Trudno mi zebrać myśli, gdyż jestem świeżo po lekturze i wszystko wiruje nieskładnie w głowie.
Pierwszym, co przychodzi do głowy, gdy chce się ocenić warsztatową wartość tej powieści to to, że Dukaj na każdej stronie udowadnia, że nie ma granic dla wyobraźni i dla języka, aby ją wyrazić, pisarz to ktoś, kto nie tylko przekracza granice, on sprawia, że owe granice przestają istnieć. Geniusz tej książki wywodzi się, między innymi, z połączenia tych dwóch: nieograniczonej, wręcz wspaniałej wyobraźni autora i jego nieograniczonego języka, za pomocą którego przedstawia to, co siedzi mu w głowie, bynajmniej nie prowadząc czytelnika za rączkę. Czytelnik pozostawiony jest tu samemu sobie, polegać może jedynie na swoim umyśle, logicznym myśleniu i własnej wyobraźni.
Czuję autentyczny strach przed interpretacją czy analizą tej powieści, jakbym była niegodna, żeby cokolwiek o niej napisać. Mam poczucie niezwykłej głębi jaka drzemie w tym dziele i boję się tworzyć interpretacyjne uproszczenia i wnioski na jego temat. Powieść jest taka, jak jej główny bohater, Hieronim Berbelek, jej rozmach i potencjał rośnie i rośnie z każdą przewróconą kartką, by na końcu osiągnąć apogeum i pozostawić po sobie jeno zachwyt. Strategos Berbelek z ostatnich rozdziałów nie jest tą samą osobą, którą poznawaliśmy na początkowych stronach. Podobnie ta powieść, czytając końcowe rozdziały nieustannie odnosi się wrażenie, że to już zupełnie inna historia, inna książka. W dukajowy świat z "Innych pieśni" wpada się tak łatwo i na tyle głęboko, że nawet nie wiadomo kiedy zaczyna się myśleć jego kategoriami w realnym życiu.
A kreacja tego świata, te koncepcje... To jeden z tych przypadków, kiedy brak słów jest najbardziej wymowny.
Panie Jacku, istotnie jest Pan człowiekiem o silnej Formie, pozostanę na długo pod Pańskim wpływem niczym te wszystkie wierne szczury wielkich kratistosów

Trudno mi zebrać myśli, gdyż jestem świeżo po lekturze i wszystko wiruje nieskładnie w głowie.
Pierwszym, co przychodzi do głowy, gdy chce się ocenić warsztatową wartość tej powieści to to, że Dukaj na każdej stronie udowadnia, że nie ma granic dla wyobraźni i dla języka, aby ją wyrazić, pisarz to ktoś, kto nie tylko przekracza granice, on sprawia, że owe granice przestają...