Lepszy niż Borowski. Bo wciąga. Pomimo, że obóz, to jednak nie mogę nie docenić jego stylu pisania. Odseparowanie się od ludzkich uczuć miało swoje plusy, ale jednak wgłębienie się w nie ma więcej uroku. Nadaje sytuacjom trójwymiarowości i, co ważniejsze, realności. Mimo wszystko wolę czytać o ludziach, a nie o numerach. Miałam wrażenie, że istotnie byłam tam na miejscu, podczas gdy w opowiadaniach Borowskiego czytelnik jest tylko przechodzącym ignorantem, który nie ma o niczym pojęcia. Obydwie perspektywy są ciekawe, ale ja wolę GHG. Grudziński jest miejscami liryczny, ale za bardzo naturalistyczny, jak na mój gust. Za mało dialogów, więc wszystko jest tylko z jednej, jego perspektywy, ale za to ma on dar opowiadania, więc z ciekawością przerzuca się strony.

Nie rozumiem ludzi, którzy odrzucają tę książkę z powodu opisów okrucieństwa. Takich, co to narzekają, "rozumiem, że działo się wiele złego, ale czy on to musi opisywać?!". Ciężko oddać słowami jak bardzo irytuje mnie ta postawa. Zamykanie oczu i udawanie, że to nieprawda, nie sprawi, że to cierpienie zniknie. Cierpienie wszystkich ludzi krąży gdzieś w metafizycznej przestrzeni, ale nigdy się nie deaktualizuje. Czytanie tych historii jest jak opatrywanie czyichś ran. Bo, jak pisał sam Grudziński, najgorsza była dla nich świadomość, że zostaną zapomniani, pochowani w nieznanym miejscu i że świat nigdy nie dowie się kiedy i jak umarli. Po każdym człowieku powinna zostać pamięć. Dlatego warto czytać takie rzeczy, choćby nie wiem jak straszne by nie były, bo dzięki temu życie i śmierć tych ludzi nabiera jakiegoś ludzkiego wymiaru. Poza tym im głębsze emocje wywołuje ta książka tym lepiej dla nas. W ten sposób ratujemy też własne człowieczeństwo. Czytając, odruchowo odrzucamy to, co nieludzkie, wzdrygamy się, martwiejemy, wstrząsamy podstawą naszego istnienia. I dzięki temu nie opadamy na dno płytkiego oceanu. Oceanu płytkości można by rzec. To samo zadanie spełniały przecież "Zapiski z martwego domu". Odzyskują nadzieję żywi i umarli (że tak polecę górnolotnie).

Lepszy niż Borowski. Bo wciąga. Pomimo, że obóz, to jednak nie mogę nie docenić jego stylu pisania. Odseparowanie się od ludzkich uczuć miało swoje plusy, ale jednak wgłębienie się w nie ma więcej uroku. Nadaje sytuacjom trójwymiarowości i, co ważniejsze, realności. Mimo wszystko wolę czytać o ludziach, a nie o numerach. Miałam wrażenie, że istotnie byłam tam na miejscu,...