziła wszystko Calowi wcześniej, akcja trochę by przyspieszyła. Nie lubię obojętnego Calisto. I takiego dość bezpłciowego. Emmy zamknięta w skorupie, dawała jakieś enigmatyczne odpowiedzi. Jedynie Affonso zachowywał się tak jak niebezpieczny mafioso. Chociaż nie powiem, swoje momenty głupoty również miał. Co jest plusem dla powieści. Kolejnym jest na pewno pojawienie się częściej rodziny Marcello. Widać, że to innego kalibru mafia i Donati dużo im ustępuje. Tak naprawdę akcja przyspieszyła pod koniec, kiedy Calisto sam odzyskuje pamięć i próbuje podstępem podejść swojego wujka/ojca. Ma również kilka wpadek, no ale przynajmniej coś chce zrobić. Emma siedzi w domu i martwi się. Okej wiem, że ma dziecko, ale mogła coś zaplonować, szpiegować, dać sobie jakieś akcję-reakcję. Po mafii zawsze spodziewa się dużo brutalności i mroczności i tutaj mamy tylko mały fragment przy Irlandczyku jak torturował Raya. Wszystko kończy się w miarę szczęśliwie jak na mafijne życie. Mam nadal niedosyt, że autorka nie potrafiła wykrzesać więcej życia z swoich bohaterów. Zwłaszcza, że umie pisać, a ja czytałam ciągiem. 😊 być może nie będzie to moja ulubiona pozycja, ale zostawia całkiem niezłe wrażenie po całej trylogii.

Cóż historia zatoczyła kręg i w końcu po wielu perypetiach mogliśmy poznać szczęśliwe zakończenie Calisto i Emmy. Czy jestem rozczarowana? Trochę tak. Cała trylogia jest bardzo dobrze napisana, ale jej bohaterzy jakby za bardzo oderwani są od rzeczywistości. Rozumiem po części zachowanie Em, żeby nie powiedzieć prawdy Calisto, który stracił pamięć, ale wydaje mi się, że tak...

Mafia i jej prawa,mocne i życiowe, bezwzględnie i cierpliwie egzekwowane z życia Cosa Nostra... Seria godna zapamiętania...

Mafia i jej prawa,mocne i życiowe, bezwzględnie i cierpliwie egzekwowane z życia Cosa Nostra... Seria godna zapamiętania...