Camilla Grebe

📖🐲 Kiedy skończyła się narracja Marii zaczęłam się już mocno nudzić. Nie to, żeby początek był jakoś super dynamiczny, ale powiedzmy, że jeszcze w miarę interesowało mnie co dalej, bo myślałam, że może jednak autorka wymyśliła bardziej zagmatwaną i nieoczywistą intrygę (niestety nie). Następnie był Vincent, który wydawał mi się niewiarygodny jako narrator, bo po prostu był miejscami zbyt przenikliwy, a obraz życia z dzieckiem z zespołem Downa w zasadzie nie odbiegał od doświadczeń reszty rodziców. Z tego co czytałam, zdarza się to raczej rzadko i na pewno nie jest tak różowo, no ale powiedzmy, że tak został wykreowany. Trudno. Ale potem niestety zabił mnie wątek 20 lat później Gunnara. Nie wierzę, że jakiś facet może tak smęcić i przedłużać akcję bezsensownymi rozkminami o sandałach chociażby, nie mówiąc już o informacjach o jego preferencjach seksualnych. Ten fragment tylko przelatywałam wzrokiem, żeby jakoś przebrnąć dalej. Myślałam, że przy Yasmin będzie lepiej, ale w ogóle nie rozumiem tej postaci. Nie jest dla mnie autentyczna i podważam wszystko, co mówi, bo moim zdaniem jej zachowanie wypełnia tylko kulawe zamierzenie autorki, żeby pokazać obmyślone przez siebie równie nieciekawe rozwiązanie tej historii. Przedstawione w tej części wybuchy złości ojca oraz spotykanie się z Pitem, aby zdenerwować macochę, nie trzymają się kupy i opisane jest to całkowicie beznamiętnie z sileniem się na młodzieżowy język, który nie brzmi naturalnie (ale to już może wina tłumacza). Rozwiązanie "zagadki" jest według mnie oczywiste, kiedy tylko pojawia się jakiekolwiek wprowadzenie tematu, więc dalsze czytanie, a raczej przeglądanie, to była dla mnie męka i strata czasu. Dlatego nie polecam.