„Sprawiedliwy oprawca” to kolejna część serii o major Anastazji Kamieńskiej, analityczce pracującej dla moskiewskiej milicji.
I muszę przyznać, że to raczej jedna z gorszych pozycji w dorobku pisarki przede wszystkim ze względu na bardzo przekombinowaną i wyjątkowo mało prawdopodobną intrygę.

Historia zaczyna się dość prosto: po dwóch latach pobytu w kolonii karnej Paweł Saulak wychodzi na wolność. Tyle, że do kolonii został zesłany praktycznie na własne życzenie, bo po śmierci swego pracodawcy potrzebował schronienia. Krótko mówiąc: facet wie dużo za dużo o wpływowych ludziach i obawiał się, że mnóstwo osób zechce go usunąć, jeśli pozostanie na wolności. Nie rozumiem jednak dlaczego kolonia karna okazuje się wymarzonym azylem i czemu paskudni i źli kryminaliści, z którymi obcował przed owe dwa lata nie przyjęli na niego zlecenia. W kraju gdzie kasa przepływa z ręki do ręki bez jakiejkolwiek kontroli takie rozwiązanie wydawałoby się logiczne. No, ale tak się nie stało i po zakończeniu wyroku kilka ekip ewidentnie na chłopa poluje i ma zamiar usunąć go z tego łez padołu.

I tu do akcji wkracza nasz Anastazja, której szef „po znajomości” dostaje przykaz sprowadzenia Saulaka do Moskwy i ceduje to zadanie właśnie na swoją podwładną. W efekcie Anastazja pojawia się przy wyjściu z więzienia i bazując na efekcie zaskoczenia konwojuje Pawła do celu. Przyznaję, że w tym miejscu też nie pojmuję dlaczego obecność niepozornej i nikomu nieznanej kobiety stanowi przeszkodę w kropnięciu problematycznego chłopa, ale ponownie dzieje się rzecz niezrozumiała dla mnie: skołowani bandyci boją się ruszyć palcem w bucie, aby przypadkiem nie nastąpić na odcisk komuś ważnemu.

Anastazja szybko zapomniałaby pewnie o całej przygodzie, ale seria podejrzanych morderstw jakoś dziwnym trafem okazuje się być związana z Saulakiem, tudzież jego znajomymi i ścieżki tych dwojga znowu się przecinają. Choć chyba żadne z nich nie jest z tego powodu szczególnie zadowolone. Metodyczna policjantka odkrywa w końcu prawdę, jednak nie jest łatwo udowodnić winnym winę.
Kolejna rzecz, której nie rozumiem to skąd się wziął tytuł książki, bo nie wiem co jest sprawiedliwego w działaniach mordercy, którego ofiarą padały osoby Bogu ducha winne, których co najwyżej jedyną przewiną była podatność na hipnozę…

„Sprawiedliwy oprawca” to kolejna część serii o major Anastazji Kamieńskiej, analityczce pracującej dla moskiewskiej milicji.
I muszę przyznać, że to raczej jedna z gorszych pozycji w dorobku pisarki przede wszystkim ze względu na bardzo przekombinowaną i wyjątkowo mało prawdopodobną intrygę.

Historia zaczyna się dość prosto: po dwóch latach pobytu w kolonii karnej Paweł...

Jestem fanką Maryniny, obiektywizmu zatem nie będzie. Tym razem autorka zaskakuje sposobem prezentacji intrygi - niejako "od końca". Ciekawe. Czyta się jak zawsze świetnie. Rosja - ten stan umysłu - mistrzowsko sportretowany przez Maryninę. Kamieńska taka rzeczywista ze swoimi przypadłościami i rozterkami. W zasadzie intrygi mogłoby nie być, a i tak byłoby interesujące :D

Jestem fanką Maryniny, obiektywizmu zatem nie będzie. Tym razem autorka zaskakuje sposobem prezentacji intrygi - niejako "od końca". Ciekawe. Czyta się jak zawsze świetnie. Rosja - ten stan umysłu - mistrzowsko sportretowany przez Maryninę. Kamieńska taka rzeczywista ze swoimi przypadłościami i rozterkami. W zasadzie intrygi mogłoby nie być, a i tak byłoby interesujące...

Ponad 500 stron przynajmniej o 100 za dużo. Lektura się dłuży.

Ponad 500 stron przynajmniej o 100 za dużo. Lektura się dłuży.

Pomijając absurdalność metody popełniania morderstw, czyta się z ciekawością i bez przerw.

Pomijając absurdalność metody popełniania morderstw, czyta się z ciekawością i bez przerw.

Dobrze się czyta (fabuła i język - jak to u Marininy w sumie bez zarzutu),choć nie jest to najlepsza z książek "carycy."
Czytam kolejne książki z serii bo jestem ciekawa co u mojej Nastii, ale mam wrażenie, że może autorka już zmęczyła się bohaterką i dla niej samej dobrze byłoby rozpocząć nową serię z nowym bohaterem.

Dobrze się czyta (fabuła i język - jak to u Marininy w sumie bez zarzutu),choć nie jest to najlepsza z książek "carycy."
Czytam kolejne książki z serii bo jestem ciekawa co u mojej Nastii, ale mam wrażenie, że może autorka już zmęczyła się bohaterką i dla niej samej dobrze byłoby rozpocząć nową serię z nowym bohaterem.

Ja po prostu naprawdę lubię Marininę. Wprawdzie tak skomplikowała logiczne wywody Kamieńskiej, że czasami łapałam się na tym, że nie bardzo rozumiem, co się tutaj wydarzyło.. ale w ogóle mi to nie przeszkadzało w czytaniu :)

Ja po prostu naprawdę lubię Marininę. Wprawdzie tak skomplikowała logiczne wywody Kamieńskiej, że czasami łapałam się na tym, że nie bardzo rozumiem, co się tutaj wydarzyło.. ale w ogóle mi to nie przeszkadzało w czytaniu :)

Takie jakieś przekombinowane jako całość, ale są też dobre fragmenty.
Nie podobał mi się sam pomysł, że praktycznie wszystko można wytłumaczyć hipnozą -może rzeczywiście hipnotyzer ma takie możliwości, ale w kryminale to się nie sprawdza - nie ma właściwie już zagadki, bo wszystko jest wiadome.

Anastazja jest ciekawie przedstawiona w tej części, tak trójwymiarowo. I mówi ciekawe rzeczy o ludziach i o statystyce.
Bardzo przygnębiający jest obraz Rosji i rosyjskiej policji. Właściwie prawie wszyscy, od policjanta po polityka, zajmują się oszustwami, haraczami ,, przekupstwami. Albo są przekupywani albo sami przekupują, albo są zabijani albo sami zlecają zabójstwa.

Takie jakieś przekombinowane jako całość, ale są też dobre fragmenty.
Nie podobał mi się sam pomysł, że praktycznie wszystko można wytłumaczyć hipnozą -może rzeczywiście hipnotyzer ma takie możliwości, ale w kryminale to się nie sprawdza - nie ma właściwie już zagadki, bo wszystko jest wiadome.

Anastazja jest ciekawie przedstawiona w tej części, tak trójwymiarowo. I...

Bieda, łapownictwo, bałagan, władza i jej żądza, niedowartościowanie itp.- te tematy oferuje nam Marinina w książce. Świetnie mi się czytało "Sprawiedliwego oprawcę". Nastia Kamieńska i jej koledzy z pracy w doskonałej formie a Anastazja nawet wykonuje trudne zadanie w terenie. Hipnoza. Czy za jej pomocą można kierować działaniami innych osób? Czy każdy jest na nią podatny? Czy można się jakoś zorientować, że ktoś chce nas zahipnotyzować? Potworne i zarazem nieprawdopodobne. Aby na pewno nieprawdopodobne? Nie wiem ale już teraz wiem czemu nie lubię psychoterapeutów ( chociaż nigdy nie miałam z nimi do czynienia, przynajmniej świadomie). Lubię rozerwać się przy książkach Marininy, śledzić pracę na Pietrowce, widzieć ówczesną Rosję oczami autorki. Dobrze się bawię i polecam innym.

Bieda, łapownictwo, bałagan, władza i jej żądza, niedowartościowanie itp.- te tematy oferuje nam Marinina w książce. Świetnie mi się czytało "Sprawiedliwego oprawcę". Nastia Kamieńska i jej koledzy z pracy w doskonałej formie a Anastazja nawet wykonuje trudne zadanie w terenie. Hipnoza. Czy za jej pomocą można kierować działaniami innych osób? Czy każdy jest na nią podatny?...

Niestety, to już drugi utwór z cyklu o Anastazji Kamieńskiej, w którym autorka postanowiła połączyć różne gatunki literackie. W tym wypadku łączy niezły kryminał z kiepską powieścią paranormalną. Pierwszym było połączenie kryminału i science fiction "Złowroga pętla".

Niestety, to już drugi utwór z cyklu o Anastazji Kamieńskiej, w którym autorka postanowiła połączyć różne gatunki literackie. W tym wypadku łączy niezły kryminał z kiepską powieścią paranormalną. Pierwszym było połączenie kryminału i science fiction "Złowroga pętla".

Ależ to była przyjemna lektura. Cieszę się, że siostra przekonała mnie do twórczości tej autorki. Aleksandra Marinina kolejny raz udowadnia, że nie bez powodu nazywa się ją carycą rosyjskiego kryminału. "Sprawiedliwy oprawca" to książka, którą ciężko odłożyć bez poznania jej zakończenia. Noce zarwane, ale warto było

Ależ to była przyjemna lektura. Cieszę się, że siostra przekonała mnie do twórczości tej autorki. Aleksandra Marinina kolejny raz udowadnia, że nie bez powodu nazywa się ją carycą rosyjskiego kryminału. "Sprawiedliwy oprawca" to książka, którą ciężko odłożyć bez poznania jej zakończenia. Noce zarwane, ale warto było