Kiedy słyszę/czytam magia, zaklęcia, potwory, ... to mnie już zaczyna mdlić. Niestety te tabuny pensjonarek i niedowartościowanych chłopców (bo nie mężczyzn na pewno) masowo eksploatujący w sposób dalece płytki i naiwny temat tych zabiedzonych smoków, czarownic, magicznych kangurów, skutecznie mnie do tego typu poetyki w fantastyce zniechęciły.
O autorze nie wiedziałem nic. To była pierwsza książka jego jaka do mnie trafiła. Pewnie bym wywalił w cholerę ale zaintrygował mnie w jakiś sposób militarystyczny sznyt.
I bardzo dobrze! Książka okazała się naprawdę świetna i potwierdzająca regułę wyjątkiem, że dziś magia kładzie każdą książkę i ośmiesza każdego autora (oczywiście z wyłączeniem wiadomych mistrzów gatunku). Sierżant w sposób naprawdę idealny miesza magię z wartką akcją bez charakterystycznego nabożeństwa i infantylnego uniesienia. Bohater to prawdziwy, szorstki facet, walący w łeb jak trzeba a nie jakaś elfia ciota.
Porządny, mięsisty kawał rozrywki do poczytania.
Miłe rozczarowanie.
I bez strachu mogę sięgnąć po tego autora nawet jak widzę tam wzmiankę o jakimś wampirze czy innym jedzącym inaczej.

Kiedy słyszę/czytam magia, zaklęcia, potwory, ... to mnie już zaczyna mdlić. Niestety te tabuny pensjonarek i niedowartościowanych chłopców (bo nie mężczyzn na pewno) masowo eksploatujący w sposób dalece płytki i naiwny temat tych zabiedzonych smoków, czarownic, magicznych kangurów, skutecznie mnie do tego typu poetyki w fantastyce zniechęciły.
O autorze nie wiedziałem nic....