Sztuka komedii słusznie zaliczana jest do grona najtrudniejszych. Nie każdemu aktorowi przydana jest naturalna vis comica. Ten nieuchwytny czynnik sprawiający, że nawet zwykły tekst zyskuje zabawny, satyryczny wydźwięk. Jerzy Turek (Polska) niewątpliwie był takim darem obdarzony, co pozwalało mu na długie pozostawanie w pamięci publiczności. Nawet jeżeli przyszło mu zagrać drobną, drugoplanową rolę, to nawet wtedy bardziej pamiętamy jego postać, niż głównego bohatera. To sztuka zbudować postać, mając do dyspozycji kilka minut. I sztuką jest bawić, samemu pozostając poważnym. I niezmiennie będzie budził uśmiech Zygmunt Bączyk z Sulęcic, szeregowy Wacław Orzeszko, czy trener II klasy Wacław Jarząbek.
Bodaj pierwszy raz na ekranie zobaczyłem Go w uroczej telewizyjnej nowelce „Ja gorę!” A był to tylko wstęp do licznych kreacji aktorskich, który nie są obce kolejnym pokoleniom widzów. W książce Romana Dziewońskiego poznajemy znanego aktora od strony prywatnej. Rysuje się w niej obraz niezwykle ciepłego i życzliwego dla innych człowieka, miłośnika wędkowania, który ciężką pracą wypracował swoją markę. Może dlatego był tak autentyczny, niezależnie od postaci którą przyszło mu zagrać. I może trochę szkoda, że podobnie jak w przypadku wielu innych „komediantów” ma się wrażenie, że nie do końca jego talent został spożytkowany w filmie. Że częściej mógłby być obsadzany w głównej roli, choć on sam nigdy nie miał pretensji do losu. Nawiasem mówiąc, to kolejna wartościowa, rzetelna książka opracowana przez syna Edwarda „Dudka” Dziewońskiego. Cieszę się, że znalazła się osoba, która starając się ocalić od zapomnienia sylwetki aktorów komediowych, tworzy swoisty „poczet królów”. Dziękuję, Panie Romanie.

Sztuka komedii słusznie zaliczana jest do grona najtrudniejszych. Nie każdemu aktorowi przydana jest naturalna vis comica. Ten nieuchwytny czynnik sprawiający, że nawet zwykły tekst zyskuje zabawny, satyryczny wydźwięk. Jerzy Turek (Polska) niewątpliwie był takim darem obdarzony, co pozwalało mu na długie pozostawanie w pamięci publiczności. Nawet jeżeli przyszło mu zagrać...