Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dość tendencyjna, dość feministyczna. Powieść, w której bardzo rzuca się w oczy kreacja wszystkich postaci męskich i żeńskich. Mężczyźni w powieści Suri są albo słabi i niezdolni do czynu albo okrutni, zaś kobiety albo bezwzględne (i dzięki temu wygrane) albo po prostu silne. Kobieta w tej powieści symbolizuje naturę, zaś mężczyzna musi się jej w związku z tym podporządkować. Mimo to książkę czyta się z przyjemnością, gdy po nią sięgałam wiedziałam, że będzie to wyjście z mojej strefy komfortu i nie zawiodłam się. Raczej nie czytuję książek, których świat przedstawiony oparto na rzeczywistości krajów wschodu. Ale tutaj jest to na tyle oryginalne i elegancko zrobione, że nie czułam się zagubiona.
Książka może sprawiać wrażenie nieco przegadanej, i takie odczucie faktycznie odniosłam. Dialogi między bohaterami są głębokie, postacie wnikają głęboko w swoją psychikę i tłumaczą swoje decyzje. Jednak bardzo przeszkadzał mi brak postaci, która by tą całą powagę każdej sytuacji trochę znosiła, brakowało mi przełamania tej sztywności. Ma się wrażenie, jakby każda dosłownie rozmowa odbywała się w atmosferze świętej i ogromnej powagi. To męczy.
Mimo to przeczytałam z ciekawością.

Dość tendencyjna, dość feministyczna. Powieść, w której bardzo rzuca się w oczy kreacja wszystkich postaci męskich i żeńskich. Mężczyźni w powieści Suri są albo słabi i niezdolni do czynu albo okrutni, zaś kobiety albo bezwzględne (i dzięki temu wygrane) albo po prostu silne. Kobieta w tej powieści symbolizuje naturę, zaś mężczyzna musi się jej w związku z tym...

Powieść "Psy Pana" można opisać jednym słowem: zaskakująca. No dobrze, dwoma słowami: naprawdę zaskakująca.

Książka stopniowo odkrywa swoje karty przed czytelnikiem, zyskując dzięki temu przyjemny element zaskoczenia, co sprawia, że czyta się z rosnącą ciekawością.

Bardzo mocnym atutem powieści są bohaterowie, nieprzewidywalni i bardzo ludzcy w swoich wyborach i poczynaniach. Potrafią zadziwić i tak naprawdę do końca nie wiadomo, jakie jeszcze niespodzianki chowają w zanadrzu. Moim ulubieńcem był prosty chłop Jasny (a dlaczego, to już przekonajcie się sami). Motywy bohaterów zawsze są czytelnikowi dobrze objaśnione. Nie brakuje też w powieści przyjemnego humoru i postaci komediowych, na czele z takimi bohaterami jak między innymi właśnie Jasny.

Autor doskonale odrobił lekcję z historii wojny trzydziestoletniej i walk między protestantami a katolikami i z powodzeniem przelewa to na karty swojej powieści, mimo że, jak sam mówi, nie jest historykiem, lecz literaturoznawcą. Realia historyczne XVII wieku stanowią dość ciekawe tło dla wydarzeń.

Skoro już mowa o historii, nie można nie wspomnieć, że za sprawą obecności magii książka przedstawia alternatywą wersję rzeczywistości z czasów wojny trzydziestoletniej . Co zaskakujące, magią parają się w świecie powieści między innymi dominikanie (choć uparcie zarzekają się, że ich czary to nie czary sensu stricto). W kwestii magii czuć także wielki niedosyt, mam nadzieję, że drugi tom dostarczy nam jej znacznie więcej.

Język powieści jest bogaty, fantazyjny. i naprawdę staranny. Jako koleżanka po fachu autora (również studiowałam filologię polską) ogromnie doceniam opowieści, w których zdania oddają piękno polskiego języka w pełnej krasie. Wysoko oceniam takie zabiegi, jak stylizacja języka postaci zależnie od stanu, z którego się wywodzi, za to wielki plus. Nie bez znaczenia jest też obrazowość i plastyczność języka w powieści. Również dzięki temu chłonie się tę historię z prawdziwą przyjemnością, a opisy walk i lokacji nie nastręczają wyobraźni czytelnika żadnych trudności.

Komu spodobają się "Psy Pana"? Fanom Trylogii husyckiej, zgodnie z obietnicą wydawcy, choć autor niczego z mistrza Sapkowskiego nie kopiuje, a raczej z nie mniejszym powodzeniem dokłada swoją cegiełkę do tej samej tematyki. Ponadto wszystkim tym, którzy dla odmiany (w końcu ileż w książkach fantasy jest światów wykreowanych od zera) chcą poczytać o historii alternatywnej osadzonej w naszym rodzimym świecie.

Tom pierwszy kończy się pozostawiając nas z wieloma pytaniami: po co dominikanom aramejskie manuskrypty? Jak magia wpłynie na dalszy przebieg wojny? Jakie będą dalsze losy Katarzyny i czym jeszcze nas zaskoczy ta dziewczyna? Czy zejdą się jeszcze drogi jej i Schenka? No i czy dane nam będzie ujrzeć jeszcze Jasnego?
Liczę, że drugi tom dostarczy nam odpowiedzi na te i inne pytania, a poza tym jeszcze więcej zaskoczeń, magii i przygody.

Recenzja powstała w ramach przedpremierowej akcji recenzenckiej Wydawnictwa SQN.

Powieść "Psy Pana" można opisać jednym słowem: zaskakująca. No dobrze, dwoma słowami: naprawdę zaskakująca.

Książka stopniowo odkrywa swoje karty przed czytelnikiem, zyskując dzięki temu przyjemny element zaskoczenia, co sprawia, że czyta się z rosnącą ciekawością.

Bardzo mocnym atutem powieści są bohaterowie, nieprzewidywalni i bardzo ludzcy w swoich wyborach i...

Jedyną wadą tej książki jest to, że jest za krótka. Tom mimo sławy to zwykły chłopak z sąsiedztwa, który przy ognisku opowiada swoją historię wzlotów i upadków.

Jedyną wadą tej książki jest to, że jest za krótka. Tom mimo sławy to zwykły chłopak z sąsiedztwa, który przy ognisku opowiada swoją historię wzlotów i upadków.