Moja żona cytowała tę książkę na maturze, a ja - starszy o pokolenie, czyli 4 lata - czytam dopiero teraz. I zastanawiam się, jakich cytatów bym użył w pracy? Raczej nie z wstępów do rozdziałów, bo choć one są dość celne i w pełni uzasadnione relacjami, które po nich następują, to jednak chyba zbyt dużo tu uogólnień, zbyt pięknym językiem to opisane, za wiele metafor.
Natomiast same relacje są rewelacyjne - Herling-Grudziński miał ogromny dar spostrzegania rzeczy ważnych, przejmujących, a jednocześnie wiele mówiących o świecie, w którym się dzieją. A wszystko to podane precyzyjnym, bardzo literackim (w najlepszym sensie) językiem. Przykłady takich relacji-wątków to miłośnik literatury francuskiej, który potajemnie wkładał rękę do ognia - cudownie, a niezwykle zwięźle - widać tu jego indywidualne losy i poszczególne etapy jego poznawania, pojmowania i rozczarowania się światem. Kolejny przykład - ojciec, który kochał swojego syna ponad wszystko, a potem ten syn tłumaczył mu w listach, że kara zesłania dla ojca jest w pełni słuszna; później następuje ich pojednanie. Cytaty - o tak, wiele jest naprawdę mocnych. Ale w większości - ze słów więźniów.

Moja żona cytowała tę książkę na maturze, a ja - starszy o pokolenie, czyli 4 lata - czytam dopiero teraz. I zastanawiam się, jakich cytatów bym użył w pracy? Raczej nie z wstępów do rozdziałów, bo choć one są dość celne i w pełni uzasadnione relacjami, które po nich następują, to jednak chyba zbyt dużo tu uogólnień, zbyt pięknym językiem to opisane, za wiele metafor....