Istnieją autorzy których biorę w ciemno. Ba! Nie tyle co po prostu biorę, bardziej rzucam się jak ćpun po nieudanym detoksie. Jednym z takich pisarzy, a raczej pisarek jest Maja Lidia Kossakowska. Pamiętam gdy pierwszy raz przeczytałam książkę z cyklu o Zastępach Anielskich, pożyczoną od współlokatora, wałkowaną później tyle razy, że znajomy machnął ręką i kazał ją sobie po prostu wziąć. Każda kolejna część nie rozczarowywała, a tylko pogłębiała moje uwielbienie dla nie takich świętych aniołów. Tak samo jak inne powieści Kossakowskiej po które zaczęłam sięgać bez zastanowienia. Czy jestem jej fanką? Po takim wstępie ktoś jeszcze ma wątpliwości?

Uważajcie na marzenia, czytelnicy. Czasem spełniają się, jak klątwa. Ile razy wracając do tej serii marzyłam o kontynuacji, chociażby okruchach z anielskiego stołu. A co tam Głębią też bym nie pogardziła. Nadzieja umarła we mnie już dawno, ale książki z Abaddonemna froncie dalej zajmowały jedno z głównych miejsc na półce. Gdy Fabryka Słów puściła w świat info o nowej książce cyklu… No cóż to tak jakby rano kawę do łóżka przyniósł mi Brad Pitt. Tylko co w momencie gdy Brad okazałby się swoją wersją z długą, obleśną brodą, a kawa była bez mleka i cukru? Co gorsza taki sam los mógłby spotkać moją ukochaną serię… Odebrane marzenia to coś strasznego.

Na szczęście Bram Światłości nikt mi nie odebrał. Kossakowska stanęła na wysokości zadania i napisała książkę która dorównuje swoim poprzednikom. Każde słowo sprawiało, że przypominałam sobie dlaczego tak bardzo zakochałam się w Daimonie i jego skrzydlatej ekipie. Kompletna jazda bez trzymanki. Potrzeba naprawdę niebywałego talentu by czytelnik nawet nie mrugnął czytając, że najlepszą bronią na paskudne demony jest musztarda i patyczki. Coś takiego przejdzie tylko w dwóch wypadkach- jeżeli książka to komedia albo gdy autor tak sprawnie kreuje swój świat i bohaterów, że wierzymy mu bez żadnych zastrzeżeń.

Czytelnik wraca do tego co teoretycznie zna bardzo dobrze, jednak sytuacja i lokalizacja diametralnie się zmienia. Daje to Kossakowskiej niesamowite pole do popisu bo obojętnie co ktoś o niej myśli, umiejętności kreowania świata nikt odmówić jej nie może. Tak jak zmieniła się kraina, tak zmienili się bohaterowie. Po traumatycznych przeżyciach poprzednich części każdy przeszedł pewną przemianę i teraz mamy okazję niejako poznać ich na nowo.

Wszystko, absolutnie wszystko jest takie jak być powinno. Tańczący Na Zgliszczach jest dalej tak mroczny i ironiczny, no może trochę bardziej smętny. Lampka świeci mocniej niż wcześniej. Zgniły Chłopiec ma tak samo przerypane co poprzednio, no może trochę bardziej. Piołun dalej jest na równi niepoczytalny co niezastąpiony. Jednym słowem każdy jest na swoim miejscu, czasem trochę odmieniony ale proszę Was kto przez tysiąclecia nie ewoluuje?

To pierwszy tom i jeżeli autorka utrzyma dotychczasową tendencję czeka nas jeszcze jedna część podróży ku Światłości. Kto wie może więcej? Jeżeli to ilość nie wpłynie na jakość, jak dla mnie może być jeszcze tych części znacznie więcej.

Kossakowska to jedna z lepszych autorek prawdziwej, czystej fantastyki na polskim rynku. Mało który pisarz może stanąć z nią w konkury i tą powieścią to udowodniła.

Istnieją autorzy których biorę w ciemno. Ba! Nie tyle co po prostu biorę, bardziej rzucam się jak ćpun po nieudanym detoksie. Jednym z takich pisarzy, a raczej pisarek jest Maja Lidia Kossakowska. Pamiętam gdy pierwszy raz przeczytałam książkę z cyklu o Zastępach Anielskich, pożyczoną od współlokatora, wałkowaną później tyle razy, że znajomy machnął ręką i kazał ją sobie...