Podobnie jak w przypadku "Szewców" nie jestem w stanie wystawić ostatecznej oceny, dlatego ograniczę się do próby pisemnego przedstawienia moich wrażeń. Nigdy nie twierdziłam, że znam się na poezji, nie odróżniam tej dobrej od tej marnej i mam dość tradycjonalistyczne kryteria oceniania. Z tego też względu twórczość Rimbauda była dla mnie nie lada wyzwaniem. Osobiście miałam wrażenie, że czytam raczej prywatny pamiętnik, zapiski dla samego siebie - bardzo chaotyczny opis przeżyć wewnętrznych. Autor nie może się zdecydować, czy identyfikuje się w pogańskimi przodkami, czy też dąży w stronę Boga, czy chce żyć w przyjaźni z całym światem czy cały świat ma w pogardzie, czy jest geniuszem, czy też nikim. Poza "Majaczeniem" ciężko dojść do tego o czym właściwie są poszczególne utwory, sąsiadujące ze sobą zdania zdają się nijak do siebie nie przystawać. Nie jest to dzieło przemyślane konstrukcyjnie i nie mam na myśli tylko klasycznej postaci wiersza w strofach i z rymami - sama treść nie ma dopracowanej konstrukcji. Sądzę, że nie tylko jak na swoje czasy, ale i na dzisiejsze Rimbaud jest artystą bardzo nowatorskim, wręcz awangardowym. Znać, że jego utwory nie miały być piękne i przyjemne w odbiorze, że pisanie było dla niego sposobem wyrażenia chaosu i rozbicia jakie panowało w ogarniętej szaleństwem głowie. Dlatego też z jednej strony podziwiam tematykę i sposób jej przedstawienia, z drugiej jednak nie jest to dokładnie to, czego oczekuję od poezji, dlatego też sama nie potrafię zdecydować, czy lektura mnie zachwyciła czy raczej zawiodła. Być może wyrobię sobie zdanie, kiedy lepiej zapoznam się z postacią Rimbauda oraz całokształtem jego twórczości.

Podobnie jak w przypadku "Szewców" nie jestem w stanie wystawić ostatecznej oceny, dlatego ograniczę się do próby pisemnego przedstawienia moich wrażeń. Nigdy nie twierdziłam, że znam się na poezji, nie odróżniam tej dobrej od tej marnej i mam dość tradycjonalistyczne kryteria oceniania. Z tego też względu twórczość Rimbauda była dla mnie nie lada wyzwaniem. Osobiście...