"Chciałaś mi coś powiedzieć, prawda? Chyba próbowałaś. Czuję tak, jakbym już dawno przestała cię słuchać."

"Dziewczynę z pociągu" pochłonęłam w kilka godzin. Nie mogłam się nadziwić wielkiej umiejętności wykreowania postaci przez nikomu nieznana debiutantkę. To właśnie dzięki fenomenalnemu portretowi psychologicznemu licznych postaci, tak mocno pokochałam jej prozę. Czekałam na jej najnowszą powieść, niczym dziecko na nadchodzącą Gwiazdkę. Czy słusznie?

WODA, KTÓRA POCHŁANIA WSZYSTKO

Jules obiecała sobie, że już nigdy nie wróci do rodzinnego miasteczka. Po głębokiej traumie, śmierci rodziców i złej relacji z siostrą mocno trzyma się swojego przyrzeczenia. Wszystko się zmienia, gdy dowiaduje się o śmierci Nell - swojej znienawidzonej, starszej siostry.
Jules nie wierzy w samobójstwo swojej siostry. Owszem, Nell miała obsesję na punkcie wody, ale nie zostawiłaby swojego dziecka. Prawda? Na miejscu okazuje się, że w tym samym roku samobójstwo popełniła nastoletnia Katie. Śmierć Nell była na rękę wielu mieszkańcom. A sama domniemana samobójczyni była oskarżana o śmierć Katie.

"Nie rozumiałam cię, ale jeśli wtedy byłaś dziwna, teraz jesteś dla mnie zupełnie obca. Siedzę w twoim domu, pośród twoich rzeczy i znam ten dom, a ciebie nie. Przestałam cię znać już jako nastolatka, kiedy ty miałaś siedemnaście, a ja trzynaście lat. Tamtej nocy, kiedy niczym topór rozłupujący kawał drewna rozdzieliły nas okoliczności, pozostawiając po sobie głęboką szczelinę."

"Zapisane w wodzie" jest niebywale smutną powieścią. Hawkins skupiła dużą uwagę na bohaterach i ich uczuciach. W tej historii możemy poznać myśli nie tylko głównych bohaterów, ale wszystkich postaci.
Powieść bardzo szybko się czyta, świetnie napisana, do tego realnie nakreślone tło wydarzeń i uczucia jakie towarzyszą bohaterom.

Sama historia jest bardzo ciekawie przedstawiona, emocjonująca i smutna. Pomimo, iż uważam, że łatwo można wszystko przewidzieć (nic nie było dla mnie zaskoczeniem), to uważam, że warto zapoznać się z tą książką.

"Zawsze trochę się ciebie bałam. Wiedziałaś o tym, bawił cię mój strach, cieszyłaś się władzą, jaką ci dawał."

"Chciałaś mi coś powiedzieć, prawda? Chyba próbowałaś. Czuję tak, jakbym już dawno przestała cię słuchać."

"Dziewczynę z pociągu" pochłonęłam w kilka godzin. Nie mogłam się nadziwić wielkiej umiejętności wykreowania postaci przez nikomu nieznana debiutantkę. To właśnie dzięki fenomenalnemu portretowi psychologicznemu licznych postaci, tak mocno pokochałam jej prozę....