Wątek miłosny jest tu zepchnięty na boczny tor, jest w zasadzie tylko tłem historii, ale to nic nie ujmuje książce, chyba że spodziewaliśmy się po niej typowego romansu. Ja tego się nie spodziewałam i bardzo spodobała mi się ta stara, utracona niegdyś opowieść o miłości, wbrew wszelkim przeciwnościom kulturowym - azerskiego chana Alego i gruzińskiej księżniczki Nino. Ona chrześcijańska, on muzułmanin. Mimo wszystko ich miłość przetrwała. Oboje kiedy trzeba oraz dla dobra samych siebie naginali prawa swojej religii i kultury. Tylko dzięki wzajemnym poszanowaniu i dobrym traktowaniu, mimo religii w przypadku Alego - islamu, udało się im stworzyć udane małżeństwo, choć bywały gorsze dni kiedy ich kultury boleśnie się ze sobą zderzały. Nie jest to może jakaś wielka romantyczna miłość, aczkolwiek sam fakt, że mimo tylu trudności i niezgodności kulturowych ich miłość przetrwała może wydawać się piękna i moim zdaniem taka jest. Głównym tematem książki był czas przedwojenny i czas I wojny światowej, ukazanie zderzenia się dwóch różnych kultur - islamu i chrześcijaństwa na Zakaukaziu, na granicy Azji i Europy, gdzie zacierały się granice. Jeśli kogoś interesuje ogólnie historia czy konkretnie sama historia Kaukazu to bardzo polecam. Chociaż lektura może spodobać się każdemu. Pozwoli poznać przyczyny europeizacji Azji. Spory minus jednak za początek książki, z tej racji, że liczy się zawsze pierwsze wrażenie, a pierwsze jakieś 50 stron nie należały do najciekawszych. Były dosyć nużące i zaczęłam obawiać się czy się czasem nie zawiodę, a byłoby szkoda, bo od początku mnie zainteresowała swoim opisem, okładką i pozytywnymi ocenami. Na szczęście jednak tak się nie stało i zaczęła się akcja. Nie było jej przez cały czas, ale było to dość ładnie uporządkowane i nie zawsze można było się domyślić jak to się dalej potoczy za co plus duży, bo to właśnie sprawia, że powieść stała się ciekawa i im bardziej zbliżał się koniec, tym bardziej przyspieszałam z czytaniem i nie mogłam się oderwać, aż nie skończyłam. To właśnie po tym poznaje się dobrą książkę, także jestem zadowolona po tej lekturze, która też na swój sposób była wymagająca, gdyż trzeba było ją czytać z dużym zrozumieniem, aby przyswoić wszystkie fakty historyczne. Można sporo się dowiedzieć o historii Kaukazu, za co również doceniam książkę, że nie był to tylko zwykły, kolejny romansik jakich pełno, tylko książka, która coś wniosła i na pewno była oryginalna. Czasem tylko może trochę nudziły mnie niezbyt dobre opisy przyrody i z tego zbyt zadowolona nie jestem, bo trudno było mi poczuć zapach Orientu. Przynajmniej z początku, potem było znacznie lepiej. Ogólnie nieudany początek, ale książka rozwinęła się z czasem jak piękny kwiat. Postacie także ciekawie przedstawione, wyczuwałam przywiązanie do losów głównych bohaterów Ali i Nino. Jakoś tak to przeżywałam czy będą razem czy nie będą i czy będą szczęśliwi czy też nie? Książka mnie nie zawiodła, także polecam. Jeśli taka literatura Was interesuje lub po prostu szukacie czegoś oryginalnego to jak najbardziej polecam!

Wątek miłosny jest tu zepchnięty na boczny tor, jest w zasadzie tylko tłem historii, ale to nic nie ujmuje książce, chyba że spodziewaliśmy się po niej typowego romansu. Ja tego się nie spodziewałam i bardzo spodobała mi się ta stara, utracona niegdyś opowieść o miłości, wbrew wszelkim przeciwnościom kulturowym - azerskiego chana Alego i gruzińskiej księżniczki Nino. Ona...