Gra anioła

Ta książka to CUDO. Nie byłam pewna, czego powinnam spodziewać się po przeczytaniu krótkiego opisu. Poleciły mi ją dwie osoby z najbliższego otoczenia, ale nie wiedziałam nawet, czy ta książka do mnie pasuje. Z początku niechętnie i bardzo powolnie zabrałam się do czytania. Może zbyt powolnie, bo z natury nie przepadam za wolniejszą fabułą, a taką właśnie ona się wydawała. Przyciągana zwykle przez dynamikę, wartką akcję albo książki wojenne, na początku trochę przeciągałam czytanie. Jednak po jakimś czasie po prostu mnie oczarowała.
Autor stworzył inny świat lub inny wymiar, w który czytelnik po prostu powolnie wpada i daje się nim zauroczyć.
Ten świat jest światem zadumy, tajemnicy i jest pełen melancholii.. mankament jest taki, że może nie do końca jest pełen szczęścia.. Cała historia jest gdzieś na pograniczu życia i snu. Ta oniryczna fabuła przebiega przez całą książkę zabierając nas w rzeczywistość o innych częstotliwościach.
Pewien tragizm głównego bohatera i jego żmudny, nie najbardziej szczęśliwy los przeplata się z klimatycznymi opisami Barcelony lat dwudziestych, które są dodatkowymi zaletami całej powieści, nadającej jej jeszcze bardziej wyjątkowy i wizualny wydźwięk.
Tę książkę opisałabym jako epicki obraz i zachęciłabym każdego, kto chciałby ten obraz przeczytać i na chwilę przenieść się w pełen metafor i symboli literacki świat Carlosa Ruiza Zafóna.

Ta książka to CUDO. Nie byłam pewna, czego powinnam spodziewać się po przeczytaniu krótkiego opisu. Poleciły mi ją dwie osoby z najbliższego otoczenia, ale nie wiedziałam nawet, czy ta książka do mnie pasuje. Z początku niechętnie i bardzo powolnie zabrałam się do czytania. Może zbyt powolnie, bo z natury nie przepadam za wolniejszą fabułą, a taką właśnie ona się wydawała....

Zwlekałem z tą opinią chyba 3 miesiące, mając nadzieję, że w tym czasie spłynie na mnie literacki geniusz, że znajdę piękne słowa, obudzi się we mnie wirtuozeria, która odda mój zachwyt tą opowieścią.

Oczywiście nic takiego się nie zdarzyło i do końca nie jestem pewien jak przekazać moje ciepłe, intymne, wykraczające poza rozum uczucia i odczucia do "Gry Anioła" czy "Cmentarza Zapomnianych Książek" w ogóle. Jak w końcu pisać o rzeczach nieuchwytnych, poruszających serce i dusze, estetycznie działających na nasz odbiór.

Ruiz Zafon obydwoma tomami po prostu trafia w moją wrażliwość. Ten melancholijny styl opowieści zawierającej mix gatunkowy, jednocześnie nie bawiący się w udziwnianie formy, łechta moje gusta. Momentami można co prawda odnieść wrażenie, że autor się popisuje, czy też próbuje oczarować na siłę Czytelnika (co mnie osobiście odstręcza),w jego powieściach wyjątkowo odbieram to jako niepowstrzymaną miłość Zafona do literatury, zupełnie zmieniając moje nastawienie do takich zabiegów na pozytywne. Ten głęboki afekt do książek i czytania wybija się zdecydowanie w przekazie i sączy się z narracji praktycznie na każdym kroku.

Kwiecisty i zmanierowany styl autora ma jeszcze jeden cel, a jest nim mianowicie oddanie epokowej otoczki. Zbudowanie klimatu wczesnego XIX wieku oraz uczucia obcowania z artystyczną stroną ówczesnej Barcelony. Same miasto, być może odgrywa nieco mniejszą rolę niż w części pierwszej, ale wciąż bardzo ważną.

W samej historii jest wszystko to za co kocham literaturę, tajemnica, intryga, zakurzona tragedia, głębokie uczucia, nieokreślona i subtelna fantastyka, odniesienia do ludzkiej psychiki, dynamiczne relacje między bohaterami, a przede wszystkim kreatywne ich wykorzystanie w inteligentnych dialogach i nieoczywistych wydarzeniach.

Oczywiście zdaję sobie sprawę, że zarówno niesprecyzowany gatunek powieści, jak i jej manieryzm sprawiają, że nie jest to pozycja uniwersalna. Dla każdego. Warto jednak spróbować (a szczególnie część pierwszą),nawet jeśli komuś nie przypadnie do gustu, to głęboko wierzę, że coś tam z tej lektury wyniesie.

Zwlekałem z tą opinią chyba 3 miesiące, mając nadzieję, że w tym czasie spłynie na mnie literacki geniusz, że znajdę piękne słowa, obudzi się we mnie wirtuozeria, która odda mój zachwyt tą opowieścią.

Oczywiście nic takiego się nie zdarzyło i do końca nie jestem pewien jak przekazać moje ciepłe, intymne, wykraczające poza rozum uczucia i odczucia do "Gry Anioła" czy...

Bardzo ciężko jest przebić takie arcydzieło jakim był Cień Wiatru więc niestety Gra anioła podzieliła los większości drugich tomów z serii. Za duży plus tej książki uważam fakt że główny bohater z którego perspektywy śledzimy historię nie jest pozbawiony wad i złych cech co w pewnych momentach sprawiało że czułem do niego antypatię. To w sumie nieczęsta praktyka przy kreowaniu narracji pierwszoosobowej i całkiem mi się to spodobało. Główny bohater jest znacznie bardziej ponury, przygnębiający co zresztą pasuje do samego klimatu książki.

Barcelona jest dalej mglista nieprzystępna i mroczna, wydaje mi się że nawet bardziej niż w pierwszym tomie, a sama fabuła skręca na nieco oniryczne i fantastyczne ścieżki. Dalej mam problem z interpretacją zakończenia które jest bardzo niejasne a sam finał był dla mnie dużym zaskoczeniem podobnie jak postać pryncypała. Podobało mi się też bardzo rozwinięcie historii rodu Sempere i ich księgarni.

Zaczęła się pojawiać delikatna powtarzalność pewnych wątków ale nie na tyle duża by mi to przeszkadzało.
Ogółem nie mam się do czego przyczepić Zafon dalej jest świetny i wciągnął mnie niesamowicie ale to po prostu nie było aż tak genialne.

Bardzo ciężko jest przebić takie arcydzieło jakim był Cień Wiatru więc niestety Gra anioła podzieliła los większości drugich tomów z serii. Za duży plus tej książki uważam fakt że główny bohater z którego perspektywy śledzimy historię nie jest pozbawiony wad i złych cech co w pewnych momentach sprawiało że czułem do niego antypatię. To w sumie nieczęsta praktyka przy...

Um.. Mr. Zafon? 🙋🏼 Co tu się wydarzyło?
Naprawdę lubię klimat, który panuje w serii o Cmentarzu Zapomnianych Książek. Lubię język, tajemniczość, lubię opisowość i charakterne postaci. Te rzeczy wciąż są tu obecne, ale cóż.. mają towarzystwo. Gra Anioła prezentuje również chaos, nietrzymające się kupy wątki oraz fragmenty, które większy wpływ miały na moje marszczące się czoło i podróżujące w górę brwi, niż faktyczny rozwój fabuły. Powiedzenie, że efekt końcowy był dziwną mieszanką, to jak nie powiedzieć nic, mogę to opisać jedynie jako książkowy situationship.

Um.. Mr. Zafon? 🙋🏼 Co tu się wydarzyło?
Naprawdę lubię klimat, który panuje w serii o Cmentarzu Zapomnianych Książek. Lubię język, tajemniczość, lubię opisowość i charakterne postaci. Te rzeczy wciąż są tu obecne, ale cóż.. mają towarzystwo. Gra Anioła prezentuje również chaos, nietrzymające się kupy wątki oraz fragmenty, które większy wpływ miały na moje marszczące się...

doczytałam do końca, tylko po to, żeby przekonać się, że jest równomiernie nudna.

doczytałam do końca, tylko po to, żeby przekonać się, że jest równomiernie nudna.

Nie da się nie porównywać Gry Anioła z Cieniem Wiatru. Trudno jednak ocenić, która z nich jest lepsza a która gorsza. Gra wydaje mi się jednak bardziej kliszowa, bardziej wtórna. Jeśli Cień był nieuchwytny i trudny do kwalifikacji, to Gra jest typową powieścią gotycką, z całym sztafażem tego typu powieści. W Grze jest jednak jakiś smutek, jakaś nostalgia, jakiś fatalizm. Nie umiem wyjaśnić dlaczego takie wrażenie odniosłem, być może ten smutek był w samym autorze Zafonie.

Nie da się nie porównywać Gry Anioła z Cieniem Wiatru. Trudno jednak ocenić, która z nich jest lepsza a która gorsza. Gra wydaje mi się jednak bardziej kliszowa, bardziej wtórna. Jeśli Cień był nieuchwytny i trudny do kwalifikacji, to Gra jest typową powieścią gotycką, z całym sztafażem tego typu powieści. W Grze jest jednak jakiś smutek, jakaś nostalgia, jakiś fatalizm....

Chwilami nie mogłam się oderwać, jednak zakończenie do mnie nie przemawia. Czuje niedosyt, jakby jakiś fragment książki nie został wyjaśniony do końca.

Chwilami nie mogłam się oderwać, jednak zakończenie do mnie nie przemawia. Czuje niedosyt, jakby jakiś fragment książki nie został wyjaśniony do końca.

Jedyne w swoim rodzaju

Jedyne w swoim rodzaju

Trzeba przyznać, że Zafon potrafi snuć opowieść. Mroczną, klimatyczną, intrygującą i wciągającą. Akcja tomu rozgrywa się na długo przed wydarzeniami przedstawionymi w pierwszym tomie. Pewien młody człowiek, obiecujacy pisarz rozpoczynający karierę otrzymuje propozycję nie do odrzucenia. Tajemniczy mężczyzna proponuje mu napisanie książki. Dość specyficznej. Od tego momentu wokół Davida dzieją się dziwne rzeczy. Gdy ten próbuje zrozumieć o co chodzi, zaczynają ginąć ludzie.
Mimo że narracja prowadzona jest powoli to wciąga. Z zapartym tchem śledziłam perypetie bohatera. Z fascynacją obserwowałam jego przemianę z naiwnego młodego chlopaka z marzeniami w zgorzkniałego cynika. Polecam.

Trzeba przyznać, że Zafon potrafi snuć opowieść. Mroczną, klimatyczną, intrygującą i wciągającą. Akcja tomu rozgrywa się na długo przed wydarzeniami przedstawionymi w pierwszym tomie. Pewien młody człowiek, obiecujacy pisarz rozpoczynający karierę otrzymuje propozycję nie do odrzucenia. Tajemniczy mężczyzna proponuje mu napisanie książki. Dość specyficznej. Od tego...

Arcydzieło - tylko i aż tyle przychodzi mi na myśl po ukończeniu drugiej w mojej czytelniczej karierze książce Zafona. Wspaniały język, trzymająca w napięciu fabuła, zmuszające do myślenia wątki, a do tego hiszpańska nutka szaleństwa... Literatura w najlepszym wydaniu. Słowa nie są w stanie oddać tego, co się czuje podczas tej lektury, to trzeba po prostu przeżyć.

Arcydzieło - tylko i aż tyle przychodzi mi na myśl po ukończeniu drugiej w mojej czytelniczej karierze książce Zafona. Wspaniały język, trzymająca w napięciu fabuła, zmuszające do myślenia wątki, a do tego hiszpańska nutka szaleństwa... Literatura w najlepszym wydaniu. Słowa nie są w stanie oddać tego, co się czuje podczas tej lektury, to trzeba po prostu przeżyć.