Stacja za stacją, a raczej nowela po noweli poznaję cykl "Demon Ruchu" Stefana Grabińskiego. Podróż to niezwykła i choć liczy sobie już niemalże sto lat, nie zebrała się na niej choćby najcieńsza warstwa kurzu.
Kolej - symbol postępu, człowieka wychodzącego na prowadzenie w walce z naturą, to niemalże logo nowego wieku stali i elektryczności, fascynuje Grabińskiego wyjątkowo. Co ciekawe, wsiadłszy już do wagonu swoich tekstów, autor wcale nie spogląda w przyszłość! Pociąg staje się u niego sceną aktów tajemniczych, pełnych mroku i grozy, tak, że my - widzowie - mimo nowoczesnej scenografii przyszłości, natykamy się na sceny rodem z wieków ubiegłych. (trzeba wziąć i rzucić siebie w przeszłość, jak mawiał najsłynniejszy guziec świata.) Tajemnicze stwory przemierzające korytarze, widma i duchy, obłęd i starcia z nieuniknionym fatum, dziwnie w grabińskich opowiadaniach uosobionym; to wszystko, i jeszcze więcej można tutaj znaleźć.

Wszystko to skąpane w cudownym i kunsztownym języku, ocieka, czeka żeby się poczęstować. Tytułowe opowiadanie znów mi tę nieprzeciętną formę unaoczniło. A pisząc coś o nim samym, ograniczę się jedynie do stwierdzenia, że stoi w lekkim cieniu chociażby Smolucha, albo Fałszywego alarmu, które przed chwilą czytałem, pogląd na teksty mam więc cokolwiek świeży.
Duży plus za motyw opętania Demonem Ruchu, głodem podróży.

Stacja za stacją, a raczej nowela po noweli poznaję cykl "Demon Ruchu" Stefana Grabińskiego. Podróż to niezwykła i choć liczy sobie już niemalże sto lat, nie zebrała się na niej choćby najcieńsza warstwa kurzu.
Kolej - symbol postępu, człowieka wychodzącego na prowadzenie w walce z naturą, to niemalże logo nowego wieku stali i elektryczności, fascynuje Grabińskiego...