Sporym kawałkiem mego serca i duszy jestem anglofilką. Uwielbiam ich literaturę, z Szekspirem, Dickensem i Iris Murdoch na czele. Wychowana na angielskiej literaturze dla dzieci (ukochanej po dziś dzień; konkurencję zdołały robić jej jedynie książeczki o Muminkach, ale one stanowią klasę same dla siebie), chyba w jakiś cudowny sposób przesiąkłam trochę wyspiarskim sposobem myślenia, mentalnością, a przede wszystkim poczuciem humoru. Kocham brytyjskie kino, które, choć nie oszałamia technicznie tak jak amerykańskie, ma dla mnie swój niepowtarzalny, nie dający się podrobić smak, a wartością często bije produkcje hollywoodzkie na głowę. I już nie wspominam, że kino "made in USA" byłoby cieniem samego siebie, gdyby zabrakło w nim tych rzesz brytyjskich aktorek i aktorów oraz pozostałych ludzi filmu, którzy dodają mu klasy i poloru. A wreszcie za Rafałem Kosikiem powtórzę, że miałabym ochotę wystawić Anglikom kapliczkę, choć nie tylko za język, umożliwiający komunikację niemal wszędzie na świecie, ale także za rybę z frytkami, współczesną postać tenisa ziemnego i Beatlesów.

I chyba tylko dzięki temu wszystkiemu książkę Juliana Fellowesa przeczytałam bez wielkiej (ale z zauważalną) odrazy i niechęci. Bo chociaż nie mogę odmówić jej wartości literackich oraz niezwykłego zmysłu obserwacyjnego, jakim popisał się autor, uważam, że "Snoby" to powieść zwyczajnie niesympatyczna. Tytuł nie jest przenośnią, jest to książka dosłownie o snobach, o ich snobistycznej mentalności, snobistycznych rozmowach i zachowaniu oraz snobistycznej manierze traktowania reszty świata: tych "niżej" łaskawie się zauważa, a przed tymi "wyżej" nieustannie merda ogonem i stale dąży się do awansu społecznego i towarzyskiego. Na dłuższą metę jest to nużące i bardzo szybko przestało mnie bawić, a zaczęło drażnić i napełniło niesmakiem. Poza tym jak dla mnie opowieść jest nieco monotonna i nudna, na dobrą sprawę bardzo niewiele się w niej dzieje. Zwykle nie czynię z tego zarzutu, ale skoro zamiast wciągającej fabuły jest tylko ten snobizm i puste rozmowy bohaterów...

Moja miłość do tego, co angielskie, ma jednak zupełnie inne zabarwienie.

Sporym kawałkiem mego serca i duszy jestem anglofilką. Uwielbiam ich literaturę, z Szekspirem, Dickensem i Iris Murdoch na czele. Wychowana na angielskiej literaturze dla dzieci (ukochanej po dziś dzień; konkurencję zdołały robić jej jedynie książeczki o Muminkach, ale one stanowią klasę same dla siebie), chyba w jakiś cudowny sposób przesiąkłam trochę wyspiarskim sposobem...