Tak sobie siedzi ten Beckett i tak sobie dzierga. Z tego dziergania urodził mu się poniekąd przełomowy cykl thrillerów, z którymi rozsiadł się wygodnie w niszy „antropologiczno-patologicznej”, gdzie jest już klasykiem. Udały mu się dwie rzeczy. Pierwsza to stworzenie bohatera o cechach najzwyklejszego, najzwyczajniejszego człowieka, a mimo to dokonującego czynów nadludzkich. Druga – to wyciągnięcie ze stabuizowanego względami kulturowymi marginesu i podetknięcie pod nos masowemu czytelnikowi tego, co dzieje się z ciałem ludzkim po śmierci. Mieszanka okazała się co najmniej nośna (określenie „wybuchowa” byłoby w złym guście), zapewniając trwałe miejsce w popkulturze, pociągnęła też mnóstwo naśladowców.
Beckett nie jest złym pisarzem, co więcej wydaje się, iż się rozwija, choć „Zimne ognie” były spektakularną wpadką; podejrzewam udział agenta, podpowiadającego błędnie podbój całkiem niepasującego autorowi targetu.

„Niespokojni zmarli” mają sporo wspólnego z „Ranami kamieni”; pisarz w dużej mierze odpuścił sobie epatowanie makabrą rozkładu, bardziej skupił się na niespiesznym budowaniu intrygi, psychologii żywych postaci i relacji między nimi, a także na kreacji mrocznego, ciężkiego od wody klimatu. I wyszło mu to nie najgorzej, choć do poziomu master level jeszcze brakuje i czasem idzie na łatwiznę, posługując się uproszczeniami dla większej wyrazistości. Do tego konto obciąża mu jaskrawo widoczny błąd konstrukcyjny – królewska policja jest całkowicie do bani, ciołki służą wyłącznie do brudnej, bezmyślnej roboty, przy tym chodzą na pasku bogatych i wpływowych, za to na doktora Huntera z każdej dziury (sporych w końcu) rozlewisk wyłazi trup, albo jego część, dzięki czemu zupełnie solo rozwiązuje skomplikowaną zagadkę.

Ale czyta się.

Jeśli komuś nie odbiera apetytu tudzież spokojnego snu, opis gotowania rosołku na zwłokach pokrytych tłuszczowoskiem (nie zazdroszczę osobom czyszczącym filtry wyciągu w prosektorium), to jak najbardziej może sobie zafundować lekturę. Tym bardziej, że w sprawach ze zgoła przeciwnego bieguna ludzkiej egzystencji też się dzieje. I dobrze, czas był już najwyższy...

Tak sobie siedzi ten Beckett i tak sobie dzierga. Z tego dziergania urodził mu się poniekąd przełomowy cykl thrillerów, z którymi rozsiadł się wygodnie w niszy „antropologiczno-patologicznej”, gdzie jest już klasykiem. Udały mu się dwie rzeczy. Pierwsza to stworzenie bohatera o cechach najzwyklejszego, najzwyczajniejszego człowieka, a mimo to dokonującego czynów...