Krzysztof Spadło zdążył już przyzwyczaić czytelników do kończenia kolejnych tomów "Skazańca" w momentach, które ścinają z nóg i robią apetyt na ciąg dalszy.
Piąta część także ma finał, po którym na usta ciśnie się zdanie: "Drogi autorze, tego nie robi się odbiorcom!". Dlatego już nie mogę doczekać się dalszego ciągu.

Tym razem główny bohater i narrator odsłania wreszcie wiele szczegółów ze swej przeszłości, od dzieciństwa po dorosłość. Mamy okazję poznać dokładnie jego przyjaciół, matkę i Agnieszkę. I przede wszystkim wreszcie dowiadujemy się, za co tak naprawdę odsiaduje dożywotni wyrok.

Pewnie ze względu na te retrospekcje ten tom ma melancholijny i sentymentalny charakter, czym znacznie różni się od poprzednich części. W moim odczuciu to nie wada, lecz zaleta, bo mamy okazję lepiej poznać i zrozumieć wiele zachowań i decyzji Ropucha.

Atutem, tak jak w pozostałych tomach, jest ukazywanie wydarzeń na tle historii Polski. Przypadł mi do gustu ten pomysł i cieszę się, że autor go kontynuuje.

Zaletą niewątpliwie jest też barwny styl i plastyczny język, dzięki czemu powieść dosłownie się pochłania. Polecam ją w wersji audiobooka rewelacyjnie czytanego przez Leszka Wojtaszaka.

Krzysztof Spadło zdążył już przyzwyczaić czytelników do kończenia kolejnych tomów "Skazańca" w momentach, które ścinają z nóg i robią apetyt na ciąg dalszy.
Piąta część także ma finał, po którym na usta ciśnie się zdanie: "Drogi autorze, tego nie robi się odbiorcom!". Dlatego już nie mogę doczekać się dalszego ciągu.

Tym razem główny bohater i narrator odsłania wreszcie...