Cień eunucha

To już moje trzecie spotkanie z Cabre, uwielbiam jego styl i narracje. Nie było zachwytu jak przy "Wyznaję" ale nadal jest to kawał porządnej literatury, która wciąga i nie daje się odłożyć. Mamy tutaj ciekawą historię rodziny fabrykantów i jej potomków,

To już moje trzecie spotkanie z Cabre, uwielbiam jego styl i narracje. Nie było zachwytu jak przy "Wyznaję" ale nadal jest to kawał porządnej literatury, która wciąga i nie daje się odłożyć. Mamy tutaj ciekawą historię rodziny fabrykantów i jej potomków,

Nie podobała mi się bardzo, ale danie jedynki byłoby nieuczciwe. Ta książka nie jest zła, tylko tak napisana, że komuś podejdzie, a komuś nie. Mi nie podeszła. Ledwie doczytałam.

Nie podobała mi się bardzo, ale danie jedynki byłoby nieuczciwe. Ta książka nie jest zła, tylko tak napisana, że komuś podejdzie, a komuś nie. Mi nie podeszła. Ledwie doczytałam.

Przeczytałam całą i nie wiem o czym jest ta książka.
Pierwsza Cabre "Jaśnie Pan"jest mega, Wyznaję -pierwsze 300 stron, reszta do filozoficzne rozważania...
Język literacki w każdej książce cudowny.

Przeczytałam całą i nie wiem o czym jest ta książka.
Pierwsza Cabre "Jaśnie Pan"jest mega, Wyznaję -pierwsze 300 stron, reszta do filozoficzne rozważania...
Język literacki w każdej książce cudowny.

Pisarz jest mistrzem kwiecistego stylu i to mnie w tek powieści uwiodło. Sprytnie skomponowana, akcja toczy się nielinearnie. Autor ma dobre ucho, bo dialogi brzmią naturalnie. Podobało mi się to, że powieść jest bliska realiów społecznych, a przez to wiarygodna.

Pisarz jest mistrzem kwiecistego stylu i to mnie w tek powieści uwiodło. Sprytnie skomponowana, akcja toczy się nielinearnie. Autor ma dobre ucho, bo dialogi brzmią naturalnie. Podobało mi się to, że powieść jest bliska realiów społecznych, a przez to wiarygodna.

Nie policzę razów gdy zamiast wyrazić swoje rzeczywiste emocje wolałam je ukryć. Gdy zamiast powiedzieć co rzeczywiście czuję, mówiłam to co moim zdaniem chcieli usłyszeć moi rozmówcy. Nie stanęłam obok siebie, nie popatrzyłam wgłąb swojej duszy, nie wyszeptalam: "Heĵ, widzę Cie". Strach był zbyt silny. Obawa przed zdemaskowaniem, przed oceną, przed odrzuceniem. Nie jestem zła na siebie ale szkoda mi tych chwil, które umarły utrwalając mnie jedynie jako odbicie w strumieniu. Nie mogę się na tym oprzeć. To miraż. A Ci ludzie, ważni, mniej znaczący, kompletnie mi obojętni, czy uwierzyli w oszustwo?

Czytając "Cień eunucha" co jakiś czas powracało do mnie wrażenie, że umyka mi sedno. Więc sprezalam się, skupiałam uwagę i z większą dokładnością przyglądałam się zdaniom. Jednak odczucie, że coś przegapiam nie ustępowało. Nie pomagały też pocięta akcja powieści, ciągła zmiana narratora oraz czasu z bieżącego na przeszłość. I wreszcie eureka! To jest to znane mi uczucie uciekania przed sobą samą. Nie mogłam ujrzeć prawdy bo wszystkowiedzący autor oszczędzał jej nawet swojemu bohaterowi.

Nie policzę razów gdy zamiast wyrazić swoje rzeczywiste emocje wolałam je ukryć. Gdy zamiast powiedzieć co rzeczywiście czuję, mówiłam to co moim zdaniem chcieli usłyszeć moi rozmówcy. Nie stanęłam obok siebie, nie popatrzyłam wgłąb swojej duszy, nie wyszeptalam: "Heĵ, widzę Cie". Strach był zbyt silny. Obawa przed zdemaskowaniem, przed oceną, przed odrzuceniem. Nie jestem...

To jest lektura dla bardziej wysmakowanych w języku czytelników. Tu szczególna forma opowieści jest bardziej bohaterem niż sama treść. Nie należę do tego typu smakoszy i bardzo się męczyłam. Nie uwiodła mnie ta opowieść.

To jest lektura dla bardziej wysmakowanych w języku czytelników. Tu szczególna forma opowieści jest bardziej bohaterem niż sama treść. Nie należę do tego typu smakoszy i bardzo się męczyłam. Nie uwiodła mnie ta opowieść.

I znowu proza, w której o prymat walczą forma i treść.

Historia rodzinna opowiedziana przez dwóch narratorów, w sumie pewnie typowa dla losów Hiszpanów w XX wieku, ale jak opowiedziana! To swoiste wyzwanie dla intelektu i z pewnością opowieść wymagająca skupienia, meandrująca w czasie, miejscu, zaskakująca cały czas zmianą wątków i samego narratora, mieszająca współczesność z wielopłaszczyznową historią. Tu nie można się rozkojarzyć. Tu trzeba być czujnym jak ważka a w nagrodę otrzymujemy bogatą, dowcipną, interesującą narrację, niosącą wiele myśli i spostrzeżeń na temat życia, relacji rodzinnych i przyjacielskich, partnerskich, podejścia na nauki i zarabiania na życie, motywacji dla działania, zaangażowania w politykę, wypalenia, buntu, miłości i ciągłego poszukiwania własnej drogi. Obraz życia jaki jest, pokazany nielinearnie jak w przeżywanej przez nas samych rzeczywistości; migawkami, urywanymi myślami, epizodami, które trafiły się nam przypadkiem a zdefiniowały nasze losy.

W potyczce treści z formą, chyba treść przegrywa. Pięćset stron niełatwej prozy może wystraszyć Czytelników poszukujących akcji czy historii. Gdyby tak miało być - wróćcie do tej pozycji na późniejszym etapie życia.

I znowu proza, w której o prymat walczą forma i treść.

Historia rodzinna opowiedziana przez dwóch narratorów, w sumie pewnie typowa dla losów Hiszpanów w XX wieku, ale jak opowiedziana! To swoiste wyzwanie dla intelektu i z pewnością opowieść wymagająca skupienia, meandrująca w czasie, miejscu, zaskakująca cały czas zmianą wątków i samego narratora, mieszająca...

Uwielbiam prozę Cabre'. "Cień eunucha" to proza niesztampowa, niełatwa, ale jej forma jest genialna. Chylę czoła kolejny raz.

Uwielbiam prozę Cabre'. "Cień eunucha" to proza niesztampowa, niełatwa, ale jej forma jest genialna. Chylę czoła kolejny raz.

Książka mogłaby mieć podtytuł innej powieści Cabre - "Wyznaję". Jest to rodzaj spowiedzi, rozliczenia z życiem dwóch osób - Miguela i Maurycego. dwóch zagubionych ludzi, niemogących się odnaleźć w życiu, dźwigających wielkie tajemnice.

Książka mogłaby mieć podtytuł innej powieści Cabre - "Wyznaję". Jest to rodzaj spowiedzi, rozliczenia z życiem dwóch osób - Miguela i Maurycego. dwóch zagubionych ludzi, niemogących się odnaleźć w życiu, dźwigających wielkie tajemnice.

Historia pewnej katalońskiej rodziny na przestrzeni dwustu lat opowiedziana przez ostatniego z rodu, którego burzliwe życie pokazano na tle przemian w Katalonii. Dla fanów Cabre.

Historia pewnej katalońskiej rodziny na przestrzeni dwustu lat opowiedziana przez ostatniego z rodu, którego burzliwe życie pokazano na tle przemian w Katalonii. Dla fanów Cabre.