Jedną z kilku cech, które w sobie lubię jest literacka otwartość. To dzięki niej wciąż sięgam po różne gatunki literackie; zdobywam nowe doświadczenia i rozwijam się; ale przede wszystkim poznaje historie, których być może na pierwszy rzut oka nie chciałabym poznać. Właśnie ta otwartość wraz z idącą za nią ciekawością, sprawiły, że sięgnęłam po „Cesarza Ośmiu Wysp”. Książkę tak mocno osadzoną w mitycznym świecie Japonii, że aż dziwaczną i zupełnie niedzisiejszą (abstrahując oczywiście od tego, że to fantastyka), a jednak wciągającą i intrygującą. Ostatnio tak silnie ambiwalentne uczucia wzbudziła we mnie „Piąta pora roku” (N.K.Jemisin), która ostatecznie okazała się wspaniałą lekturą, niosącą ze sobą wiele wartości. Podobne odczucia mam teraz względem „Cesarza Ośmiu Wysp” autorstwa Lian Hearn, której najbardziej znanym dziełem jest zapoczątkowany w 2002 roku cykl „Opowieści Rodu Otori”. „Cesarz…” jest wydaniem zbiorczym i zawiera dwa pierwsze tomy nowego cyklu („Opowieść o Shikanoko”) Hearn. Na polskim rynku dostępne jest już drugie wydanie zbiorcze zawierające tom trzeci i czwarty („Pan Ciemnego Lasu”). Na wstępie dodam jeszcze, że „Cesarz…” stanowi mój pierwszy kontakt z twórczością autorki, a zdążyłam już zorientować się, że „Opowieści Rodu Otori” są oceniane o niebo lepiej. Być może moje pozytywne odczucia związane z lekturą są spowodowane właśnie tym, że nie porównywałam tej powieści z poprzednimi książkami autorki…

Osierocony chłopiec zostaje pozostawiony na pewną śmierć przez swojego żądnego władzy wuja, a jednak nie umiera… zostaje odnaleziony przez potężnego czarownika, który ma wobec chłopaka pewien plan… W innej części kraju stary ojciec swoimi nierozsądnymi decyzjami przemienia braci we wrogów. Kilka lat później Cesarz Lotosowego Tronu zostaje zamordowany, a prawowity następca tronu znika. Małoletni władca wyrusza w świat w poszukiwaniu schronienia, towarzyszy mu Jesienna Księżniczka, której los, choć przeznaczony Bogom od narodzin, będzie musiał ulec zmianie.

„Cesarz Ośmiu Wysp” jest powieścią garściami czerpiącą z japońskiego folkloru. Świat duchów i żywych jest tu ze sobą nierozerwalnie połączony, przy czym jego prezentacja jest pozbawiona jakiejkolwiek subtelności, przez to zamiast czytać o onirycznych wizjach z pogranicza jawy i snu, czytelnicy doświadczają bolesnego zderzenia dwóch światów. Ta wyrazista, a niejednokrotnie nawet ordynarna stylistyka początkowo może zniechęcić, jednak wraz z rozwojem akcji na pierwszy plan zaczynają wreszcie wyłaniać się bohaterowie, którzy są mocnym atutem powieści. Dynamika ich rozwoju jest oszałamiająca (szczególnie bohaterek), sprawia też, że trudno jest większość z nich jednoznacznie zaszufladkować, szczególnie w kategoriach „dobra i zła”. Nie sądzę, aby każdy kto sięgnie po tę powieść, był w stanie przełknąć jej niedoskonałość językową, jednak tym, którym się to uda, fabuła oraz bohaterowie, powinni wynagrodzić tę niedogodność.

Wyjątkowy jest za to w tej powieści nostalgiczny i surowy klimat. Miłośnicy kraju Kwitnącej Wiśni na pewno będą zachwyceni tym jak doskonale został oddany jego charakter i specyfika. Autorka umiejętnie kluczy między wydarzeniami, dzięki czemu nie odkrywa ich znaczeń zbyt wcześnie, choć nie trudno się domyślić, że losy wszystkich postaci będą ze sobą w jakimś stopniu związane. Podsumowując nie jest to powieść bez skazy, ale z czystym sumieniem mogę stwierdzić, że jest zaskakująca i na pewno nie rozczarowuje, dlatego stanowi naprawdę dobry start by rozpocząć przygodę z twórczością autorki, co też na pewno uczynię.

Jedną z kilku cech, które w sobie lubię jest literacka otwartość. To dzięki niej wciąż sięgam po różne gatunki literackie; zdobywam nowe doświadczenia i rozwijam się; ale przede wszystkim poznaje historie, których być może na pierwszy rzut oka nie chciałabym poznać. Właśnie ta otwartość wraz z idącą za nią ciekawością, sprawiły, że sięgnęłam po „Cesarza Ośmiu Wysp”. Książkę...