"Gra Anioła" to druga już książka Zafona, która znalazła miejsce na mojej półce. Znalazła się tam z kilku powodów - przede wszystkim dlatego że jest to książka o kiążkach, ale też dlatego,że moja pierwsza książka tego autora "Cień Wiatru" całkowicie mnie "zjadła", a po trzecie dlatego, że jak na fatalnego czytelnika przystało zakochałam się w jej okładce(wersji ang).

Po przeczytaniu ze stu kilkunastu czy kilkudziesięciu stron stwierdziłam, że właściwie książka mogłaby się już skończyć, bo fabuła jest jakby spełniona. Biorąc pod uwagę, że miałam przed sobą jeszcze paręset stron było to dziwne wrażenie, zastanawiałam się czy warto poświęcić czas na kontynuowanie lektury, ale przezwyciężyła ciekawość co też autor wymyślił, by zapełnić te kolejne stronice. Obok wspomnianej ciekawości mętna obietnica czegoś pokroju "Cienia Wiatru" była tym co skłoniło mnie do dalszego czytania.

Historia okazała się dość zawiła i mroczna, pełna niedomówień i niespodzianek. Ostatecznie spodobało mi się takie podejście autora do sprawy, które pozwala czytelnikowi na domysły, wyobrażanie sobie dalszego przebiegu zdarzeń i zakończenia całej historii, choć czasem miałam przeogromne pragnienie, by pojawiła się jakaś postać, która w końcu wszystko wyjaśni.

Trochę mnie rozczarowało zakończenie, jak zwykle, pewnie dlatego, że po tych wszystkich zakrętasach i zawijasach oczekiwałam w końcu jasnego wyjaśnienia wszystkich spraw, a Zafon pozostał w pewnych sprawach tajemniczy do samego końca. Może to i dobrze, sama nie wiem.

Bardzo przypadły mi do gustu kreacje stworzonych tutaj postaci. Andreas Corelli, osoba owiana tajemnicą od początku do końca, tak naprawdę dalej nie wiem czy była to postać realna czy wyimaginowana przez głównego bohatera. Cristina, ukochana Martina, od pewnego momentu przywoływała mi na myśl Ofelię z "Hamleta" Szekspira. Wątek jej powrotu i zniknięcia był chyba moim ulubionym, kolejnym owianym mgłą dziwnej tajemnicy.

"Cień wiatru" przywołał we mnie wspomnienie "Wielkich Nadziei" Dickensa, które dla mnie są ponadczasowe. Jakie było moje miłe zdumienie, gdy jedna z głównych bohaterek "Gry anioła" okazała się ta właśnie książka. Po raz kolejny książka zdała się decydować o losach człowieka, choć tutaj nie była to jedna książka, lecz kilka, które w pewnym sensie miały znaczący wpływ na dalsze życie Davida Martina.


Choć książka zawiera wiele wątków, które tak mnie oczarowały w "Cieniu Wiatru" - opis Barcelony początku XX wieku, książka w fabule, uwielbiony prze mnie Cmentarz Zapomnianych Książek, który tutaj jednak przytoczony był tylko przelotnie, a może już nie miał tej świeżości, która otaczała go przy naszym pierwszym spotkaniu, jednak jest ona znacząco inna od "Cienia Wiatru." Nie zdecyduję się też na porównanie, która z nich lepsza lub gorsza, bo przy tych różnicach mam wrażenie, że moja opinia mogłaby być dla którejś z nich krzywdząca.

"Gra Anioła" to druga już książka Zafona, która znalazła miejsce na mojej półce. Znalazła się tam z kilku powodów - przede wszystkim dlatego że jest to książka o kiążkach, ale też dlatego,że moja pierwsza książka tego autora "Cień Wiatru" całkowicie mnie "zjadła", a po trzecie dlatego, że jak na fatalnego czytelnika przystało zakochałam się w jej okładce(wersji ang).

Po...