Książka o władzy i jednostkach, które nie chcą współpracować😅. Dobrze napisana, buduje napięcie. Wciąga.

Książka o władzy i jednostkach, które nie chcą współpracować😅. Dobrze napisana, buduje napięcie. Wciąga.

W zasadzie niewiele się w tej książce dzieje, ale mimo to bardzo mnie wciągnęła. Caubre dobrze odwzorował zamknięte, hermetyczne, toksyczne środowisko i niestety realistycznie oddał to, co się stanie, kiedy ktoś spróbuje podważać zastany układ sił...
Lektura wzbudziła we mnie wiele trudnych emocji, zapewne ze względu na moje doświadczenia z wejściem w bardzo specyficzne, ultrareligijne środowisko.

Daję ósemkę, może nieco na wyrost, ze względu na bardzo trafne obserwacje, klimat i emocje towarzyszące mi podczas lektury.

W zasadzie niewiele się w tej książce dzieje, ale mimo to bardzo mnie wciągnęła. Caubre dobrze odwzorował zamknięte, hermetyczne, toksyczne środowisko i niestety realistycznie oddał to, co się stanie, kiedy ktoś spróbuje podważać zastany układ sił...
Lektura wzbudziła we mnie wiele trudnych emocji, zapewne ze względu na moje doświadczenia z wejściem w bardzo specyficzne,...

Jaume Cabré jest absolutnym geniuszem literackim, a kto słowom tym zaprzeczyć się odważy, tego wyzwę na ubitą ziemię i orężem pokonam!
A poważnie, to Jaume Cabré jest genialnym pisarzem, i nic na to poradzić nie można. I nie trzeba. Konieczna jest bowiem w artyście płonąca żywym ogniem iskra boża, żeby ów potrafił wziąć temat w istocie swej banalny - fundamentalny, tak, na pewno, ale znany, widoczny gołym okiem, i przedstawić tak, żeby w czytelniku każdy nerw drgał, i żeby to drganie nie skończyło się wraz z zamknięciem książki.
Tak pisze Cabré. Jeśli nie zostanie uhonorowany Noblem, to będzie to ujma dla Nobla, nie dla Cabrégo.
Agonia dźwięków nie muzyki dotyczy, ta jest w niej rekwizytem. Dotyczy odwiecznego konfliktu pomiędzy zasadami i emocjami, pomiędzy "chcę" i "czuję", a "trzeba", "należy", "wszyscy tak musimy". a także zawsze aktualnego pytania o niebezpieczeństwa duchowości, która jakże łatwo przechodzi w zaprzeczenie siebie samej, zwłaszcza, gdy ściśnie ją gorset niewzruszonej pewności "uduchowionej" osoby co do jej intencji i osiągnięć.
Na stronie 214 znajdujemy zdanie: "Diabeł to prawda nieskażona ludzkimi wątpliwościami". Wydawałoby się, że to rozstrzyga stanowisko autora w tym sporze, że wiemy, co on potępia, a co wychwala. Czy rzeczywiście? Jak przystało na wielką literaturę, odpowiedzi musimy znaleźć sami, albo je sobie dopisać, albo pogodzić się z tym, że nie istnieją, bo istnieć nie mogą.
Równie wybitne jest tłumaczenie Anny Sawickiej, która stała się nieoficjalną ambasadorką kultury katalońskiej w Polsce. Dziękujemy!

Jaume Cabré jest absolutnym geniuszem literackim, a kto słowom tym zaprzeczyć się odważy, tego wyzwę na ubitą ziemię i orężem pokonam!
A poważnie, to Jaume Cabré jest genialnym pisarzem, i nic na to poradzić nie można. I nie trzeba. Konieczna jest bowiem w artyście płonąca żywym ogniem iskra boża, żeby ów potrafił wziąć temat w istocie swej banalny - fundamentalny, tak, na...

To jedna z lepszych powieści pisarza. Wyjątkowość fabuły polega na tym, że przenosimy się w świat pokutujących mniszek, zamkniętych w klasztorze La Rapita. Nie są one wolne od grzechu, przede wszystkim pychy. Autor długo trzyma czytelnika w niepewności, co stało się w owym klasztorze, że dochodzi do procesu franciszkanina, brata Junoya, spowiednika sióstr. Powoli wyłania się obraz życia klasztornego, zatrważające są zasady, według których żyją zakonnice - każdy rozdział zaczyna się od tzw, Zwyczajnika (zbioru świętych zwyczajów) i Reguły. Pozostaje pytanie - czy to święte, czy bezwzględne fanatyczki?

To jedna z lepszych powieści pisarza. Wyjątkowość fabuły polega na tym, że przenosimy się w świat pokutujących mniszek, zamkniętych w klasztorze La Rapita. Nie są one wolne od grzechu, przede wszystkim pychy. Autor długo trzyma czytelnika w niepewności, co stało się w owym klasztorze, że dochodzi do procesu franciszkanina, brata Junoya, spowiednika sióstr. Powoli wyłania...

Bardzo interesująca książka chociaż to nie ten mistrzowski poziom, co w późniejszych powieściach Jaume'a Cabre. Mamy tu wypreparowane mechanizmy kościelnej bezdusznej polityki i daleko posuniętej ascezy w opozycji do naturalnej radości życia, umiłowania człowieka, sztuki i piękna. Do takiej radości i nastawienia na innych ludzi, które wrażliwym osobom dają poczucie sacrum, zastępując dogmaty i sztywne teatrum kościelnych obrzędów.

W odosobnionym klasztorze, w izolacji od czynników zewnętrznych, narasta dramat, wynikający ze zderzenia dwóch krańcowych postaw: humanistycznej, liberalnej księdza spowiednika oraz, z drugiej strony - ascetycznej, pełnej wyrzeczeń i ograniczeń pod żelazną ręką matki przełożonej, dla której umartwianie się stało się celem samym w sobie. Właściwie cały tekst książki to rozważania Autora na temat wiary w łonie Kościoła i praktykowania religii, podkreślone wyjątkami z rygorystycznych reguł i nakazów życia w klauzurze - w kontraście do zwykłych ludzkich potrzeb.

Ale powieść, jak żadna inna do tej pory tego Autora, pozostawiła we mnie niedosyt. Żaden wątek nie został wyjaśniony – nie wiemy co się stało z bohaterami, po co księdzu sekretarzowi były kopie wszystkich dokumentów, a nawet, co naprawdę zdarzyło się nieszczęsnej siostrze Rosalii – zabrakło mi kulminacji i zamknięcia. Trochę tak, jakby Autor chciał powiedzieć, że ludzkie historie nie są tu najważniejsze. Jakby zamierzał pozostawić czytelnika w zawieszeniu i w konieczności dopisania sobie zakończenia tej historii.

Bardzo interesująca książka chociaż to nie ten mistrzowski poziom, co w późniejszych powieściach Jaume'a Cabre. Mamy tu wypreparowane mechanizmy kościelnej bezdusznej polityki i daleko posuniętej ascezy w opozycji do naturalnej radości życia, umiłowania człowieka, sztuki i piękna. Do takiej radości i nastawienia na innych ludzi, które wrażliwym osobom dają poczucie sacrum,...

Książka o tym, co może zrobić z człowiekiem ślepa wiara; o tym jak manipulował(uje) człowiekiem Kościół; o tym, że byli (i są) duchowni światli i wreszcie o tym, że:
"Chrystus żył, a umarł po to, by życie odzyskać" ... więc uśmiechnij się do kogoś, wyciągnij rękę, żeby pomóc pierwszej napotkanej osobie....

Książka o tym, co może zrobić z człowiekiem ślepa wiara; o tym jak manipulował(uje) człowiekiem Kościół; o tym, że byli (i są) duchowni światli i wreszcie o tym, że:
"Chrystus żył, a umarł po to, by życie odzyskać" ... więc uśmiechnij się do kogoś, wyciągnij rękę, żeby pomóc pierwszej napotkanej osobie....

To jest naprawdę dobra książka, ale... jakieś ale we mnie zostało. Może dlatego, że "Wyznaję" powaliło mnie na kolana i spodziewałam się czegoś równie doskonałego.

To jest naprawdę dobra książka, ale... jakieś ale we mnie zostało. Może dlatego, że "Wyznaję" powaliło mnie na kolana i spodziewałam się czegoś równie doskonałego.

Jaume Cabré należy do moich ulubionych pisarzy. Jego książki dawkuję sobie jak lekarstwa. Dlatego "Agonia dźwięków" przeleżała w biblioteczce ponad 2 lata. Warto było czekać!

Początek XX w. Do klasztoru La Ràpita w diecezji Feixes wysłany zostaje brat Junoy, który ma pełnić rolę spowiednika tamtejszych mniszek klauzurowych. Nawet warowna bryła klasztoru pokazuje odosobnienie zakonnic żyjących w bardzo ścisłej regule. Ich przełożona, zgorzkniała i apodyktyczna matka Dorotea, wyprosiła przed laty jeszcze większe jej zaostrzenie, czego efektem są marne posiłki, krótki sen przerwany o północy modlitwami, zakaz kontaktów z innymi mniszkami, czy życie w milczeniu.
Dla brata Junoya to niecodzienne środowisko. Dodatkowo brak dostępu do instrumentów i brak muzyki sprawiają, że czuje się w La Rapita jak na zesłaniu. I chyba coś w tym jest, bo jest tu już kilka lat, dłużej niż którykolwiek jego poprzednik.
Zakonnik popada w konflikt z matką Doroteą po ukaraniu dwóch nowicjuszek. A to kończy się postawieniem Junoya w stan oskarżenia i procesem przed sądem diecezjalnym.

Powieść ma nieco gotycki wydźwięk i gdyby nie kilka historycznych wzmianek, trudno byłoby ją osadzić w czasie.
Głównym wątkiem powieści jest konflikt tle różnicy postrzegania służenia Bogu. Z jednej strony poznajemy niezwykle surową mniszkę z dużym poczuciem władzy, którą zwyczajnie wykorzystuje, by dopiąć swego i by potomność mogła ją zapamiętać jako wielką rewolucjonistkę zgromadzenia. Z drugiej strony jest brat Junoy poczciwy zakonnik służący Bogu spokojem, pogodą ducha i piękną muzyką. Ona ma ortodoksyjne poglądy, on - liberalne. Ona wymaga bezwzględnego posłuszeństwa, on dba o innych i niepokoi się ich stanem zdrowia wywołanym niedożywieniem i wycieńczeniem młodych organizmów.
Zakonnik ze swoim liberalnym na owe czasy podejściem do życia i wypełnianiem powołania nie ma popleczników wśród osób zaangażowanych w proces. Staje się nawet ofiarą nietolerancji z ich strony, którzy okazują zgorszenie i oskarżają go o herezję. Ale znajduje przyjazną duszę w murach klasztoru. Czytelnik odczuwa wielką samotność zakonnika. Te krótkie chwile rozmów ze starą mniszką okazują się więc ratunkiem dla jego skołatanej duszy.
Przeraża fakt, że osoby pokroju matki Dorotei stąpają wciąż po ziemi. Jej postrzeganie wiary zatrzymało się na etapie Starego Testamentu. Nie wie, czym jest miłosierdzie i dobroć. Jest tak skupiona na rygorystycznych regułach i permanentnej pokucie, że nieznane jest jej współczucie czy radość.

Autor pozwala czytelnikowi lepiej poznać mnisze środowisko dzięki fragmentom reguły i zasad panujących w klasztorze. Cabré po swojemu nie ocenia żadnej z postaci, nie piętnuje też wiary. Pozwala, by czytelnik sam stanął po jednej ze stron. Na początku rozpala emocje czytelnika procesem, a z czasem powoli wyjaśnia, czego on dotyczy. Polecam!

Jaume Cabré należy do moich ulubionych pisarzy. Jego książki dawkuję sobie jak lekarstwa. Dlatego "Agonia dźwięków" przeleżała w biblioteczce ponad 2 lata. Warto było czekać!

Początek XX w. Do klasztoru La Ràpita w diecezji Feixes wysłany zostaje brat Junoy, który ma pełnić rolę spowiednika tamtejszych mniszek klauzurowych. Nawet warowna bryła klasztoru pokazuje...

Wspaniała, chociaż pozostawia pewien niedosyt. Bardzo się równie zgubiłam w tych wszystkich osobach, mniszkach i innych księżach.

Wspaniała, chociaż pozostawia pewien niedosyt. Bardzo się równie zgubiłam w tych wszystkich osobach, mniszkach i innych księżach.

Z kart książki słychać te wszystkie scherza i toccaty. Świetnie napisana. Z początku byłam mocno przeciwna Matce Przełożonej i jej surowym zasadom, ale w zasadzie te wszystkie siostry wiedziały na co się zdecydowały i nie były z tego faktu niezadowolone. Ta rewolucja w ich szeregach nikomu nie wyszła na dobre.

Z kart książki słychać te wszystkie scherza i toccaty. Świetnie napisana. Z początku byłam mocno przeciwna Matce Przełożonej i jej surowym zasadom, ale w zasadzie te wszystkie siostry wiedziały na co się zdecydowały i nie były z tego faktu niezadowolone. Ta rewolucja w ich szeregach nikomu nie wyszła na dobre.