Nie wiedziałam czego się spodziewać, ale jestem mile zaskoczona, bo to była całkiem udana przygoda, szybka, bo przez swoją formę czyta się praktycznie sama, ale interesująca. Wciągająca przede wszystkim.

Rok 2575. Kolonia wydobywcza Kerenza, „mała skuta lodem planeta na zadupiu kosmosu”, zostaje zaatakowana przez potężną korporację. Ci, którym udało się przeżyć, ewakuują się na trzech statkach kosmicznych. Jeden z nich zostaje poważnie uszkodzony i nie może wygenerować własnej bramy skoku, aby przenieść się w bezpieczne miejsce, a do najbliższej czeka ich ponad półroczna podróż. Tymczasem napastnik nie zamierza pozostawić żadnej żywej istoty w tej rozgrywce i rusza w pościg.

Od pierwszych stron coś się dzieje, i to nie mało. Poznajemy głównych bohaterów, Kady i Ezrę, którzy byli parą, ale w kilka godzin przed wydarzeniami opisanymi w książce postanowili się rozstać. Oboje są charakterni i ciekawi. Bardzo ich polubiłam. Sama forma książki przypadła mi do gustu, obawiałam się, że relacja z wydarzeń w formie wywiadów, fragmentów pamiętnika, zapisów z kamer itp. będzie pozbawiona emocji i nieciekawa, na szczęście pojawiły się też zapisy z czatów z rozmów pomiędzy bohaterami, co zdecydowanie pozwoliło bardziej się do nich zbliżyć. Interesujący pomysł ze sztuczną inteligencją, chociaż żaden odkrywczy, bo to już było i o tym czytałam w innych książkach, ale zawsze trzyma w napięciu, bo nigdy nie wiadomo czego można się spodziewać po pozbawionym uczuć mechanizmie.

Nie brakuje trupów, ekstremalnych sytuacji. Zwrot akcji za połową książki rozwala na łopatki. Szkoda, że po nim można sobie ułożyć już w głowie całe zakończenie i poza małą niespodzianką na końcówce, wszystko wydawało się wręcz oczywiste i to napięcie jest już mniejsze, niż na samym początku. I drugą połowę też gorzej się czyta, znaczna część tekstu w postaci szarych liter na czarnym tle, katorga dla moich oczu.

Ale i tak uważam, że jest to bardzo przyzwoita historia, szczegółowa, nie pozbawiona humoru, mimo dramatyzmu. Będę oczekiwać kolejnej części, której lektura wydaje mi się, że będzie potrzebna, aby zrozumieć motywy niektórych osób z części pierwszej.

Nie wiedziałam czego się spodziewać, ale jestem mile zaskoczona, bo to była całkiem udana przygoda, szybka, bo przez swoją formę czyta się praktycznie sama, ale interesująca. Wciągająca przede wszystkim.

Rok 2575. Kolonia wydobywcza Kerenza, „mała skuta lodem planeta na zadupiu kosmosu”, zostaje zaatakowana przez potężną korporację. Ci, którym udało się przeżyć, ewakuują...