"Chłopaków Anansiego" wzięłam z biegu z półki bibliotecznej, ale nie spodziewałam, że tak szybko mnie wciągnie. Jakie musiało być moje rozczarowanie, kiedy zauważyłam brak kilku stron, a dokładnie 6. Na szczęście nie zakłóciło to płynności czytania i chyba nie były istotne dla fabuły, tak mi się przynajmniej zdaje.

Gruby Charlie szykuje się do ożenku z Rosie, kobietą pragnącą czynić dobro nawet wbrew woli. Właśnie dyskutują nad problemem zaproszenia ojca Charliego na ślub. Sęk w tym, że jest on ostatnią osobą jaką chciałby widzieć, szczególnie w tak ważnym dniu. W końcu spacyfikował i zadzwonił do USA, ale dowiedział się od pani Higgler, że ojciec właśnie zmarł. Co miał zrobić? Wsiadł w samolot i poleciał na pogrzeb człowieka, który przywoływał praktycznie złe wspomnienia. Nie widział go od lat, kiedy wparował na oddział onkologicznym w którym umierała jego matka. Z wielką pompą i grajkami oraz z "Yellow bird" w repertuarze znów sprawił, że Charlie miał ochotę zapaść się pod ziemię. Zawsze się go wstydził, nienawidził jego oszustw, które robiły z Charliego pośmiewisko. Teraz nawet po śmierci daje mu powody do śmiechu nie docierając w porę na ceremonię pogrzebową. Nasz bohater był pewien, że pewien rozdział ma za sobą, ale kłopoty przez duże "K" dopiero staną się jego udziałem. Pan Nancy nie był zwykłym człowiekiem, ale Anansim - afrykańskim bogiem pająkiem. Dowiaduje się o istnieniu brata i wystarczy przemówić do pająka, a on się zjawi. Wystarczyło, że się nieco wstawił i przemówił do pająka - wkrótce przed nim stanął Spider, nieznany brat. Bardzo upierdliwy braciszek.

No proszę, mitologia afrykańska może być niezłym materiałem na książkę. Przyznam, że nie miałam o niej zielonego pojęcia. Jeśli ktoś spodziewa się prezentacji panteonu owych bóstw w całej swej rozpiętości to trochę się rozczaruje. W samym centrum jest Anansi, który ukradł historie Tygrysowi. Jako uosobienie sprytu, podstępności i oszustwa zapracował sobie jedynie na nienawiść pozostałych bóstw. Akcja "Chłopaków Anansiego" zaczęła mnie wciągać w okolicach 5 rozdziału. Przez moment miałam wrażenie, że widzę lekką inspirację "Mroczną połową" Stephena Kinga. Wprawdzie widziałam jedynie film z Timothym Huttonem, ale czytając książkę Gaimana - z miejsca mi się przypomniał. Nie zabrakło charakterystycznego humoru jakim operuje Neil, co przy wariackiej akcji daje wyśmienitą mieszankę.
Nie jestem znawczynią twórczości Gaimana, dotychczas przeczytałam 4 jego powieści ("Koralina", "Gwiezdny pył", "Nigdziebądź" i "Chłopaki Anansiego), ale to drugi przypadek, kiedy bohater jest z początku niemal pozbawionym charakteru pantoflarzem, prowadzącym rutynowe życie. Musi więc dostać magicznego kopa w tyłek by wydobyć z siebie prawdziwe "ja". Mam nadzieję, że to nie jest stały składnik pozostałych powieści, a jeśli nawet to i tak je przeczytam. Prędzej czy później, bo Gaimana naprawdę polubiłam.
Swoją drogą fajnie było wyobrażać sobie nie tylko pojedyncze, ale całą chmarę pająków.

"Chłopaków Anansiego" wzięłam z biegu z półki bibliotecznej, ale nie spodziewałam, że tak szybko mnie wciągnie. Jakie musiało być moje rozczarowanie, kiedy zauważyłam brak kilku stron, a dokładnie 6. Na szczęście nie zakłóciło to płynności czytania i chyba nie były istotne dla fabuły, tak mi się przynajmniej zdaje.

Gruby Charlie szykuje się do ożenku z Rosie, kobietą...