"To naturalne, że ludzie popełniają błędy i upadają. Czasami wystarczy odnaleźć w sobie odrobinę siły, podnieść się i iść dalej. Ale czasami trzeba wziąć do ręki zapałki, podpalić całe dotychczasowe życie i spokojnie zaczekać, aż spłonie. A kiedy zostanie po nim jedynie garść popiołu, zacząć budować wszystko od nowa."

Nadal jestem pod wpływem uwodzicielskiego pióra Martyny Senator. Nie umiem wyjaśnić w jaki sposób do mnie trfia, zwłaszcza w tej powieści, która tak naprawdę nie wnosi nic nowego, czego do tej pory nie czytałam i szczerze fabuła nie powala. Ale słowa... to jak autorka dobiera je, tworząc sentencje, które podczas czytania poruszają mnie, dotykają najgłebszych pragnień, które daja do myślenia, pozwalają aby zatrzymać się na chwilkę, wziąć głęboki oddech i poczuć "to". Nie umiem naprawdę tego wyrazić.
Co do samej książki, to tak jak wspomniałam - nie wybija się przed szereg, jest wiele książek o podobnej tematyce, jedych lepszych, innych gorszych, ale jednak nie czuję się oszukana czy też zawiedziona. To bardzo przyjemna i niewymagająca książka, którą czyta się błyskawicznie, bohaterów trudno nie lubić, ale wydaje mi się jednoczeście, że można było odrobinę więcej z tej historii wycisnąć, zwłaszcza, że kończy się w taki dość niespodziewanym momencie, ale z drugiej strony, mogłoby wtedy wypaść komercynie i nieszczerze, więc w moim odczuciu jest dorze tak jak jest.

Jestem na TAK! Czekam na kolejne powieści.

"To naturalne, że ludzie popełniają błędy i upadają. Czasami wystarczy odnaleźć w sobie odrobinę siły, podnieść się i iść dalej. Ale czasami trzeba wziąć do ręki zapałki, podpalić całe dotychczasowe życie i spokojnie zaczekać, aż spłonie. A kiedy zostanie po nim jedynie garść popiołu, zacząć budować wszystko od nowa."

Nadal jestem pod wpływem uwodzicielskiego pióra Martyny...